Για την Μπαρτσελόνα ο Πεπ Γκουαρντιόλα δεν είναι απλά ένας επιτυχημένος προπονητής που υπήρξε κι επί σειρά ετών παίκτης της. Το status που απολαμβάνει είναι απείρως μεγαλύτερο και ξεπερνά ακόμη τους τίτλους που κατέκτησε όταν επί ημερών του οι μπλαουγκράνα παρουσίασαν την κορυφαία ομάδα της ιστορίας τους. Εδώ και χρόνια λειτουργεί ως πρέσβης και ασπίδα της ιδέας περί διαφορετικότητας των Καταλανών, προστατεύοντας οτιδήποτε σχετίζεται με την μητέρα-πατρίδα. Ωστόσο κάθε σχέση –και αυτή του τεχνικού της Σίτι με την Βαρκελώνη δεν αποτελεί εξαίρεση- περνά από δοκιμασίες μέσα στον χρόνο.
Και ένα δυνατό τεστ, στο οποίο ο Πεπ βαθμολογήθηκε πολύ κάτω από την βάση, αφορά την μετακίνηση του Έρικ Γκαρσία, που το περασμένο καλοκαίρι άφησε μετά από μια δεκαετία την «Μασία» για να συναντήσει στο μουντό Μάντσεστερ τον άνθρωπο που πριν δυο μέρες του έδωσε φανέλα βασικού κόντρα στην Λέστερ.
Ο… μαρασμός της «Μασία»
Δύο είναι τα πράγματα που φαίνεται να έχουν διαφοροποιήσει (επιφανειακά τουλάχιστον) την Μπαρτσελόνα των τελευταίων ετών. Το πρώτο σχετίζεται με την αγωνιστική ταυτότητα της ομάδας που σταδιακά πρόσθεσε ρεαλισμό αφαιρώντας φαντασία από το παιχνίδι της. Και το δεύτερο αφορά στην εκμετάλλευση των δικών της παιδιών, καθώς ολοένα και λιγότεροι παίκτες που προέρχονται από τα σπλάχνα της βρίσκουν τελικά τον δρόμο προς την πρώτη ομάδα.
Η δικαιολογία που φορέθηκε πολύ αυτό το διάστημα της… ανομβρίας ήταν πως μετά από τέτοιες «φουρνιές» σαν κι εκείνες που έδωσαν ποδοσφαιριστές σαν τους Μέσι, Ινιέστα ή Τσάβι, ήταν δύσκολο η παραγωγική διαδικασία να φτάσει σε αντίστοιχα υψηλά στάνταρντς. Άλλοι, πάλι, υποστηρίζουν απλά πως το πρότζεκτ των Καταλανών δεν είναι πια αρκετά ελκυστικό. Με αποτέλεσμα οι πιτσιρικάδες της «Μασία» να νιώθουν λιγάκι παραμελημένοι και να γίνονται πιο ευάλωτοι και δεκτικοί σε προτάσεις ανταγωνιστών. Η… αφαίμαξη των τελευταίων ετών, όπου αρκετά μικρότερα ή μεγαλύτερα ταλέντα αποχώρησαν από τις Ακαδημίες, δικαιώνει μάλλον τους δεύτερους.
Ποιος Έρικ Γκαρσία;
Η περίπτωση του Έρικ Γκαρσία δεν διαφέρει από τις υπόλοιπες. Οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε στο παιχνίδι της Μάντσεστερ Σίτι με την Λέστερ για το Λιγκ Καπ Αγγλία. Έμαθε μόλις μία μέρα νωρίτερα ότι ο προπονητής του τον προόριζε βασικό για ένα νοκ άουτ επίσημο ματς, έστω κι αν οι δύο ομάδες θα κατέβαζαν μια ενδεκάδα που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η καλύτερη δυνατή. Για τον 17χρονο αμυντικό αυτό δεν είχε την παραμικρή σημασία. Εκείνο το βράδυ είδε την ευκαιρία του και την άρπαξε από τα μαλλιά. Αγωνιζόμενος σαν μια μοντέρνα εκδοχή του Πικέ, κέρδισε το χειροκρότημα, τις εντυπώσεις αλλά και τα κομπλιμέντα του ίδιου του Πεπ, ο οποίος τον αποθέωσε στις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι.
Στους λίγους μήνες που βρίσκεται στην Αγγλία πρόλαβε ήδη να λάβει μέρος στο σκέλος της προετοιμασίας στην Αμερική, όπου πήρε το βάπτισμα του πυρός, να έχει έναν σοβαρό τραυματισμό που τον άφησε δύο μήνες εκτός δράσης, να πείσει τον Γκουαρντιόλα να τον εμπιστευτεί, να προσθέσει όγκο στο σώμα του και δυναμισμό στο παιχνίδι του. Κι όλα αυτά χωρίς να απολέσει τα στοιχεία που έκαναν τον σημερινό τεχνικό του να τον… καψουρευτεί. Δηλαδή την υψηλή αντίληψή του για το ποδόσφαιρο, που εκφράζεται μέσω των απίστευτων για την ηλικία του τοποθετήσεων, της ικανότητάς του να κατευθύνει την άμυνα, την πάσα του, την τεχνική του. Πράγματα που βρίσκει κανείς σε ένα ολοκληρωμένο χαφ, παρά σε κεντρικό αμυντικό που δεν έχει κλείσει καν τα 18.
