Αν δεν είχε προηγηθεί η αλλαγή προπονητή, θα παρακολουθούσαμε το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας υπό εντελώς διαφορετικό πρίσμα. Θα ήταν (ακόμη) μία «τελευταία ευκαιρία» για τον Τσάβι Πασκουάλ και ένα «do or die» ματς για τους πράσινους απέναντι σε μία από τις τρεις ομάδες (μαζί με Φενέρμπαχτσε και Ρεάλ Μαδρίτης) που αγωνιστικά βρίσκονται ένα επίπεδο πάνω από τις υπόλοιπες. Όμως η έλευση του… εξωτικού Ρικ Πιτίνο στην Ελλάδα διαφοροποίησε τα δεδομένα και ο αγώνας του τριφυλλιού με τους Ρώσους προβλήθηκε περισσότερο ως το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο του Αμερικανού στον πάγκο, παρά ως μια τυπική και κλασική μάχη της Ευρωλίγκας.
Είναι τέτοιο το όνομα και το βιογραφικό του 66χρονου κόουτς που «έκλεψε» για λίγο την λάμψη του «Εξάστερου», μεταφέροντας το ενδιαφέρον -και κατά συνέπεια κομμάτι της πίεσης- πάνω του και απελευθερώνοντας κατά κάποιον τρόπο τους παίκτες, οι οποίοι ίσως για πρώτη φορά φέτος (και σίγουρα σε παιχνίδι τόσο υψηλών απαιτήσεων) κατόρθωσαν να βγάλουν στο παρκέ τα στοιχεία που είχε υποσχεθεί πως θα βλέπαμε ο Τσάβι Πασκουάλ. Αν το… φιλοσοφήσεις λίγο, θα διαπιστώσεις πως ο Πιτίνο κόντρα στους Μοσχοβίτες μας έδειξε τον Παναθηναϊκό που μας… έταξε ο Καταλανός στην αρχή της σεζόν.
Άμυνα-άμυνα-άμυνα
Στο ταμπλό το τελικό σκορ γράφει 96-84, μα η συντριπτική πλειοψηφία όσων παρακολούθησαν το παιχνίδι θα συμφωνήσει πως ήταν η άμυνα εκείνη που χάρισε τη νίκη στον Παναθηναϊκό. Κι ας πλησίασαν οι Ρώσοι πολύ κοντά στον φετινό μέσο όρο τους στην Ευρωλίγκα, που είναι σχεδόν 89 πόντοι ανά παιχνίδι.
Η ίδια η εικόνα διαψεύδει τους αριθμούς και λέει ξεκάθαρα πως οι παίκτες του Πιτίνο «μάτωσαν» στην προσπάθειά τους να περιορίσουν την πιο παραγωγική (και πρώτη στη σχετική κατηγορία) επίθεση της διοργάνωσης. Από αυτή την ενέργεια και την διάθεση που ξεκινούσε από την μία πλευράτου παρκέ χτιζόταν και η αυτοπεποίθηση που έφερνε καλάθια στην άλλη άκρη. Αν μπορούσε όλο το χθεσινό παιχνίδι να συνοψιστεί σε μια φάση, αυτή θα ήταν κάποια από τις πολλές στις οποίες οι πράσινοι με πιεστική άμυνα στην κυκλοφορία κέρδιζαν κατοχή χάρις σε ένα κλέψιμο ή ένα κόψιμο και ολοκλήρωναν με καλάθι στον αιφνιδιασμό. Τα καλά ποσοστά ευστοχίας, ιδιαίτερα από μακρινή απόσταση, δεν ήρθαν κυρίως μετά από σετ παιχνίδι ή κάποιο σύστημα, αλλά ως συνέχεια και αποτέλεσμα της καλής ψυχολογίας και της αυτοπεποίθησης που έφερνε κάθε διαλυμένη επίθεση της ΤΣΣΚΑ.
Τα 33 φάουλ στα οποία υπέπεσε ο Παναθηναϊκός είναι απολύτως ενδεικτικά της διάθεσης με την οποία πάταγε στο παρκέ η εκάστοτε πεντάδα που βρισκόταν εκεί. Από το να κάνει πάρτι ο αντίπαλός σου και να τελειώνει επιθέσεις με καρφώματα και ελεύθερα τρίποντα, καλύτερα να τον στέλνεις στην γραμμή από όπου ενδεχομένως μπορεί επίσης να σου βάλει δυο πόντους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σου διαλύσει την ψυχολογία. Αυτή ήταν η λογική της ομάδας και αυτή ήταν μέχρι ενός βαθμού η εικόνα που είχε υποσχεθεί ο προκάτοχος του Πιτίνο στον πάγκο της ομάδας.
