Η έννοια στόπερ (ειδικά στην Ελλάδα) είναι συνδεδεμένη με δύναμη. Σκληρότητα.
Έχουμε πάντα στο μυαλό το γεροδεμένο παλικάρι, που είναι σχετικά άτεχνο, επιστρατεύει τη δύναμη και δεν διστάζει (συχνότατα) να ρίξει και κλωτσά του, αν χρειαστεί.
Και δεν έχουμε άδικο -η συντριπτική πλειοψηφία των κεντρικών αμυντικών που έχουμε δει στα γήπεδα της χώρας μας (είτε μιλάμε για Έλληνες, είτε για ξένους) πλησιάζει το συγκεκριμένο προφίλ.
Μόνο που δεν έχουμε δει μονάχα τίμια «σέντρε-μπακ» ή αδίστακτες «καρμανιόλες».
Ευτυχώς για τα ματάκια μας (και τα πόδια των αντίπαλων επιθετικών) έχουν υπάρξει και στόπερ που διακρίνονταν και για την «καθαρότητα», πέρα από τις ανασταλτικές τους ικανότητες.
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Ρενέ Χένρικσεν
Ο απόλυτος στόπερ. Ο αμυντικός που -όσα χρόνια κι αν περάσουν- δεν θα σταματήσουν να αναπολούν ποτέ οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Όχι μόνο για την αποτελεσματικότητά του -αυτό το προσόν το είχαν κι άλλοι αμυντικοί. Ούτε για το γεγονός ότι τη συνδύαζε με άψογη τεχνική (για τα δεδομένα ενός στόπερ). Αλλά κι επειδή κατάφερνε να κατευθύνει την άμυνά του και να εξουδετερώνει τους αντιπάλους του χωρίς ποτέ να χρειαστεί σκληρότητα ή ψευτοτσαμπουκάδες.
Κάρλος Γκαμάρα
Από τους πιο υποδειγματικούς αμυντικούς που έπαιξαν στα ελληνικά γήπεδα. Αδιανόητη πολυτέλεια για το πρωτάθλημά μας -γι’ αυτό εξάλλου τον χαρήκαμε μόνο μια σεζόν. Καταξιωμένος ήδη όταν φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ, ως αρχηγός της εθνικής Παραγουάης, δεν σου γέμιζε ως… κοψιά το μάτι. Γέμιζε όμως για τα καλά την περιοχή του: Με άψογες τοποθετήσεις, ελάχιστες σωματικές επαφές και τόσο καθαρές επεμβάσεις που ούτε φάουλ δεν στοιχειοθετούσαν.
Όλοφ Μέλμπεργκ
Το ανάποδο από τον Γκαμάρα (όσον αφορά στο παρουσιαστικό). Ο Μέλμπεργκ ΚΑΙ φαινόταν άρχοντας ΚΑΙ ως άρχοντας αγωνιζόταν στο γήπεδο. Ερχόμενος στον Ολυμπιακό γεμάτος παραστάσεις από το υψηλότερο επίπεδο, ο Σουηδός δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω από το μυαλό και την εμπειρία του, για να κάνει πλάκα στους αντιπάλους του: Κάνοντάς τους να απορούν πώς γίνεται να βγαίνει πάντα πρώτος στην μπάλα και χωρίς να επιστρατεύει ποτέ έστω μισή… κλωτσιά.
Μιχάλης Καψής
Δεν χρειαζόταν να τον δεις στον αγωνιστικό χώρο για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται. Και μόνο η μειλίχια φάτσα και ο χαμηλός τόνος στη φωνή του έδειχνε ότι πρόκειται περί… αγίου. Μπορεί λοιπόν το συγκεκριμένο προφίλ να μην ενδείκνυται για στόπερ, αλλά ο Καψής κατάφερε να το κάνει όπλο του. Γιατί μπορούσε να σβήνει επιθετικούς όπως οι Ραούλ-Μπατιστούτα (ή Μοριέντες και Κόλερ στο Euro 2004) αποφεύγοντας ακόμα και την υποψία βρώμικου παιχνιδιού.
Τραϊανός Δέλλας
Δεν ήταν γρήγορος -μάλλον το αντίθετο. Το βαρύ σώμα του θα μπορούσε να το χρησιμοποιεί για να ισοπεδώνει ενίοτε τον επιθετικό. Κι όμως: Ο Τραϊανός Δέλλας έκανε το ακριβώς αντίθετο. Απέφευγε τις πολλές επαφές, χρησιμοποιούσε το μυαλό για να βγαίνει πρώτος στη φάση, ήταν της πρόληψης και όχι της… καταστολής. Δεν είναι τυχαίο ότι καθοδήγησε την πιο αποτελεσματική άμυνα όλων των εποχών (της εθνικής στο Euro) παίρνοντας μια μόλις κίτρινη κάρτα.
