Κάποιες στιγμές της ζωής σου μένουν αξέχαστες. Θέλεις-δεν θέλεις, σημαδεύουν το μυαλό σου.
Η γέννηση του παιδιού σου. Ο θάνατος ενός αγαπημένου σου προσώπου. Η λύτρωση όταν βρήκες το video της Πάμελα Άντερσον με τον Τόμι Λι.
Η φορά που άνοιξες την πόρτα χωρίς να χτυπήσεις και αντίκρισες τους γονείς σου να κάνουν σεξ.
Όλες τους καταστάσεις ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη σου. Με την ίδια ακρίβεια και την ίδια αντοχή που τη στοιχειώνουν οι απόλυτες στιγμές οπαδικής πίκρας.
Γιατί, φίλε μου, όποια ομάδα κι αν υποστηρίζεις, όσες επιτυχίες ή αποτυχίες κι αν έχει ζήσει, υπάρχει εκείνη η ΜΙΑ βραδιά που πήγες στην κόλαση μαζί της.
Για τους Ολυμπιακούς λοιπόν είναι πιθανότατα το γκολ του Κόντε με την έξοδο-γιουρούσι του Ελευθερόπουλου.
Για τους Παναθηναϊκούς μάλλον είναι το σουτ του Βλάοβιτς που ξύρισε το δοκάρι του «Καμπ Νου» στο έβδομο λεπτό των καθυστερήσεων.
Και για τους ΑΕΚτσήδες -χωρίς καμία αμφιβολία- εκείνο το καταραμένο βράδυ με τη Λοκομοτίβ Μόσχας.
Θα πει τώρα κανείς «εδώ η ομάδα τους έπεσε Γ’ Εθνική, ο αποκλεισμός από ευρωπαϊκό Κύπελλο θα στοιχειώνει τους ΑΕΚτσήδες»;
Σωστό. Η πίκρα του υποβιβασμού είναι κάτι που δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Ωστόσο -για όποιον φίλο της ΑΕΚ το έζησε τότε- είναι βέβαιο:
Μαζί με το αυτογκόλ του Μπουγαΐδη απέναντι στον Πανθρακικό και το κλάμα του Νίκου Πανταζή στο Περιστέρι, τους εφιάλτες του θα στοιχειώνει για πάντα και η εικόνα του γ…μένου Τσουγκαΐνοφ.
Γιατί οι τίτλοι έρχονται και παρέρχονται. Ακόμα κι αν άργησε πολύ, πρωτάθλημα πανηγύρισε ξανά πέρυσι. Εκείνο το βράδυ όμως ο ΑΕΚτσής κατάλαβε (με τον πλέον οδυνηρό τρόπο) κάτι σημαντικότερο:
Ότι η ομάδα του έχασε μια ιστορική ευκαιρία!
Σε μια σεζόν λοιπόν που η «Ένωση» προσέφερε την υπέρτατη οπαδική φαντασίωση (του να κάνει το 4/4 στα παιχνίδια με Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό και να γίνει η πρώτη στα χρονικά που πήρε όλα τα ντέρμπι) ο κόσμος της λες κι έπρεπε να το… ξεπληρώσει. Και μάλιστα με τόκο πόνου!
Διότι η πρόκριση επί της αδύναμης Ντίναμπουργκ (5-0 και 4-2) έγινε με συνοπτικές διαδικασίες. Το να περάσει όμως η ΑΕΚ τη Στουρμ Γκρατς (2-0 και 0-1) κόστισε ακριβά στην ομάδα του Ντουμίτρου Ντουμιτρίου:
Τον σοβαρό τραυματισμό του Χρήστου Κωστή, από τον οποίο (όπως αποδείχθηκε) δεν κατάφερε ποτέ να συνέλθει.
Ο κακός οιωνός λοιπόν ήταν εκεί. Προμήνυε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε καλά. Κι όπως ισχύει διαχρονικά στην ΑΕΚ (και στους νόμους του Μέρφι), όταν τα πράγματα μπορούν να πάνε χάλια… θα πάνε.
Κάπως έτσι έρχεται η κλήρωση των «8». Η Λοκομοτίβ Μόσχας φαντάζει αντίπαλος αν μη τι άλλο βατός και μεγαλύτερο πονοκέφαλο (όπως πάντα με αντιπάλους από τη Ρωσία) αποτελεί το τσουχτερό κρύο στην έδρα τους.
Το ματς της Αθήνας είναι ο δεύτερος κακός οιωνός: Η ΑΕΚ πιέζει, στριμώχνει τους Ρώσους, χάνει ευκαιρίες, αλλά μάταια.
Ο γκολκίπερ Νιγκματούλιν σταματάει τα πάντα, η μπάλα δεν μπαίνει με τίποτα και αφού σταματά μια φορά και στο δοκάρι του (κλασική ΑΕΚ) οι Ρώσοι φεύγουν με το 0-0.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στη βραδιά της 19ης Απριλίου 1998. Μέσα σε συγκλονιστικό κρύο και σ’ ένα γήπεδο-χωράφι η ΑΕΚ ψάχνει ένα γκολ που θα την ξανακάνει φαβορί για την πρόκριση.
