Κοίτα με. Εδώ που έχεις φτάσει, δε σου μένει πλέον άλλη επιλογή- κοίτα με. Ευθεία. Κατάματα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, σήκωσε το κεφάλι. Κάπως καλύτερα. Άναψε το φως, έφτασε η ώρα να τα πούμε.
Το ξέρουμε και οι δύο, ας μη γελιόμαστε: τα τελευταία αρκετά χρόνια προτιμάς την αντανάκλαση της ζωής από την ίδια την ζωή. Έχεις αναγάγει σε μπασκετική τέχνη το να κρύβεις τα προβλήματά σου κάτω από το χαλί και να προσπαθείς να πείσεις τους πάντες- του εαυτού σου συμπεριλαμβανομένου- πως βρισκόμαστε ακόμα στα τέλη των 80s και όχι τριάντα χρόνια αργότερα.
Ακόμα και οι φίλαθλοί σου- το, με διαφορά, πιο μπασκετικό κοινό της χώρας- μοιάζουν μέσα στον άπαυτο ρομαντισμό τους να σου κάνουν κακό: το ρολόι γι’ αυτούς έχει παγώσει πίσω στις εποχές που ο Νικ φορούσε ακόμα σορτσάκι και μάγευε τους πάντες, ο Παναγιώτης ήταν ένας Δράκος που έβγαζε γιγαντιαίες φωτιές και στις δυο πλευρές του παρκέ και ο «Ξανθός» στον πάγκο κρατούσε μαεστρικά την μπαγκέτα.
Γι’ αυτό- όπως συχνά συμβαίνει σε ξεπεσμένους «αριστοκράτες»- επιζητούν λυσσαλέα, με τρόπο που θυμίζει τον Δον Κιχώτη και τους άπιαστους ανεμόμυλους, την επιστροφή στην εποχή της απόλυτης δόξας, παλεύοντας να ρίξουν αλλεπάλληλες γροθιές στο σώμα της πραγματικότητας μέχρι να την μαλακώσουν και να μετατραπεί οικειοθελώς και πάλι σε παραμύθι.
Απόρροια αυτής της γενικότερης κατάστασης είναι η σημερινή, ανείπωτα θλιβερή, εικόνα σου: χθες το απόγευμα ηττήθηκες (και) από την Κύμη, παρά το γεγονός πως βρέθηκες να προηγείσαι έως και με 17 πόντους- ακριβώς όπως συνέβη, δηλαδή, και στο αλλοτινό σου κάστρο κόντρα στον Χολαργό την προηγούμενη αγωνιστική.
Πλέον, φιγουράρεις στην προτελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα με μόλις 2 νίκες σε 11 ολόκληρους αγώνες. Η Α2, ένας ζοφερός εφιάλτης που ουδέποτε έμοιαζε να σ’ επηρεάζει (κι ας κοιμόσουν όρθιος πολλές φορές), μαθαίνει τις νότες από το τραγούδι των Σειρήνων προκειμένου να σε παρασύρει στην αποκρουστική της αγκάλη.
Και, συγχώρα με που θα στο πω ωμά, με βάση τα όσα έχεις κάνει φέτος σχεδόν οφείλεις να υποβιβαστείς. Ο καλοκαιρινός σχεδιασμός από τον coach Αγγέλου (παρά το γεγονός, φυσικά, πως ο άνθρωπος είχε το απαγορευτικό των μεταγραφών ν’ αποτελεί πείσμονα τροχοπέδη στα πλάνα του) ήταν για τα πορτοκαλί πανηγύρια, με τη «συσσώρευση» πολλών παιδιών που αδυνατούν να βάλουν την μπάλα στο καλάθι ακόμα κι αν τους υποδεικνύει το GPS πού βρίσκεται το στεφάνι ν’ αποτελεί ένα εμφανέστατο πρόβλημα.
Το ρόστερ σου με τους 4 παίκτες που σουτάρουν στις παρυφές ή και κάτω από 50% στις βολές σου στοιχίζει τα λιγοστά «κλειστά» παιχνίδια που έπαιξες, ενώ βγάζει μάτι το ότι δε διαθέτεις καμία αγωνιστική ταυτότητα- θέλεις να «δείρεις» τους αντιπάλους σου στην άμυνα, θέλεις να τρέξεις στον αιφνιδιασμό, θέλεις να παίξεις 5 εναντίον 5 στο μισό γήπεδο, θέλεις να ποντάρεις στις απομονώσεις; Κανείς δεν ξέρει, πολύ απλά γιατί δεν παίζεις τίποτα.
