Για λίγους ανθρώπους στον κόσμο θα έβαζες το χέρι σου στη φωτιά ότι ουδέποτε έφαγαν «χυλόπιτα».
Για τη Μόνικα Μπελούτσι. Για τον… Χάρο (όξω από ‘δω). Για τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.
Κι όμως! Αν το ‘κανες, θα αποκόμιζες σπέσιαλ εγκαυματάκι στην παλάμη!
Γιατί δεν είναι γνωστό αν βρέθηκε ποτέ ανώμαλος που να είπε «όχι» στην υπέρτατη γυναίκα ή ετοιμοθάνατος που να είχε έρθει η ώρα του και τελικά να τη… σκαπούλαρε, αλλά έχει γίνει γνωστό κάτι άλλο:
Ότι μια από τις εντυπωσιακότερες «πόρτες» όλων των εποχών (σε μεταγραφικό επίπεδο) την έφαγε ο θρυλικός προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Στα 26 χρόνια που έκατσε στον πάγκο των «κόκκινων διαβόλων», ο εμβληματικός Σκωτσέζος έφτιαξε ομαδάρες. Άλλαξε την ιστορία του συλλόγου και τον έκανε αφεντικό στο Νησί.
Και για να το καταφέρει αυτό βασίστηκε σε παιχταράδες. Κάποιους (τους περισσότερους) τους έφτιαξε μόνος του και κάποιους τους αγόρασε (είτε ως ταλέντα, είτε ως καταξιωμένους).
Υπήρξε όμως και κάποιος που του είπε «όχι». Που μπόρεσε να του αντισταθεί την εποχή της παντοδυναμίας του. Που απέρριψε ασυζητητί την πρότασή του. Έστω κι αν δεν χρειάστηκε… καν να μιλήσει ο ίδιος!
Ο Πάολο Μαλντίνι λοιπόν υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους αμυντικούς όλων των εποχών. Χωρίς καμία υπερβολή, αποτελεί έναν από τους ζωντανούς θρύλους του ποδοσφαίρου.
Όχι μονάχα εξαιτίας της τεράστιας καριέρας του και του σημαδιού που άφησε (ως κορυφαίος ιεραπόστολος της θρησκείας που λέγεται ιταλική άμυνα) στο άθλημα.
Αλλά κι επειδή όλα αυτά τα συνδύασε με τον κυριότερο λόγο να του βγάλεις το καπέλο: Ότι έμεινε για πάντα στην ομάδα της καρδιάς του!
Πάνω από 24 χρόνια καριέρας (από το 1985 ως το 2009). Περισσότερα από 900 παιχνίδια. Συνολικά 7 πρωταθλήματα, 5 Champions League, 1 Κύπελλο, 5 Σούπερ-Καπ και 5 ευρωπαϊκά Σούπερ-Καπ.
Και όλα, ΜΑ ΟΛΑ με την ίδια φανέλα. Της αγαπημένης του Μίλαν!
Αυτή ακριβώς η αφοσίωση λοιπόν έγινε ο λόγος που ο Φέργκιουσον έπαθε μαζί του κάτι που σπάνια του συνέβαινε: Να φύγει με άδεια χέρια!
Γιατί ναι, υπήρξαν κι άλλοι αστέρες που επεδίωξε κατά καιρούς να πάρει στη Γιουνάιτεντ (όπως οι Ροναλντίνιο, Μπατιστούτα, Σίρερ και Γκασκόιν).
Σε καμία από τις περιπτώσεις ωστόσο το «όχι» δεν οφειλόταν σε συναισθηματικούς λόγους. Ούτε ειπώθηκε με τόσο ξεκάθαρο τρόπο.
Διότι στην περίπτωση του Μαλντίνι δεν είχαμε να κάνουμε απλώς με έναν πιτσιρικά που έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και έπαιξε στην ομάδα της καρδιάς του.
Δεν μιλούσαμε απλώς για έναν θρύλο που αρνήθηκε να φορέσει οποιαδήποτε άλλα χρώματα απ’ αυτά που λάτρεψε μικρός.
Μιλούσαμε και για τον γιο ενός άλλου θρύλου του συλλόγου. Ενός ακόμα συμβόλου (με 400 συμμετοχές τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 και τρεις θητείες ως προπονητής της ομάδας).
Ενός ορκισμένου «ροσονέρι» που δεν θα μπορούσε ΠΟΤΕ να επιτρέψει τη μεταγραφή του σε άλλη ομάδα. Έστω κι αν χρειαζόταν να «γειώσει» κοτζάμ… Σερ!
Εξιστορώντας λοιπόν την απόπειρα να κάνει δικό του κάποτε τον Πάολο Μαλντίνι, ο Άλεξ Φέργκιουσον δεν μπορεί ακόμα να ξεχάσει τα λόγια του πατέρα του, Τσέζαρε. Μα το κυριότερο δεν μπορεί να ξεχάσει την έκφρασή του…
«Όντως προσπάθησα να τον πάρω. Αλλά όταν συνάντησα τον πατέρα του ήταν αρκετά εκφοβιστικός. Πήρα ένα κούνημα του κεφαλιού, αυτό μόνο πήρα.
Μου είπε “ο παππούς μου ήταν Μίλαν, ο πατέρας μου είναι Μίλαν, εγώ είμαι Μίλαν και ο γιος μου είναι Μίλαν. Ξέχασέ το…»
Κάπως έτσι τελείωσε άδοξα η προοπτική να φορέσει ο Πάολο τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Θα μείνουμε για πάντα με την απορία πόσο καλύτερη θα την έκανε (και πόσους τίτλους παραπάνω θα πανηγύριζε) αν έκανε δίδυμο με τον Ρίο Φέρντιναντ, τον Γιαπ Σταμ η τον Νεμάνια Βίντιτς.
Και παρά την αποστομωτική «χυλόπιτα» του πατέρα Μαλντίνι, δεν άλλαξε ποτέ ο θαυμασμός του Σερ Άλεξ για τον υιό:
«Ήταν ο καλύτερος. Τελεία. Έκανε ντεμπούτο στα 16 και έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι στα 41. Αυτό τα λέει όλα».
