Όχι! Μην αρχίζετε να γκουγκλάρετε για παίκτες που αγωνίζονται στην Κίνα ή λύθηκε το συμβόλαιό τους από κάποια ομάδα του ΝΒΑ. Ο παίκτης που μπορεί να απογειώσει τον Παναθηναϊκό δεν θα έρθει με μεταγραφή. Φορά ήδη τα πράσινα και λέγεται… Γκιστόπουλος!
Οι τελευταίες εβδομάδες δεν ήταν οι καλύτερες στην καριέρα του Τζέιμς Γκιστ. Κι αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, συνέβη το αντίθετο. Για την ακρίβεια, εδώ και αρκετό καιρό ο Αμερικανός παίζει δίνοντας την εντύπωση πως κάποιο λάθος είχε γίνει στην αναγραφόμενη στο διαβατήριό του ημερομηνία γέννησης. Προφανώς στα 32 σου δεν μπορείς να παίζεις με την ενέργεια 20άρη, αλλά ούτε όμως να δίνεις την εντύπωση πως το ‘χεις παρατήσει το άθλημα από… πρόπερσι.
Ας μην γελιόμαστε. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ο Γκιστ μετρά «μια ζωή» στον Παναθηναϊκό. Κι αυτοί δεν είναι αμιγώς αγωνιστικοί. Πέρα δηλαδή από τις δεδομένες μπασκετικές ικανότητές του (τις οποίες μόνο κάποιοι άσχετοι και ο… άγιος Ρέπεσα που τον έκανε ανταλλαγή με τον Πάνκο έχουν αμφισβητήσει) ο Αμερικανός «κόλλησε» όσο ελάχιστοι σχεδόν με τους πάντες. Όλοι οι προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκε από τον Δεκέμβρη του ’12 που πάτησε στην Ελλάδα τον πίστεψαν, ενώ ούτε η διοίκηση έκρυψε ποτέ την αδυναμία της προς το πρόσωπό του.
Γι’ αυτό άλλωστε το συμβόλαιό του πάντα ανανεωνόταν. Κάθε… μονό καλοκαίρι (2013, 2015, 2017) ο Γκιστ υπέγραφε και παρέμενε σ’ έναν σύλλογο με τον οποίο ταίριαζαν τα… χνώτα του, όπως είχε πει κάποτε κι ένας προπονητής. Γι’ αυτό άλλωστε τον στήριξε και ο Παναθηναϊκός ακόμη κι όταν βρισκόταν θετικός σε χρήση κάνναβης κι έμενε 6 μήνες εκτός δράσης ή όταν ο σοβαρός τραυματισμός του έφτασε σε σημείο να βάλει σε κίνδυνο την καριέρα του.
Φυσικά αυτά τα συμβόλαια δεν του χαρίστηκαν στο πλαίσιο της καλής σχέσης του με κανέναν. Ήταν δίκαιες ανταμοιβές για όσα εκείνος είχε προσφέρει στο μεγαλύτερο διάστημα της παρουσίας του στην ομάδα. Όπως ακριβώς συμβαίνει με κάθε αθλητή, ο Αμερικανός είχε δημιουργήσει με τις εμφανίσεις και την συμπεριφορά του ένα «δίχτυ ασφαλείας» για τον εαυτό του, που τον προστάτεψε στις δύσκολες για εκείνον και την ομάδα περιόδους.
Η τρέχουσα σεζόν δοκίμασε όσο καμία άλλη στο παρελθόν τις αντοχές του διχτυού αλλά και της σχέσης του Γκιστ ακόμη και με τους οπαδούς, που ποτέ δεν έκρυψαν την λατρεία τους για τον «δικό τους» Τζέιμς. Εφόσον αυτά που κατά καιρούς είχε πει ο Πιτίνο περί φυσικής κατάστασης των παικτών του τριφυλλιού ισχύουν, ο Γκιστ έχει μια κάποια δικαιολογία. Όχι όμως αρκετή για να αιτιολογήσει τα πάντα. Τα συμπτώματα που προδίδουν έλλειψη ενέργειας συχνά μπορούν να αποδοθούν και σε έλλειψη διάθεσης ή κινήτρου. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που από τον περσινό Οκτώβρη και μετά με αυτόν τον τρόπο εξήγησαν την εικόνα του μονίμως «κουρασμένου παλικαριού» που έβλεπαν και στις δύο άκρες του παρκέ.