Εντάξει, ναι: πληρώνεις το γεγονός πως πίστεψες κι εσύ (ή, καλύτερα, πρωτίστως εσύ) και η πλειοψηφία των φιλάθλων σου τον σωτήρα Λάσκαρη, ο οποίος θα σ’ επανέφερε στην ατραπό που οδηγεί στην κορυφή της Ελλάδος κι από κει στην κορυφή της Ευρώπης, ου μην και του κόσμου ή του διαγαλαξιακού συστήματος.
Σκάρτα 2.5 χρόνια αργότερα καταλαβαίνεις κι εσύ πως στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια πύρινη λαίλαπα που κατέκαψε σχεδόν όλες τις ελπίδες σου για κάτι καλό και σ’ έστειλε να δίνεις άνισες μάχες με διάφορα BΑΝ, χρωστούμενα σε όποιον μιλάει έστω και μία από τις γλώσσες του Πύργου της Βαβέλ, διακανονισμούς με την εφορία με στόχο να επέλθει οικονομική ευφορία και διάφορα άλλα ευχάριστα.
Η διοικητική σου ανυπαρξία, παρά τα όσα προσπαθεί να κάνει ο κ. Γουλιέλμος, είναι εμφανής ακόμα και για τους κατοίκους του Πλούτωνα που ρίχνουν μια ματιά στη Γη χωρίς καν να χρησιμοποιήσουν τα υπερσύγχρονα κυάλια τους, με αποτέλεσμα- πέραν του κάκιστου συνόλου σου- να γίνεσαι κιτρινόμαυρη βορά στα νύχια των πάντων, με τους διαιτητές να στήνουν το δικό τους πάρτι πάνω στο θνησιμαίο σαρκίο σου (χαρακτηριστικό παράδειγμα το 2ο ημίχρονο του χθεσινού παιχνιδιού με την Κύμη, εκεί που ειδικά ο κ. Μάνος έμοιαζε ν’ ακούει συνεχή “Finish them” στο κέντρο του μυαλού του και σχεδόν πέτυχε το μεγαλοπρεπές Fatality των φιλοξενούμενων).
Πλέον, με μόλις δύο παιχνίδια ν’ απομένουν για την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου, ψάχνεις μικρά θαύματα για να πας από τις 2 στις 7, τουλάχιστον, νίκες (με τόσες σώθηκε πέρυσι, φερ’ ειπείν, ο Πανιώνιος), προκειμένου να μείνεις στην κατηγορία. Το ερώτημα που γεννάται εδώ είναι φυσικά το αν μπορείς να τα καταφέρεις ή θα «πέσεις».
Μην μπερδεύεσαι, όχι: σχεδόν κανείς δε θέλει να υποβιβαστείς. Μ’ εξαίρεση τους τυφλωμένους δημοσιοκάφρους δημοσιογράφους που μετά βίας μπορούν να σχηματίσουν μια ορθογραφημένη πρόταση χωρίς τη βοήθεια της Google και των «άρρωστων» οπαδών, οι περισσότεροι είναι με το μέρος σου.
Όχι επειδή κάποτε υπήρξες «Η ομάδα ολόκληρης της Ελλάδος» και αποτελούσες κοινωνικό φαινόμενο ούτε επειδή «Έμαθες σε ολόκληρη την Ελλάδα μπάσκετ»- αυτά ανήκουν οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν και μοιάζουν με ιστορίες καμωμένες από την πένα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Αλλά πολύ απλά γιατί δεν συμφέρει το ίδιο το προϊόν να υποβιβαστείς: μπορεί συμπαθέστατες ομάδες όπως η Κύμη, ο Χολαργός, το Ρέθυμνο ή ο Κολοσσός να είναι κάτι παραπάνω από τίμιες, όμως καμιά τους δεν έχει το δικό σου ειδικό βάρος και δεν κουβαλά τη δική σου αίγλη.
Ακόμα και ο (θεωρητικά) νούμερο 1 «εχθρός» σου, ο ΠΑΟΚ, μάλλον δε θέλει να δει το απευκταίο σενάριο να γίνεται απτή πραγματικότητα: σε ποιο άλλο ματς το «Παλατάκι» μπορεί να γεμίσει αν δεν είσαι εσύ και πώς θα μπουν στα ταμεία του συλλόγου «ζωογόνα» χρήματα, αν το ετήσιο ραντεβού σας αναβληθεί;
Στην πλειονότητα των παιχνιδιών του- κάτι παραπάνω από υπέροχου εδώ και μια 5ετία, με τον Μπάνε στον προεδρικό θώκο- Δικέφαλου του Βορρά οι καρέκλες ρίχνουν εύκολα στο καναβάτσο τους φιλάθλους στην άτυπη μεταξύ τους μάχη, καθώς η αντιστοιχία είναι περίπου 500/1.
