Συμβαίνει. Αθλητισμός είναι, οπότε (προσδεθείτε, έρχεται βαρύγδουπη τοποθέτηση) όλα μπορούν να συμβούν- ακόμα και στο μπάσκετ, που είναι το πιο «δίκαιο» άθλημα: πηγαίνεις σ’ ένα παιχνίδι σίγουρος για τη διαφορά δυναμικότητας με τον αντίπαλό σου κι ετοιμάζεσαι για βόλτα στο αγωνιστικό πάρκο. Αντ’ αυτού, όμως, σπας μεγαλοπρεπώς τα μούτρα σου κι επιστρέφεις στη βάση σου γεμάτος πληγές, τις οποίες καλείσαι να γλείψεις μέχρι να επουλωθούν.
Μια τέτοια ήττα ήταν η χθεσινή του Ολυμπιακού από την Νταρουσάφακα για την Ευρωλίγκα, ακόμα κι αν αυτή ήρθε εκτός έδρας: οι Τούρκοι βρίσκονταν στον πάτο της βαθμολογίας παίζοντας κάκιστο μπάσκετ και κάνοντας, ταυτόχρονα, με τεράστια επιτυχία τον σάκο του μποξ για τις υπόλοιπες ομάδες της διοργάνωσης. Το ρεκόρ τους, μάλιστα, «κραύγαζε» από μόνο του- 1 μόλις και 13 ήττες, την στιγμή που η ομάδα του Μπλατ βρισκόταν στο 9-5 και σε σαφώς καλύτερο αγωνιστικό φεγγάρι.
Αντί για τη «λογική» νίκη, όμως, ήρθε η εντελώς απρόσμενη σφαλιάρα, ηοποία πλήγωσε άσχημα τους Ερυθρόλευκους που είχαν ξεχυθεί στο κυνήγι της 4ης θέσης (και μαζί του πλεονεκτήματος της έδρας στα playoffs).
Ωστόσο, μέσα στον… παραλογισμό της, το κίτρινο φύλλο απέναντι στην Νταρουσάφακα δεν είναι και η πιο «άκυρη» ήττα που έχει κάνει ο Ολυμπιακός, καθώς υπάρχει μια άνευ προηγουμένου μπασκετική κατραπακιά που είναι δύσκολο- έως απίθανο- να ξεπεραστεί.
Το πορτοκαλί ημερολόγιο δείχνει σεζόν 1996-1997 και η θρυλική Α1 βρίσκεται στα καλύτερά της. Ο Παναθηναϊκός μόλις έχει κατακτήσει το πρώτο Πρωταθλητριών (νυν Euroleague), ο Ολυμπιακός είναι ο εντός συνόρων πρωταθλητής, η ΑΕΚ έχει στο τιμόνι της τον Γιάννη Ιωαννίδη που έφυγε από τον Πειραιά, ΠΑΟΚ και Άρης έχουν συμπαθητικότατες ομάδες, οι «μικροί» είναι τέτοιοι στο μάτι, όμως στο κρεβάτι (βλ. παρκέ) αποδεικνύονται τεράστιοι και το χρήμα ρέει εν γένει (προφανέστατα- ΠΑΣΟΚ είχαμε).
Η υπόθεση «τίτλος» ήταν, φυσικά, ανοιχτή, όμως στην ουρά το πράγμα ήταν σχεδόν ξεκάθαρο, μ’ ένα φαβορί να ξεχωρίζει στη… μάχη του υποβιβασμού: ο ταπεινός μεν, τιμιότατος δε (και ιστορικός, ιδίως για τη Θεσσαλονίκη) ΒΑΟ είχε ανέβει για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια και πάλι στην Α1 και παρά το γεγονός πως αγωνιζόταν στο καυτό «Μενέλαος Γκράτζιος» των Συκεών (χωρητικότητας 300 ολόκληρων ατόμων), ξεκινάει την σεζόν με το υπέροχο 0-13.
H διοίκηση του συλλόγου αντί να κάνει μαζική παραγγελία μαύρης πλερέζας και ν’ αρχίσει τον σχεδιασμό εν όψει της Α2 για τη σεζόν 1997-1998, αποφασίζει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη κι αφού βγάλει 100.000 δολάρια, τα στρώνει στα πόδια του τεράστιου Τζεφ Μαλόουν για συμβόλαιο 6 μηνών.
