Η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία της ΑΕΚ διόρθωσε την περσινή ανορθογραφία και έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους φίλους της ομάδας. Η επιστροφή του Μανόλο Χιμένεθ, του προπονητή του τίτλου δηλαδή, αποτελεί μια δικαίωση για τον ίδιο, αλλά μήπως δείχνει μέχρι πού φτάνουν οι φιλοδοξίες της Ένωσης;
Ο Ουζουνίδης ήταν εδώ και καιρό «καμένο χαρτί» για την ΑΕΚ. Το γνώριζε και το αντιλαμβανόταν και ο ίδιος. Στην πραγματικότητα δεν κόλλησε ποτέ με τον οργανισμό και τον σύλλογο στο σύνολό του. Τα αποδυτήρια ήταν το τελευταίο πράγμα στο οποίο απώλεσε τον έλεγχο. Μη έχοντας καν την στήριξη των παικτών (ή έστω ενός δυναμικού μέρους του) η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη. Το τέλος ήρθε φυσιολογικά και περίπου κάπως έτσι, ως φυσιολογική δηλαδή, προβάλλεται η επιστροφή του Μανόλο Χιμένεθ. Δεύτερη επιστροφή, τρίτη, συνολικά, θητεία για τον Ισπανό στον δικέφαλο.
Το σκορ από τις προηγούμενες παρουσίες του Χιμένεθ είναι στο 1-1. Μια αποτυχημένη (όταν κάποιοι τον αποκάλεσαν παπατζή) και μία επιτυχή που σφραγίστηκε από την κατάκτηση ενός ιστορικού τίτλου για τον δικέφαλο. Φυσικά -κι επειδή η τελευταία εικόνα είναι αυτή που μένει- ο Χιμένεθ έφτασε στην Ελλάδα περίπου όπως ο Καραμανλής μετά την πτώση της Χούντας. Έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση του κόσμου.
Υπό αυτό το πρίσμα η επιλογή της διοίκησης μοιάζει η πλέον ενδεδειγμένη. Ο Ισπανός έχει ρεύμα στους οπαδούς, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του που πολύ σύντομα φάνηκε ότι δεν δένει ιδιαίτερα με την ψυχοσύνθεση του μέσου ΑΕΚτζή. Στα συν του Μανόλο προφανώς συγκαταλέγεται η άριστη γνώση περί ανθρώπων και καταστάσεων στην Ένωση. Δεν είναι μόνο το υλικό αυτό καθ’ αυτό (στο οποίο έτσι κι αλλιώς υπάρχουν μικρές διαφοροποιήσεις), αλλά κυρίως όλα τα γύρω-γύρω, που ξεκινούν από τον Δημήτρη Μελισσανίδη και καταλήγουν στον τελευταίο φροντιστή του προπονητικού κέντρου των Σπάτων.
Κι ενώ για το δέσιμο και για την χημεία μεταξύ Χιμένεθ και ΑΕΚ δεν χωρά καμία αμφισβήτηση, κάποιοι αναρωτιούνται εάν συμβαίνει το ίδιο και για τις τεχνικές ικανότητές του. Και για να μην το κουράζουμε ιδιαίτερα, το ξεκάθαρο ερώτημα που προκύπτει είναι πόσο μακριά μπορεί να πάει ο Μανόλο την ομάδα. Έχουν οι πλάτες του το εκτόπισμα που χρειάζεται για να κουβαλήσει τον σύλλογο; Φαίνεται πως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δημιουργείται γύρω του σιγοντάρει προς την διαμόρφωση ενός άκρως αβανταδόρικου για τον Ισπανό περιβάλλοντος.
Ήδη διαβάζεις και ακούς για τον προπονητή που θα είναι ο πρώτος που θα μπει στην Αγια-Σοφιά, λες και πρόκειται για τον «μαρμαρωμένο βασιλιά»! Είναι κάπου λογικό να στηρίζεται μια απόφαση της διοίκησης, ειδικά όταν αυτή έχει την στήριξη του κόσμου, όμως ακόμη και η υπερβολή έχει ή θα έπρεπε να έχει τα όριά της.
Άλλωστε ούτε καν αυτός απέφυγε τα ομαδικά πυρά (φιλάθλων και Τύπου) όταν η δική του ΑΕΚ έκανε τις γκέλες της. Τα άκουσε στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές για τις εμμονές του και τις επιλογές του σε πρόσωπα, θέσεις και σχηματισμούς. Είχε κι εκείνος πολύ σοβαρά κρούσματα απειθαρχίας να αντιμετωπίσει και χρειάστηκε να πάρει αποφάσεις για το πού ακριβώς στέκεται μεταξύ διοίκησης και παικτών. Λούστηκε, δηλαδή, πολύ μεγάλο μέρος των προβλημάτων που αντιμετώπισε και φέτος ο Ουζουνίδης. Η διαφορά τους βέβαια είναι ότι ο ένας πήρε το πρωτάθλημα και ο άλλος από Νοέμβρη κιόλας κυκλοφορούσε με την ταμπέλα του «μελλοθάνατου» κρεμασμένη στον λαιμό του. Εκείνο που άλλαξε όμως από τη μία σεζόν στην άλλα δεν ήταν μόνο το πρόσωπο του προπονητή της ΑΕΚ. Υπάρχει κι άλλη μία σημαντική αλλαγή. Το 17-2-0 του ΠΑΟΚ και οι βαθμοί που έχει συγκεντρώσει ως τώρα. Και το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι το εξής. Πόσο πιο κοντά θα μπορούσε να είναι η φετινή ΑΕΚ στον φετινό ΠΑΟΚ, αν αντί για Ουζουνίδη είχε Χιμένεθ στον πάγκο της από την αρχή της χρονιάς;
Η περιπέτεια υγείας της μητέρας του Ισπανού ευθύνεται για το γεγονός ότι το παραπάνω ερώτημα παρέμεινε αναπάντητο και θεωρητικό. Με όλους τους εμπλεκόμενους πλέον υγιείς και με τον Χιμένεθ να υπογράφει συμβόλαιο 1,5 έτους (ίσως το κάτι παραπάνω δεν έδειχνε λίγη περισσότερη εμπιστοσύνη και προοπτική) η ίδια απορία μπορεί να προκύψει του χρόνου περίπου τέτοια εποχή. Όταν και πιθανότατα θα έχει γίνει ξεκάθαρο το πόσο σωστή ή όχι ήταν η απόφαση της νέας επιστροφής του Μανόλο στην ομάδα της καρδιάς του.