Μπορεί λοιπόν τα πράγματα να μην ξεκίνησαν καλά. Το πρώτο ημίχρονο να βρήκε την ομάδα του Ντουμιτρίου άτολμη και το δεύτερο να ξεκίνησε με το συρτό πλασέ του Χαρλάτσεφ στο 55’ που την άφησε πίσω στο σκορ…
Παρόλα αυτά το ματς χαμογέλασε (προσωρινά) στην ΑΕΚ. Ένα πέναλτι από το πουθενά στον Μαλαδένη, μια μπάλα στημένη στα 11 βήματα και ένας ατσάλινος Κοπιτσής που (ελλείψει άλλου που θα έπαιρνε την ευθύνη) ανέλαβε εκείνος την εκτέλεση.
«Δεν ήταν αποφασισμένο ποιος θα εκτελέσει το πέναλτι. Ο Ντέμης εκείνη τη στιγμή θεώρησε ότι θα τα καταφέρω. Μου έφερε την μπάλα και θυμάμαι τη φράση που μου είπε: Παρ’ το, εσύ θα το βάλεις και θα περάσουμε στους 4»…
Αυτό ήταν! Η ΑΕΚ είχε πια σκορ πρόκρισης. Και περίπου 25 λεπτά μαζί με τις καθυστερήσεις για να το υπερασπιστεί.
Μόνο που αυτά τα 25 λεπτά έμοιασαν αιώνας. Και στη διάρκειά τους συνέβησαν πράγματα που έκαναν τους φίλους της «Ένωσης» να χάσουν χρόνια από τη ζωή τους…
Γιατί η Λοκομοτίβ πιέζει ασφυκτικά. Στριμώχνει άσχημα την ομάδα τους. Χάνει ευκαιρίες και πετυχαίνει δυο γκολ που ακυρώνονται ως οφσάιντ.
Παράλληλα όμως αφήνει κενά στην άμυνά της. Επιτρέπει στην ΑΕΚ να τη βρίσκει συνεχώς εκτεθειμένη στις αντεπιθέσεις. Να χάνει τόσο μεγάλη ευκαιρία με τον Νικολαΐδη που ο Νίκος Κατσαρός φώναξε στη μετάδοση «γκολ»…
Και να φτάνει στο τρίλεπτο που ήταν μαγικό για την ίδια κι ο λόγος νευρικού κλονισμού για χιλιάδες ΑΕΚτσήδες όλων των ηλικιών…
Στο 90’ λοιπόν ο Σέμπουε ξεχύνεται για μια ακόμη φορά από αριστερά. Σερβίρει έτοιμο γκολ στον Ντέμη. Κι εκείνος (με ελαφρυντικό τον άσχημο αγωνιστικό χώρο) κάνει ένα κακό πλασέ που αντί να καρφωθεί στα δίχτυα της σχεδόν άδειας εστίας, αποκρούεται από τον Γκουρένκο…
Ήταν η αρχή του εφιάλτη. Τόσο για την ΑΕΚ, όσο και για τον ίδιο τον Νικολαΐδη (που εισέπραξε τέτοια οργή εκ των υστέρων ώστε πλησίασε ακόμα και στην απόφαση να φύγει).
Γιατί την ώρα που το σφυροκόπημα των Ρώσων άρχισε να κορυφώνεται (με τους «κιτρινόμαυρους» στριμωγμένους στην περιοχή τους να διώχνουν όπως-όπως) ήταν πάλι από μια επίθεση της ΑΕΚ που ξεκίνησε το κακό.
Αντί να πάει στο κόρνερ για να κερδίσει χρόνο, ο Ντέμης έκανε μια σέντρα που κόπηκε. Οι Ρώσοι βρήκαν την ευκαιρία για μια τελευταία αντεπίθεση. Η μπάλα κόλλησε για βασανιστικά πολλά δευτερόλεπτα στην περιοχή.
Μέχρι που εμφανίστηκε ο Τσουγκαΐνοφ να βάλει το γκολ-μαχαιριά. Ν’ ανοίξει μια πληγή που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα κλείσει ποτέ στην καρδιά των ΑΕΚτσήδων.
Και μέσα στις εκατοντάδες υλικές ζημιές που δημιουργήθηκαν στα σπίτια τους από θραύση αντικειμένων, να τους κάνει ν’ αναρωτιούνται για πάντα:
Τι θα γινόταν αν η ΑΕΚ προκρινόταν στα ημιτελικά…
Αν θα διεκδικούσε τις αρκετές πιθανότητες που της αναλογούσαν να φτάσει σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης (δεδομένου ότι πλην της δυνατής Τσέλσι, οι άλλες δυο ομάδες που έφτασαν ως εκεί ήταν η Βιτσέντζα και η Στουτγάρδη)…
Αν ένα δεύτερο γκολ νωρίτερα ή μια απόκρουση σ’ εκείνα τα καταραμένα τελευταία δευτερόλεπτα (όπου ο Κατσαρός μονολόγησε στη μετάδοση «δεν μας ήθελε») θα μπορούσε να έχει αλλάξει ολόκληρη την ιστορία της ΑΕΚ…