Ο Τζεφ μπορεί να ήταν ο λιγότερο γνωστός από τους Μαλόουν (Καρλ και Μόουζες ήταν, όπως και να το κάνουμε, μερικά κλικ μπροστά του), όμως το παιδί υπήρξε ανυπέρβλητο «πυροβόλο» στο ΝΒΑ κι έγινε δύο φορές All Star όταν έπαιζε στους Bullets (έφτασε στο σημείο να έχει 24.3 πόντους μ.ο. στην κορυφαία λίγκα του πλανήτη!).
Ο αστικός- μα σχεδόν επιβεβαιωμένος- θρύλος, μάλιστα, λέει πως όταν ο Μαλόουν συμφώνησε με την ομάδα και ήρθε στη Θεσσαλονίκη, οι άνθρωποι της διοίκησης τον ξενάγησαν στο κλειστό των Συκεών και ο 36χρονος, τότε, Αμερικανός τους είπε «Συμπαθητικό είναι το προπονητικό μας, αλλά πού θα δίνουμε τους επίσημους αγώνες μας;».
Σ’ έναν από αυτούς τους αγώνες, λοιπόν, έμελλε να συντελεστεί το απόλυτο μπασκετικό θαύμα: ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς- ο οποίος είχε πάει στο ΣΕΦ από τον Πανιώνιο για ν’ αντικαταστήσει τον Ιωαννίδη εκείνο το καλοκαίρι- φιγουράριζε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας παρέα με την ΑΕΚ και ανέβαινε στην συμπρωτεύουσα για να εφαρμόσει τακτική «ψεκάστε- σκουπίστε- τελειώσατε».
Αμ δε: ο ΒΑΟ με μπροστάρη τον Τζεφ των 17 πόντων έριξε μ’ εκκωφαντικό τρόπο στο καναβάτσο τους Ερυθρόλευκους (80-79), σ’ ένα ματς που δεν ήταν τηλεοπτικό και οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι βρέθηκαν μέσα είναι περισσότεροι κι από τους αντίστοιχους του Πολυτεχνείου.
Η αλήθεια είναι πως στο κλειστό των Συκεών εκείνη τη μέρα ήταν περισσότερα από 700-800 άτομα (ανάμεσα σ’ αυτούς και ο τυχερός- αλλά ανώνυμος- γράφων), οι οποίοι στριμώχτηκαν σ’ ένα γηπεδάκι που με το ζόρι χωρούσε τους μισούς.
Η αρμάδα του «Σοφού» με παικταράδες όπως ο Ρίβερς, ο Φασούλας, ο Τάρλατς, ο Νάκιτς, ο Σιγάλας και πολλούς ακόμα είδε στο τέλος τον… Σαμίρ Γκούντα να πανηγυρίζει σαν τρελός και να γίνεται ένα με τον κόσμο στις εξέδρες, με τον Ίβκοβιτς να κοιτάει σα χαμένος (διόρθωση: ήταν χαμένος σ’ αυτόν τον αγώνα) προς το πουθενά.
Ωστόσο, η συγκεκριμένη νίκη του Δαυίδ απέναντι στον Γολιάθ αφύπνισε τον γίγαντα: σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εποχής μετά το «χαστούκι» ο- υπ’ ατμόν- Ντούντα βρέθηκε με τους αρχηγούς της ομάδας στ’ αποδυτήρια και τους είπε πως ήρθε η ώρα ν’ αναπροσαρμόσουν την αμυντική λειτουργία της ομάδας και να εφαρμόσουν και πάλι την πετυχημένη συνταγή του Ιωαννίδη (ο οποίος, κατ’ ουσίαν, άνοιγε τους διαδρόμους κι έστελνε τους πάντες πάνω στα μεγαθήρια Φασούλα και Τάρλατς που έκρυβαν τον μπασκετικό ουρανό).
Τι συνέβη στην συνέχεια της χρονιάς μετά την ήττα από τον ΒΑΟ; Δε χρειάζεται κανείς να είναι ιστορικός των ερυθρολεύκων για να το θυμάται ούτε να είναι το απόλυτο basketball freak- μιλάμε, άλλωστε, για το 1997.
Αν αναζητάτε τη βοήθεια του άφαντου κοινού, επιτρέψτε μας να σας κάνουμε δώρο μία λέξη: tremble…