Σαν κάποιο ακριβό gadget που αποκτήθηκε πάνω σε μια παρόρμηση και μετά από λίγο έμεινε σκονισμένο σε ένα ράφι χάνοντας την λάμψη του, ο Ρικ Πιτίνο μοιάζει να μην μπορεί να δώσει αυτό που θεωρητικά θα έδινε στον Παναθηναϊκό.
Θεωρητικά για να κρίνεις οποιονδήποτε πρέπει προηγουμένως να συνυπολογίσεις ορισμένους παράγοντες και φυσικά να δώσεις τον απαραίτητο χρόνο ώστε το δείγμα να είναι τέτοιο που να επιτρέπει την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων.
Τις λεπτομέρειες της συμφωνίας του Παναθηναϊκού με τον Ρικ Πιτίνο δεν τις γνωρίζει κανείς άλλος πέρα από εκείνους που εμπλέκονται σε αυτήν. Δηλαδή τον ίδιο τον Αμερικανό προπονητή, τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και τους άμεσους και κοντινούς σε αυτούς συνεργάτες τους.
Ουδείς άλλος γνωρίζει ποιοι ήταν οι στόχοι που τέθηκαν σε αυτήν την μεσούσης της σεζόν προσπάθεια του τριφυλλιού να σώσει μια χρονιά που έμοιαζε περίπου καταδικασμένη πριν την έλευση του Hall of Famer και δείχνει ίδια κι απαράλλακτη μετά από τους πρώτους μήνες της παρουσίας του στην Ελλάδα.
Μπορεί ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ να ζήτησε την Ευρωλίγκα. Ίσως να απαίτησε κατ’ ελάχιστον την πρόκριση στα play off από τα οποία ο Παναθηναϊκός θα λείψει -κατά τα φαινόμενα- για πρώτη φορά από το 2010. Μπορεί απλά να ξεκαθάρισε ότι στόχος είναι η διατήρηση του εντυπωσιακού σερί συλλογής ενός τουλάχιστον τίτλου κάθε χρόνο, όπως συμβαίνει από σερί από το 1996 και μετά.
Κανείς δεν ξέρει πού ακριβώς τέθηκε ο πήχης για τον Πιτίνο και μια ομάδα που σαφώς δεν είναι δική του, αλλά έχει τις πινελιές που εκείνος προσέθεσε (Πέιν, Κιλπάτρικ) όταν διέγνωσε αυτό που έβλεπαν όλοι οι άλλοι από την αρχή της χρονιάς -την αδυναμία σε μακρινό σουτ και ριμπάουντ- αλλά αρνιόταν να αξιολογήσει ως σημαντικό το προηγούμενο προπονητικό καθεστώς της ομάδας.
Εκεί, όμως, που συγκλίνουν όλες οι απόψεις και οι γνώμες, είναι ότι το ελάχιστο ζητούμενο τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ήταν η αγωνιστική βελτίωση. Και με βάση το σημείο που είχε φτάσει ο Παναθηναϊκός και το μπάσκετ που έπαιζε το τελευταίο διάστημα του Τσάβι Πασκουάλ, το να βελτιωθεί η κατάσταση δεν έμοιαζε με κάτι ακατόρθωτο.
Και φτάνουμε στο δια ταύτα… Πόσο ανεβασμένος είναι ο Παναθηναϊκός με τον Αμερικανό στον πάγκο του; Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που μαρτυρούν την πρόοδο της ομάδας ή το step up ορισμένων παικτών σε ατομικό επίπεδο και σε τέτοιο βαθμό που να δικαιούται κάποιος να αισθάνεται ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα;
Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί. Μπορεί να διαπιστώνει κανείς ορισμένες αλλαγές, αλλά αυτές είναι τόσο αποσπασματικές και δίχως συνέπεια που ίσως μπορούν να πιστωθούν ακόμη και σε συγκυρίες παρά να παραπέμπουν σε στοχοπροσήλωση και σχεδιασμό μέσα από την προπόνηση.
Προφανώς και ο Πιτίνο, όπως κανένας προπονητής στον κόσμο άλλωστε, δεν διαθέτει το περίφημο μαγικό ραβδάκι που μετατρέπει τα πάντα σε χρυσάφι. Όμως αν εξαιρέσει κανείς μερικές εκλάμψεις (με κορυφαία τη νίκη επί την ΤΣΣΚΑ Μόσχας) δεν διαπιστώνει σαφή και κυρίως συνεπή βελτίωση στη συνολική εικόνα των πράσινων. Οι οποίοι είχαν μπροστά τους δύο μεγάλες ευκαιρίες για να μπουν ξανά στο παιχνίδι της Ευρωλίγκας σε Κάουνας και Τελ Αβίβ, αλλά έδειξαν και στις δύο ότι υπάρχει σαφές ταβάνι και μάλιστα χαμηλό στις φετινές φιλοδοξίες.
Η αύρα του Πιτίνο είναι πολύ σημαντική, αλλά από μόνη της δεν αρκεί για να κάνει τον Παναθηναϊκό ανταγωνιστικό σε υψηλό επίπεδο. Ο αρχικός ενθουσιασμός από την πρόσληψη ενός θρύλου και η αλλαγή ψυχολογίας αποδείχτηκαν πρόσκαιρα πράγματα. Ξεθύμαναν όπως γίνεται με τα ανθρακούχα αναψυκτικά όταν αυτά δεν καταναλώνονται αμέσως. Από μόνες τους αυτές οι αλλαγές δεν επαρκούν. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται μια μεταβολή άλλου τύπου που αφορά όχι στην ψυχολογία, αλλά στη νοοτροπία του. Κι αυτό δεν επιτυγχάνεται με λύσεις που έχουν δεδομένη ημερομηνία λήξης, όπως συμβαίνει με τα αεριούχα ηδύποτα.
Την προσεχή Τετάρτη, στον ημιτελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός θα έχει μια τεράστια ευκαιρία με νίκη να αγκαλιάσει έναν τίτλο και να προσθέσει ακόμα ένα τρόπαιο στη συλλογή του, όπως κάνει εδώ και 23 χρόνια. Μάλλον ο πήχης και για την ομάδα και για τον Πιτίνο είναι αυτός και τίποτα παραπάνω. Όχι -φυσικά- ότι είναι μικρό πράγμα, αλλά στην πραγματικότητα όχι και τόσο εντυπωσιακό όσο οι προσδοκίες που δημιούργησε η συνεργασία δύο μπασκετικών κολοσσών, όπως είναι ο Εξάστερος και ο δύο φορές πρωταθλητής του NCAA.