Μια ζωή Μπαρτσελόνα
Το ντεμπούτο του ως βασικός σε επίσημο παιχνίδι επανέφερε στην επιφάνεια την πικρία (αν μη τι άλλο) της Μπαρτσελόνα για τον τρόπο με τον οποίο η Σίτι του Γκουαρντιόλα τον… ξεμυάλισε, με αποτέλεσμα να αφήσει τους Καταλανούς που είχαν αντιληφθεί μεν τις ικανότητές του, αλλά άργησαν να επιβεβαιώσουν τις προθέσεις τους, χάνοντάς τον μέσα από τα χέρια τους.
Για κοντά στα 10 χρόνια ο Έρικ Γκαρσία ανέβαινε σκαλοπάτι-σκαλοπάτι επίπεδο, δείχνοντας πως είναι προορισμένος για μεγάλα πράγματα. Έφτασε στο σημείο να γίνει αρχηγός των «μικρών» ομάδων των Καταλανών που έβλεπαν στο πρόσωπό του τον διάδοχο του Πικέ (που επίσης “χάθηκε” από τις Ακαδημίες λόγω της άλλης ομάδας του Μάντσεστερ, της Γιουνάιτεντ). Τελικά, ήταν ο ρόλος ενός άλλου εμβληματικού σέντερ μπακ των Καταλανών, του Κάρλες Πουγιόλ που προκάλεσε οργή στους «μπλαουγκράνα». Ο επί σειρά ετών αρχηγός της ομάδας, ως ατζέντης πια, είχε αναλάβει τον ταλαντούχο πιτσιρικά. Για πολλούς αυτό αποτελούσε ένα είδος εγγύησης ότι το μέλλον του βρισκόταν στην Βαρκελώνη. Τελικά, τον Ιούνιο του 2017 τόσο αυτός όσο και ο λατρεμένος Γκουαρντιόλα θεωρήθηκαν προδότες που δολοπλόκησαν πίσω από την πλάτη του συλλόγου που τους ανέδειξε για να… κλέψουν τον Έρικ Γκαρσία.
Ο Γκουαρντιόλα δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία για την αξία του. Ο Πουγιόλ ως εκπρόσωπός του νεαρού δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα να μπει σε συζητήσεις με τον πρώην προπονητή του για το μέλλον του πελάτη του. Κι έτσι, χωρίς κανείς να πάρει χαμπάρι πώς, ένα πρωί η Σίτι κατέβαλε 2 εκατ.€ ως τροφεία, δένοντας τα χέρια των Καταλανών, και συμφώνησε με τον Έρικ Γκαρσία. Η «προδοσία» και η «κλοπή» είχε ολοκληρωθεί, με τον Πουγιόλ να δέχεται πυρά από όλους για την συμπεριφορά και την στάση του. Φυσικά από το κάδρο των ευθυνών δεν βγήκε ο Γκουαρντιόλα…
Εκεί καλύτερα…
Όταν ξέσπασε το… σκάνδαλο ο Πουγιόλ είχε έντονη διαμάχη –ιδιαίτερα με τον Τσάβι- για τον ρόλο του. Προσπάθησε να δικαιολογηθεί, υποστηρίζοντας ότι οι Ακαδημίες της Σίτι έχουν ξεπεράσει πια την «Μασία» και ότι ο ποδοσφαιριστής τον οποίο εκπροσωπούσε θα είχε καλύτερες προοπτικές εκεί. Η παρουσία του Γκουαρντιόλα θα αποτελούσε μια επιπλέον εγγύηση για εκείνον. Κάτι που εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε εκείνο το βράδυ της πρόκρισης απέναντι στην Λέστερ. Μιλώντας μετά το παιχνίδι ο Γκαρσία δήλωσε περήφανος και απόλυτα δικαιωμένος για την επιλογή του να αφήσει την Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του ’17. Κάθε του λέξη ήταν και μια επιπλέον μαχαιριά στον πληγωμένο εγωισμό των Καταλανών που μπορεί να είναι όπως λέει και το μοτό τους «πολλά παραπάνω από ένα κλαμπ», αλλά είδαν τρεις δικούς τους ανθρώπους (Γκουαρντιόλα, Πουγιόλ, Γκαρσία) να βάζουν το προσωπικό συμφέρον τους πάνω από τον σύλλογο. Κάτι που όσο πικρό κι αν είναι, αποτελεί απλά την σκληρή πραγματικότητα του σύγχρονου ποδοσφαίρου όπου τέτοιου τύπου ατάκες και τσιτάτα είναι απλά ένας καλός τρόπος να δημιουργείς οπαδική συλλογική συνείδηση που γεμίζει τα ταμεία σου.