Τα φώτα τρεμοπαίζουν, με αποτέλεσμα η όρασή σου να περιορίζεται αισθητά. Προσπαθείς, προκειμένου να μη χάσεις τα δυσδιάκριτα ίχνη του, ν’ ακολουθήσεις τις σταγόνες. Τις κόκκινες σταγόνες, για την ακρίβεια. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το αίμα δε λέει ποτέ ψέματα.
Μειώνεις ολοένα και περισσότερο την απόσταση που σας χωρίζει, μέχρι που, τελικά, βρίσκεις τα πρώτα πούπουλα στο πάτωμα. Επιταχύνεις το βήμα σου και ξάφνου το βλέπεις μπροστά σου- τι περίεργο που είναι, αλήθεια: δύο κεφάλια, ένας περήφανος- μα εμφανώς καταβεβλημένος- κορμός και ασπρόμαυρα, πληγωμένα φτερά.
Η ανάσα σου μοιάζει να έχει δεχτεί στο άυλο κορμί της την «παρέμβαση» ενός αφανούς ψαλιδιού κι έχει κοπεί, με το δέος να σου επιτίθεται κατά μη ελεγχόμενα κύματα. Σου ψιθυρίζει «έλα κοντά μου» και όταν πλησιάσεις, σαν άλλος μαγεμένος Οδυσσέας, το ακούς να ψελλίζει: «Με λίγα λόγια, μας έχουνε τσακίσει. Με λίγα λόγια, μας τσακίσανε από τότε που γεννηθήκαμε…»
Ο φετινός ΠΑΟΚ- μετά την αδιανόητη, σχεδόν, περσινή του πορεία- ξεκίνησε την σεζόν 2018-2019 με «λογικά» όνειρα και φιλοδοξίες. Έχοντας για δεύτερη χρονιά στην άκρη του πάγκου του τον Ηλία Παπαθεοδώρου, που έδωσε νέα πνοή σ’ ολόκληρο τον οργανισμό μετά τη φυγή του Σούλη Μαρκόπουλου, και με την πιο μπασκετική διοίκηση που κυκλοφορεί εκεί έξω (πόσοι είπαμε ότι έχουν Μπάνε και Μάτζικ;), στόχος του ήταν να πάει έστω μισό κλικ καλύτερα από πέρυσι, παρά το γεγονός πως τα οικονομικά προβλήματα έχουν κολλήσει στο αγωνιστικό του κορμί σαν επίμονη, διψασμένη βδέλλα που αρνείται να τον αφήσει ήσυχο.
Και η αλήθεια είναι πως μ’ ένα εξαιρετικά περιορισμένο μπάτζετ άρχισε λίγο- λίγο να τρυπά και φέτος τον προσωπικό του ουρανό: στο κύπελλο έφτασε ήδη μέχρι τα ημιτελικά κι εκεί θ’ αντιμετωπίσει εκτός έδρας την Κύμη, έχοντας καλές πιθανότητες να περάσει στον τελικό και να διεκδικήσει το πρώτο του τρόπαιο μετά το μακρινό 1999 (τότε είχε σηκώσει την κούπα στην ίδια διοργάνωση), στο Champions League βρίσκεται στο κόλπο της πρόκρισης στην επόμενη φάση- έχοντας, μάλιστα, πετύχει και την εκκωφαντική εκτός έδρας νίκη επί της αήττητης Τενερίφης-ενώ στο πρωτάθλημα φιγουράρει στα… πέριξ της πρώτης τετράδας.
Ακολουθώντας τις σύγχρονες επιταγές του αθλήματος και παίζοντας (τουλάχιστον όσο ήταν πλήρης) σύγχρονο μπάσκετ που περιλαμβάνει πολλή κυκλοφορία της μπάλας με πληθώρα σουτ τριών πόντων και αρκετά λέι- απ, «εξαφανίζοντας» τις προσπάθειες από μέση απόσταση, η ομάδα της Θεσσαλονίκης πετύχαινε αλλεπάλληλα θαύματα- τηρουμένων, πάντα, των αναλογιών- και πάλευε όλα τα παιχνίδια μέχρι τέλους.
Μόνο που κάθε πορτοκαλί παραμύθι που ξεκινάει ωραία, συνήθως στην επόμενη σελίδα κάνει την εμφάνισή του ο άρρητος πόνος: ο Πρέλεβιτς μέσω μιας μακροσκελούς συνέντευξης έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου σε βαθμό που το κουδούνι βράχνιασε, τονίζοντας πως οι οικονομικές τρύπες της ομάδας κοιτάζουν στα μάτια αυτήν του όζοντος και την κάνουν να κοκκινίσει από ντροπή.