Όσο κι αν δε θέλει να το παραδεχτεί φωναχτά κανείς, ο ένας συμπολίτης χρειάζεται τον άλλον- θυμήσου το πώς ήσουν έτοιμος να «θυσιαστείς» εσύ την τελευταία αγωνιστική της σεζόν 2007-2008 για χάρη του ΠΑΟΚ, όταν εκείνος φλέρταρε απροκάλυπτα με τον υποβιβασμό.
Πέραν τούτου, σ’ ένα χειμαζόμενο πρωτάθλημα όπως αυτό της εγχώριας A1(συγγνώμη Basketleague, είμαστε και μιας άλφα ηλικίας) των 2 ομάδων και του ατέρμονου χάους από κει και πέρα- τη εξαιρέσει της περσινής ΑΕΚ-, το να της «φύγεις» κι εσύ θ’ αποτελέσει πλήγμα μεγατόνων, απαξιώνοντας περαιτέρω την μετρίως μέτρια διοργάνωση.
Γι’ αυτό, κοίτα με, που σου λέω. Είμαι ο καθρέφτης σου κι αποτελώ τον καλύτερό σου φίλο, γιατί όταν κλαις δε θα με δεις ποτέ να γελάω.
Πλησίασε πιο κοντά το αυτί σου κι αφουγκράσου τα γυάλινα λόγια μου: χρόνος εξακολουθεί να υπάρχει. Ίσως η κλεψύδρα να δίνει την εντύπωση πως έχει αδειάσει, όμως αν παρατηρήσεις καλύτερα θα δεις ότι υπάρχουν ακόμα αρκετοί κόκκοι άμμου στην σωστή πλευρά.
Μπορεί να έχεις παγκοίνως γνωστό ψυχολογικό πρόβλημα (που να πάρει, πώς γίνεται να έχεις χάσει σε 2 σερί αγώνες πλεονέκτημα σχεδόν 20 πόντων;), μπορεί το υλικό σου να είναι τέλειο για όποιον θέλει να φτιάξει μπασκετική καταστροφή, μπορεί το άγχος και η πίεση να σ’ έχουν ρίξει στα γόνατα και άπαντες να περιμένουν τον κακόηχο επιθανάτιο ρόγχο σου, όμως…
Όμως δες, σε παρακαλώ, αυτή την εικόνα: το αθεράπευτα πιστό κοινό σου- ανεξαρτήτως του ότι «βράζει» τώρα κι εκσφενδονίζει μπινελίκια προς πάσα κατεύθυνση- σε καλεί να σηκώσεις το κεφάλι και να μπεις στο “Nick Galis Hall” για να παραστείς στο ραντεβού με την απροσδόκητη ιστορία.
Άκου. Άκου. Αγνόησε αυτό που θα σου πουν για «… πριν λίγα χρόνια μέσα στα ευρωπαϊκά σαλόνια». Αγνόησε το Μόναχο, τη Γάνδη, την Ισπανία, κλείσε για λίγο στο χρονοντούλαπο την πασπαλισμένη με χρυσόσκονη ιστορία σου.
Και μετά, άνοιξε την πόρτα και πάτα στο παρκέ. Τα χαρτάκια θα πέσουν, ο κόσμος θα χοροπηδάει, οι διαιτητές δε θα έχουν πια σημασία και τότε η μπάλα θα υψωθεί για το πρώτο τζάμπολ κόντρα στον Ήφαιστο και όλους τους υπόλοιπους αντιπάλους που είναι στα μέτρα σου.
Μην παρασυρθείς. Μην κοιτάξεις το ταβάνι. Μην χάσεις την αυτοσυγκέντρωσή σου. Ξέχνα για λίγο ότι έχεις υπάρξει ο «Αυτοκράτορας», άσε στην άκρη την υπεροψία και «πέθανε» για κάθε κατοχή.
Κάνε το κομμάτι σου και άφησε τα υπόλοιπα στη φανέλα. Ναι, το ξέρω: δεν έχει τη δύναμη του παρελθόντος, δεν είναι επ’ ουδενί βαριά φέτος, όμως αν τη «ματώσεις» θα στο ανταποδώσει.
Πλησίασέ με και δες την αντανάκλασή της στο γυάλινο κορμί μου: είναι κίτρινη με λίγο μαύρο. Πάνω δεξιά έχει τον Θεό του Πολέμου. Και ακριβώς από κάτω υπάρχει μία και μόνο λέξη που, ειδικά στο μπάσκετ, μοιάζει να έχει μαγικές ικανότητες.
Είναι: ΑΡΗΣ.