Σε μια χρονιά που όλα έχουν πάει θεόστραβα, που η ομάδα εκτροχιάστηκε σε βαθμό που κανείς δεν περίμενε, η δήλωση αποτυχίας ήρθε να προστεθεί με την αποχώρηση του Στεφάν Λάσμε. Ενός παίχτη που αγαπήθηκε τόσο στην πρώτη του θητεία, αλλά σιχτιρίστηκε το ίδιο και περισσότερο μέσα σε 3 μήνες της δεύτερης θητείας του.
Κάποιος θα ρίξει το ανάθεμα στην ομάδα και τον πρόεδρο Γιαννακόπουλο για την επιλογή του. Άλλος στον Πασκουάλ, αν θεωρήσει ότι αυτός τον επέλεξε. Κάτι που έγινε κιόλας. Επιλογή του Ισπανού ήταν. Εγώ πάλι θα ρίξω το ανάθεμα στον ίδιο τον παίχτη. Γιατί μην πει κανείς ότι περίμενε αυτόν τον Λάσμε.
Σαφώς δεν είχαμε τυφλές ελπίδες ότι θα είναι ο 31χρονος παίχτης που είδαμε την πρώτη φορά. Αλλά για δεύτερος σέντερ, για παίχτης των 10 λεπτών έμοιαζε ταμάμ. Και σε επίπεδο προσφοράς στο γήπεδο και σε επίπεδο αποδοχής του ρόλου του. Τελικά, το τεράστιο πρόβλημα στο 5 έφερε τον Λάσμε σε ρόλο βασικού πενταριού, με ρόλο και στο 4.
Κι από κει που πολλοί εθεότυφλούσαν και φανταζόντουσαν Bad Boys και ηλεκτρολόγους, τους άλλαξε τα φώτα η πραγματικότητα. Ο Γκιστ δεν βλέπεται γιατί δεν μπορεί και στην ουσία ποτέ δεν μπορούσε. Από τον τραυματισμό του και μετά είναι απλά ένας ανήμπορος παίχτης που μπορεί να το κάνει ότι θέλει το τροφαντό σέντερ του Παγκρατίου.
Ο Λάσμε κλήθηκε να σηκώσει παραπάνω βάρος απ΄όσο μπορούσε εξαιτίας της προφανούς αδυναμίας του Πασκουάλ, αλλά έτσι όπως έπαιζε δε θα μπορούσε να καλύψει ούτε το προφανές. Λίγο πριν φύγει ο Τσάβι ήταν στο στόχαστρο. Ο ερχομός Πιτίνο και το ματς με ΤΣΣΚΑ του έδωσαν μια ακόμα ανάσα. Έβγαινε μάλιστα και δήλωνε ότι τώρα θα σοβαρευτεί κι ότι έπρεπε ο πρόεδρος να τους τρίξει τα δόντια για να πάρουν μπρος.
Η παραπάνω ατάκα του ήταν η δεύτερη απ΄όσες ξεστόμισε αυτό το διάστημα στην ομάδα που κατέδειξε το πρόβλημα νοοτροπίας που άφησε ο Πασκουάλ. Γιατί δε νοείται παίχτης που στα 36 του παίρνει τόσα λεφτά να θέλει τον βούρδουλα για να είναι υπεύθυνος και τυπικός απέναντι στις υποχρεώσεις του.
Πολύ περισσότερο δεν χρειάζεται προεδρικό μαστίγιο για να δουλεύει. Όμως ο Στεφάν Λάσμε δεν ήρθε για δουλειά στον Παναθηναϊκό. Ήρθε για να απολαύσει την αποθέωση των κοντόφθαλμων οπαδών, ήρθε για το καλό συμβόλαιο, ήρθε για να ζήσει σε μια καλή πόλη.
Και το πρόβλημα είναι ότι αυτό το είπε από την πρώτη στιγμή κι ο Πασκουάλ δεν τόλμησε ποτέ να του τραβήξει τα γκέμια. Ή το έκανε όταν πια ήταν αργά. «Υπήρχε μεγάλη πίεση όταν ήμουν εδώ και δεν είναι το ιδεατό να γυρίζεις κάπου που υπάρχει τέτοια πίεση». Πώς μεταφράζεται αυτό αν το κάνουμε πενηνταράκια; «Δεν έχω σκοπό να χύσω ιδρώτα και να πιεστώ, θα παίζω για την πλάκα μου»,
Τέτοια δήλωση δεν περνάει απαρατήρητη. Κι όμως στον Παναθηναϊκό του Πασκουάλ πέρασε. Κι αν συνέβη αυτό με τον Λάσμε, σκεφτείτε τι μπορεί να έχει συμβεί με Λάνγκφορντ και Τόμας που επίσης φαίνεται πως δεν είναι μέρος ομάδας όταν παίζουν, αλλά παίζουν για τα νούμερα τους.
Η λύση του συμβολαίου με τον Λάσμε είναι η πρώτη ουσιαστικά δήλωση αποδοχής της αδικαιολόγητης εμπιστοσύνης που έδειξε ο οργανισμός Παναθηναϊκός σε προπονητή και παίχτες. Κι αυτό ισχύει για τουλάχιστον 7 από τους 14 παίχτες της ομάδας.
Υ.Γ. Ιεραρχία των ψηλών στον Παναθηναϊκό βάσει ικανοτήτων και προσφοράς. Πέιν, Βουγιούκας, Γκιστ, Παπαγιάννης. Δεν μπορώ με τίποτα να διανοηθώ γιατί ο Ίαν κρίνεται λιγότερος από τους άλλους δύο. Άλλο ένα από τα παράδοξα της φετινής ομάδας.