Η ανάγκη του συλλόγου για ρευστό ήταν το μοναδικό πράγμα που ήταν ορατό από το φεγγάρι (ναι, λυπόμαστε που το λέμε αυτό αλλά το Σινικό Τείχος δε φαίνεται) και ο Μπάνε κατ’ ουσίαν προανήγγειλε την αποχώρησή του στο τέλος της χρονιάς, καθώς συμμάζεψε όσο μπορούσε τα (πραγματικά) ασυμμάζευτα, όμως για ν’ ανασάνει η ομάδα από μόνη της, αφήνοντας στην άκρη τα όποια μηχανήματα, χρειάζεται επενδυτή.
Στην ερεβώδη κατάσταση έρχονται να προστεθούν ορισμένες σταγόνες ακόμα πιο σκούρων αποχρώσεων, καθώς ο κόσμος του- ο ίδιος κόσμος που γεμίζει κάθε Κυριακή (ή όποτε, τέλος πάντων, έχει αγώνες πρωταθλήματος η Superleague) την Τούμπα- παίρνει συνεχείς απουσίες από το Παλατάκι.
Αυτή η κατάσταση αγγίζει τα όρια του κακώς εννοούμενου σουρεαλισμού, μιας και το συγκεκριμένο τμήμα ξεπερνάει συνεχώς τον εαυτό του και θα έπρεπε να λαμβάνει περισσότερη στήριξη από το πολυπληθές κοινό του, κι όχι μόνο στα παιχνίδια με τον Άρη.
Η κατάσταση έφτασε σε τέτοιο σημείο την τελευταία εβδομάδα που οι φήμες (εν πολλοίς ανυπόστατες) γι’ αποχή των παικτών από τις προπονήσεις να οργιάζουν και την συζήτηση που έγινε την πρωτοχρονιά μεταξύ αθλητών και διοίκησης για το τι μέλλει γενέσθαι να μονοπωλεί το ενδιαφέρον, φέρνοντας στο προσκήνιο εφιαλτικά σενάρια περί… μαζικής αποχώρησης.
Πώς απάντησε στο παρκέ ο ΠΑΟΚ στο δύσκολο- μιας και ο Κολοσσός καιγόταν βαθμολογικά για το ροζ φύλλο- χθεσινό παιχνίδι της Ρόδου; Παρά την απουσία του φευγάτου Μορέιρα, τον τραυματισμό του σημαντικότατου Χρυσικόπουλου στο δεύτερο μέρος και απόντος του Γκάρετ, οι Ασπρόμαυροι πήραν τεράστιας σημασίας (ψυχολογικής και όχι μόνο) νίκη απέναντι στους γηπεδούχους, παίζοντας μπάσκετ αιχμαλωσίας.
Κάπως έτσι, ο ΠΑΟΚ συνεχίζει ν’ αφήνει ανοιχτά όσα στόματα βρίσκει στο διάβα του, αρνούμενος να πάρει το πόδι από το γκάζι και θέλοντας να φτάσει μέχρι το τέλος του δικού του δρόμου.
Γι’ αυτό, μιας και ήρθατε ως εδώ, δείτε τον Δικέφαλο του Βορρά- το πλάσμα με τα δύο κεφάλια- που αιμορραγεί. Αν κάνετε αρκετή ησυχία ίσως σας πει για τις εποχές που κοιτούσε στα μάτια τον τεράστιο αντίπαλό του, τον συμπολίτη Άρη, στα τέλη των 80s. Ή, ενδεχομένως, να σας φυλάει μια ωραία ιστορία για τη διετία που έμοιαζε να είναι η καλύτερη ομάδα σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, κι ας μην πήρε ποτέ Πρωταθλητριών.
Για τον Πρέλεβιτς τότε που φορούσε ακόμα σορτσάκι, για τον Κόρφα, τον Φασούλα, τον Λέβινγκστον, τον Σάβιτς, τον Ίβκοβιτς και την υπόλοιπη παρέα ή τον Στογιάκοβιτς, τον Μπέρι και πολλούς- πολλούς ακόμη.
Κι αν η κουβέντα φτάσει στο ζοφερό σήμερα, θα παραδεχθεί ότι ουδείς θ’ αναπολεί το συγκεκριμένο παρόν, όμως είναι βέβαιος πως ο Ηλίας Παπαθεοδώρου και όσοι φοράνε την ασπρόμαυρη φανέλα δε θα το βάλουν ποτέ κάτω.
Ναι, να είσαι σίγουρος, δε θ’ αρχίσει τα ψέματα: «Μας έχουν τσακίσει», θα πει χαμηλόφωνα, «Με λίγα λόγια, μας τσακίσανε από τότε που γεννήθηκε η φετινή σεζόν. Άλλα κάποιο λάθος κάνουν όλοι τους.
Γιατί ξέρεις, ε;
Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα».