Η ΑΕΚ πάει χάλια. Μετά τη χρονιά της «ανάστασης» με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, έμεινε χωρίς πόντο στο Champions League και εκτός τίτλου από τον Νοέμβρη.
Κι ενώ όλοι είναι υπό κρίση και γίνονται εύλογες σκέψεις ότι μπορεί να τεθεί θέμα Ουζουνίδη, το «φάντασμα» του Μανόλο Χιμένεθ (αλλά και ο ίδιος ο Μανόλο Χιμένεθ) πλανάται πάνω από τη Νέα Φιλαδέλφεια.
Με αφορμή λοιπόν την πρόσφατη παρουσία του στην περιοχή για να παρακολουθήσει με οπαδούς το ματς με την Μπενφίκα και συνέντευξή του όπου δήλωσε σεβασμό μεν για τον νυν τεχνικό, αλλά και διαθέσιμος πλέον να δουλέψει εκτός Ισπανίας εντάθηκε η κουβέντα από νοσταλγούς του και μη.
Και μαζί της εντάθηκαν -αναπόφευκτα- και οι συγκρίσεις του Μανόλο με τον Μαρίνο. Ένα debate που θέλοντας και μη φουντώνει στις συζητήσεις των ΑΕΚτσήδων.
Και ανεξαρτήτως της άποψης που έχει ο καθένας, αναδεικνύει βασικές και θεμελιώδεις διαφορές τους ως προπονητές στην ΑΕΚ.
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Ψυχολογική προετοιμασία της ομάδας/έμπνευση των παικτών
Το μεγάλο προτέρημα του Μανόλο και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μειονέκτημα του Μαρίνου. Ποιος αμφιβάλλει ότι το βασικό στοιχείο που έκανε ξανά πρωταθλήτρια την ΑΕΚ ήταν το μέταλλο; Η ψυχή; Ο χαρακτήρας που έδειχνε στα δύσκολα και οι μεγάλες ανατροπές που πετύχαινε; Όλα αυτά δηλαδή που κάνουν «μπαμ» ότι απουσιάζουν φέτος. Με εξαίρεση τα προκριματικά του Champions League, σε όλα τα άλλα απαιτητικά παιχνίδια της φέτος η ΑΕΚ έδειξε ανέτοιμη ψυχολογικά. Χωρίς τσαγανό και χωρίς κουράγιο να επανέλθει όταν τα πράγματα στράβωναν.
Μπορεί λοιπόν να υπάρχει το ισχυρό ελαφρυντικό για τον Ουζουνίδη ότι αποχώρησαν παίκτες με προσωπικότητα, αλλά και οι εναπομείναντες δεν δείχνουν ακριβώς να παίζουν για τον προπονητή τους. Ν’ αντλούν αυτοπεποίθηση από ‘κείνον. Να παίρνουν κίνητρο για να πιεστούν και να δώσουν το μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους. Πράγματα που (ανεξαρτήτως των υπαρκτών αδυναμιών του στο τακτικό κομμάτι) ήταν εμφανέστατα στις σχέσεις του Χιμένεθ με τους ποδοσφαιριστές του. Ακόμα κι αυτούς που αναμφίβολα ήταν δύσκολοι χαρακτήρες.
Στιλ παιχνιδιού
Εδώ μιλάμε για κάτι υποκειμενικό. Είναι θέμα του τι προτιμάει ένας φίλαθλος (και κυρίως τι προτιμάει ένας σύλλογος). Υπό αυτή την έννοια σε μια ομάδα με φιλάθλους που διαχρονικά γουστάρουν το επιθετικό ποδόσφαιρο, όπως η ΑΕΚ, ταιριάζει περισσότερο η φιλοσοφία Ουζουνίδη. Καλός, χρυσός και άγιος ο Μανόλο, αλλά οι ομάδες του ουδέποτε ήταν θεαματικές. Δεν είναι μυστικό εξάλλου ότι βασιζόταν κυρίως στην αμυντική λειτουργία και αντί για αυτοματισμούς, ενθάρρυνε περισσότερο τον… αυτοσχεδιασμό στην επίθεση.
Στον Μαρίνο, από την άλλη, δεν μπορεί να μην πιστώσει κανείς την προσπάθεια ν’ αλλάξει στιλ στην ομάδα. Την απόπειρα για μεγαλύτερη κατοχή μπάλας, περισσότερη παραγωγή παιχνιδιού, παραπάνω φάσεις στην αντίπαλη περιοχή. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά θέλουν χρόνο. Υπομονή που δεν είναι εύκολο να τη βρεις σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό (και συν τοις άλλοις αποδυναμώθηκε). Γιατί με τον τίτλο να κάνει φτερά από τον Νοέμβρη, είναι δύσκολο να παρηγορηθεί ο κόσμος από το (όντως υπαρκτό) γεγονός ότι η ΑΕΚ παίζει θεαματικότερα στα «μικρά» ματς κι ανοίγει ευκολότερα κλειστές άμυνες.
Ανάληψη ευθυνών
Υπήρξαν αρκετές φορές (και στις δυο θητείες του στην ΑΕΚ) που ο Χιμένεθ έκανε άστοχες δηλώσεις. Που είπε πράγματα τα οποία μαρτυρούσαν έλλειψη ψυχραιμίας ή ανασφάλειας. Για ένα πράγμα όμως δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο Ανδαλουσιανός: Ότι έψαχνε να μεταβιβάσει αλλού τις ευθύνες. Ό,τι και να ‘χε συμβεί στο παιχνίδι, ο Μανόλο φρόντιζε πάντοτε να καλύψει τους ποδοσφαιριστές του. Σε κάθε ευκαιρία δήλωνε ότι για τον ίδιο οι παίκτες του ήταν οι καλύτεροι του κόσμου. Κάτι που προφανώς είχε τη σημασία του στο να υπάρχουν οι εξαιρετικές σχέσεις μαζί τους που περιγράφηκαν πριν.