Η αλλαγή προπονητή ήταν και για τον Γκιστ ένα δυνατό μήνυμα. Η αποπομπή του «κολλητού» του Λάσμε και η μεταγραφή του Πέιν προστέθηκαν επίσης στη σχετική λίστα. Ακόμη και μετά από αυτά, όμως, ο Γκιστ παρέμεινε κομβικός στα σχέδια του Πιτίνο. Ακόμη και τώρα, ο κατ’ ανάγκη σέντερ, είναι ό,τι πιο ποιοτικό και πολυσύνθετο διαθέτει ο Παναθηναϊκός κοντά στο καλάθι. Κάτι που φάνηκε στο χθεσινό ματς με την Αναντολού Εφές, όπου ο Γκιστ απέναντι σε μια ποιοτική front line πέτυχε double-double (11 πόντους, 10 ριμπάουντ), κάτι που είχε να κάνει 41 ολόκληρα ματς στην Ευρωλίγκα!
Αν ο Παναθηναϊκός θέλει να σώσει με κάποιο τρόπο την φετινή σεζόν (είτε αυτό συμβεί με την είσοδο στα πλέι οφ είτε με την κατάκτηση των εγχώριων τίτλων) ο Καλάθης δεν αρκεί. Όσες μυθικές εμφανίσεις κι αν κάνει σαν αυτή κόντρα στην ομάδα του Αταμάν. Ο Γκιστ υπήρξε καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίας του στους πράσινους σημείο αναφοράς. Τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση. Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει και τα πόδια να έχουν βαρύνει, αλλά όχι σε τέτοιο σημείο που να τον καθιστούν παλαίμαχο. Όχι σε τέτοιο σημείο που να τον κάνουν να μην βρίσκει τη δύναμη να τελειώσει ένα λέι απ, να κατεβάσει ένα ριμπάουντ ή να βρει ξανά τη θέση του μετά από μια περιστροφή στην άμυνα.
Αυτά τα γνωρίζει καλύτερα από όλους ο ίδιος. Ξέρει πιο καλά από καθένα το σώμα του και τις αντοχές του. Για την οικονομία της συζήτησης, ας κόψουμε την ευθύνη στη μέση κι ας πούμε πως ούτε ο Αμερικανός ούτε το τεχνικό επιτελείο στην αρχή της σεζόν, έδωσε την δέουσα σημασία στο πώς θα διατηρηθεί ακμαίο το κορμί του. Κι ας παραδεχτούμε ότι Φλεβάρη μήνα δεν είναι και πάρα πολλά αυτά που μπορούν να γίνουν για να βελτιωθεί η φυσική κατάσταση ενός έτσι κι αλλιώς καταπονημένου «θεριού» σαν κι αυτόν.
Ακόμη κι έτσι, μια διαφορετική διαχείριση χρόνου και ρόστερ μπορεί να δώσει στον Γκιστ αν όχι περισσότερα τουλάχιστον ποιοτικότερα λεπτά μέσα στο παρκέ. Έχοντας λίγο παραπάνω χρόνο στα πιτς και πιο πολλές ανάσες, ο Αμερικανός μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες του σημερινού Παναθηναϊκού και να σηκωθεί εκεί που πρέπει για να τελειώσει μια ασίστ του Καλάθη ή για να κυνηγήσει για όσο χρειαστεί αντίπαλο παίκτη, ανεξάρτητα από το ύψος του, στην άμυνα.
Οι καιροί που ζούμε δεν προσφέρονται για θαύματα. Ούτε το μπάσκετ γενικότερα ούτε ο Γκιστ ειδικότερα ξεφεύγουν από αυτή τη διαπίστωση. Στην περίπτωσή του, όμως, δεν απαιτείται καμιά κοσμογονία. Ίσως ένα απλό «παρών», σαν το χθεσινό αλλά σε περισσότερους αγώνες, να είναι αρκετό ώστε οι τελευταίες εικόνες που θα αφήσει ο Γκιστόπουλος στον κόσμο του τριφυλλιού που έτσι κι αλλιώς τον λατρεύει, να είναι αντάξιες της διαχρονικής και πέρα από κάθε αμφισβήτηση προσφοράς του.