Ο… συνταξιούχος Hall Of Famer
Για… συνταξιούχος, όπως εμφανίστηκε από διάφορους, ο Πιτίνο δεν τα πήγε άσχημα στο ντεμπούτο του. Ούτε φυσικά στις δηλώσεις του μετά το τέλος του αγώνα, όπου απέδωσε τα εύσημα στους συνεργάτες του. Ήταν μεγάλη αλήθεια αυτό το «προετοίμασαν τους παίκτες κι εμένα» για τον αγώνα και από έναν θρύλο του αθλήματος σαν κι αυτόν δεν θα περίμενε κανείς τίποτα λιγότερο. Όλα τα φώτα και οι κάμερες ήταν δεδομένο πως θα προσανατολίζονταν πάνω του, έτοιμες να καταγράψουν κάθε αντίδρασή του, κάθε ομιλία του στα time out, κάθε μικρή ή μεγαλύτερη λεπτομέρεια του παρθενικού κοουτσαρίσματός του στην Ευρώπη. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, αυτό δεν θα είχε συμβεί αν στη θέση του βρισκόταν οποιοσδήποτε άλλος.
Εκ των υστέρων είναι εύκολο να μιλήσεις για την ευεργετική… αύρα του… συνταξιούχου που -γνωρίζοντας τα παραπάνω- έδινε το δικό του σόου σε κάθε φάση από τον πάγκο. Ο τρόπος με τον οποίο έζησε το ματς φανέρωνε έναν τύπο τόσο διψασμένο για (άλλη μία) επιτυχία που θα μπορούσε να είναι καθοριστικός ακόμη κι αν φορούσε φανέλα και σορτσάκι κι έμπαινε ο ίδιος να παίξει άμυνα δίπλα στον Καλάθη και τον Παπαπέτρου ή να δημιουργήσει χώρο για ένα κάρφωμα του Γκιστ.
Καθρέφτης είναι ο χρόνος
Ως «γριά αλεπού» ο Πιτίνο ξέρει ότι χθες το βράδυ αγόρασε χρόνο και ηρεμία. Έστω για την μία εβδομάδα που μεσολαβεί μέχρι την επίσκεψη στο ΣΕΦ. Εκεί όπου θα πάρει άλλη μία γεύση του τι εστί ευρωπαϊκό μπάσκετ στα όρια του «αιώνιου» ντέρμπι και θα του διαλυθούν οι όποιες ψευδαισθήσεις (αν έχει τέτοιες) περί ομοιοτήτων με το κολλεγιακό. Κόντρα στον Ολυμπιακό, σε ένα ματς ειδικών συνθηκών, θα υπάρξει το δεύτερο ουσιαστικό τεστ χαρακτήρα αυτής της ομάδας. Ό,τι κι αν συμβεί, όμως, δεν πρόκειται να κρίνει την χρονιά. Μια χρονιά που πάντως έμοιαζε χαμένη πριν την αλλαγή προπονητή.
Στην πρώτη του βραδιά στην Ευρώπη ο Πιτίνο κέρδισε τις εντυπώσεις και ο Παναθηναϊκός ένα μεγάλο ματς. Το έκανε χωρίς ταχυδακτυλουργικά τρυκ, μαγικά ραβδιά και κοσμογονικές αλλαγές. Ζητώντας τα ίδια απλά πράγματα που ζητούσε και ο Πασκουάλ, ο οποίος όμως έμοιαζε να μην μπορεί πια να εμπνεύσει κανέναν. Ούτε τους παίκτες στους οποίους πίστευε, ούτε εκείνους που είχαν μείνει εκτός rotation, ούτε -φυσικά- τον κόσμο. Ο Ρικ της άλλης πλευράς του Ατλαντικού άναψε μια σπίθα εμπνέοντας τους πάντες. Ο Παναθηναϊκός δεν έγινε μέσα σε ένα βράδυ καλύτερος, αλλά μπόρεσε να αποδείξει ότι έχει τις προδιαγραφές να το κάνει σε βάθος χρόνου. Για να πραγματοποιηθεί αυτό και να βγάλει κανείς ασφαλή συμπεράσματα θα χρειαστεί μεγαλύτερο δείγμα γραφής. Αυτό που άλλωστε περιμένει και ο ίδιος ο Πιτίνο πριν προχωρήσει σε αλλαγές. Γιατί τέτοιες θα υπάρξουν, αφού όμως πρώτα ο ίδιος ο head coach αξιολογήσει το roster από το δικό του πρίσμα και όχι πίσω από τον παραμορφωτικό φακό που είχαν δημιουργήσει οι συνεχόμενες ήττες.
Υ.Γ. Ίσως να είναι νωρίς, αλλά αν υπάρχει ένας παίκτης που ήδη πρέπει να νιώθει καλύτερα μόνο και μόνο επειδή μιλά κυριολεκτικά την ίδια γλώσσα με τον προπονητή του, αυτός πρέπει να είναι ο Νικ Καλάθης, που έγινε χθες ξανά σύνθημα στα χείλη των οπαδών.