Από την άλλη, ένα από τα πράγματα που «χτυπάνε» πιο άσχημα στον Ουζουνίδη (ίσως και περισσότερο από τις τακτικές του επιλογές) είναι η μετάθεση ευθυνών. Τη μια λοιπόν φταίνε οι παίκτες. Την άλλη φταίει η διαιτησία (ακόμα κι αν μιλάμε για ματς Champions League όπως το τελευταίο με την Μπενφίκα). Την τρίτη φταίει το γήπεδο. Και σπανιότατα εντοπίζεται κάποια αυτοκριτική -τουλάχιστον στις δηλώσεις του στα ΜΜΕ. Δεν χρειάζεται να ‘σαι ειδικός του ποδοσφαίρου για να καταλάβεις ότι κανείς ποδοσφαιριστής δεν θα βάλει τα πόδια του στη φωτιά για έναν προπονητή που ξέρει ότι στην πρώτη στραβή μπορεί να τον… σεντράρει.
Διαθέσιμο ρόστερ
Δεν έχει να κάνει προσωπικά με τις ικανότητες του καθενός, αλλά σίγουρα είναι παράγοντας που πρέπει να ληφθεί υπόψη σε συγκρίσεις του έργου τους. Αναμφίβολα ο Χιμένεθ είχε στα χέρια του ένα ρόστερ με περισσότερη ποιότητα απ’ αυτό του Ουζουνίδη. Ο Μαρίνος είχε να διαχειριστεί την αποχώρηση παικτών-σημείων αναφοράς στην περυσινή πρωταθλήτρια (Βράνιες, Χριστοδουλόπουλος, Αραούχο). Χρειάστηκε να δουλέψει με την τρύπα που έμεινε στα χαφ (εξαιτίας του κάκιστου προγραμματισμού το καλοκαίρι). Και εκτός των άλλων, έχασε και τρεις ακόμα βασικούς (Σιμόες, Λαμπρόπουλο, Μπακασέτα) μετά την απόφαση της διοίκησης (που ελήφθη ωστόσο σε συνεννόηση μαζί του).
Ο Χιμένεθ, από την πλευρά του, είχε σίγουρα περισσότερες λύσεις. Διέθετε ρόστερ όχι μονάχα ανώτερης κλάσης, αλλά και με παραπάνω παίκτες που ήταν «ψημένοι». Χωρίς να πρέπει να ποντάρει πολλά σε ταλαντούχους μεν, νεαρότατους δε ποδοσφαιριστές (όπως οι Πόνσε-Μπογέ). Και φυσικά χωρίς παίκτες που είχαν από νωρίς στη σεζόν το μυαλό τους σε ανανεώσεις συμβολαίων (όπως η τριάδα των «κομμένων» συν τον Γκάλο). Βέβαια, δεν γίνεται να παραληφθεί ότι κι εκείνος αντιμετώπισε πλήθος τραυματισμών. Ότι κατάφερε rotation που συνδύασε πρωταθλητισμό με αήττητο 14 αγώνων στην Ευρώπη. Και ότι κατέκτησε τίτλο με δυο βασικότατα στελέχη (Μάνταλο-Γιόχανσον) νοκ-άουτ από χιαστούς.
Επικοινωνία
Μπορεί να φαίνεται δευτερεύον, αλλά δεν είναι καθόλου. Προφανώς και το κυριότερο προσόν ενός προπονητή είναι να δουλεύει -και όχι να μιλάει- ωστόσο παίζει κι αυτό το ρόλο του. Πόσοι και πόσοι καταξιωμένοι προπονητές δεν απέτυχαν σε ομάδες απλώς επειδή δεν κατάφεραν ποτέ να «κολλήσουν» μαζί τους; Επειδή δεν ταίριαξαν με το προφίλ του συλλόγου και τη νοοτροπία του κόσμου του; Πόσω μάλλον σε ομάδες όπως η ΑΕΚ, όπου (καλώς ή κακώς) ο συναισθηματισμός και το δέσιμο με τα πρόσωπα φαντάζουν απαραίτητα.
Αναμφίβολα λοιπόν ο Χιμένεθ είναι πιο επικοινωνιακός από τον Ουζουνίδη. Μπορεί ευκολότερα (και λόγω χαρακτήρα) να «δεθεί» με την ομάδα και να πιάσει τον σφυγμό του κόσμου. Χωρίς αυτό να αποτελεί σε καμία περίπτωση αιχμή για τον Μαρίνο, ο Μανόλο είναι πιο… αγαπησιάρης. Πιο εκδηλωτικός. Με λίγα λόγια πιο κοντά στο προφίλ της ΑΕΚ. Ένας «τρελός» που ταίριαξε απόλυτα με τη διαχρονική παράνοιά της ως σύλλογο. Και αυτό το μείγμα πάθους και παλαβομάρας οδήγησε στα μικρά ποδοσφαιρικά «θαύματα» που πέτυχε πέρυσι στον δρόμο για την επιστροφή στα πρωταθλήματα.
