Παραμονές Χριστουγέννων του 2001 ο Γιόβαν Γκοΐκοβιτς ή Κούνε όπως τον αποκαλούν στην πατρίδα του, βρίσκεται στο Βελιγράδι. Αναπτύσσοντας ταχύτητα οδηγώντας το αυτοκίνητό του, εμπλέκεται σε τροχαίο στην γέφυρα του ποταμού Σάβα και χάνει την ζωή του.
Πίσω στην Θεσσαλονίκη οι άνθρωποι του Ηρακλή είναι οι πρώτοι που μαθαίνουν τα τραγικά νέα. Πριν από 1,5 χρόνο ο «Γηραιός» είχε προκαλέσει αίσθηση πείθοντας έναν παίκτη της δικής του αξίας να φορέσει την φανέλα της ομάδας τους.
Χαφ με σπουδαία τεχνική κατάρτιση, εξαιρετική πάσα και αίσθηση του γκολ, ο «Γκόικο» ήταν ακόμη ένα τέκνο της μεγάλης των «πλάβι» σχολής, που στο παρελθόν είχε χαρίσει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο πλειάδα μέσων με χαρακτηριστικά και στυλ παιχνιδιού που σε «υποχρέωναν» να τον λατρέψεις.
Στα 25 χρόνια του, μετά από μια τριετία στον Ερυθρό Αστέρα, κι έχοντας γίνει διεθνής με την εθνική Γιουγκοσλαβίας, έφτασε στην Ελλάδα και δεν άργησε να κερδίσει τους οπαδούς του Ηρακλή, που μαθημένοι από… Χατζηπαναγήδες, πάντα είχαν μια ειδική θέση στην καρδιά τους για παίκτες που «μιλούσαν» στην μπάλα.
Όμως, δεν ήταν μόνο το τόπι που λάτρευε ο Γιόβαν. Του άρεσε η ταχύτητα. Η αίσθηση της αδρεναλίνης που απελευθερώνεται στον οργανισμό κάθε φορά που χάιδευε το γκάζι του αυτοκινήτου του. Όπως έκανε κι εκείνη την μέρα που το ημερολόγιο έδειχνε 22 Δεκεμβρίου 2001. Σύντομα θα βρισκόταν ξανά κοντά στην οικογένειά του. Στην γυναίκα του την Ξένια, που ήταν έγκυος στον 7ο μήνα και στην ηλικίας μόλις 2 ετών κόρη τους, την Νάντια. Ήδη γνώριζαν ότι ερχόταν άλλο ένα κορίτσι στην ζωή τους. Ήδη είχαν αποφασίσει να την βαφτίσουν Γιοβάνα…
Τον περίμεναν στην Θεσσαλονίκη, αλλά αντί γι’ αυτόν αντίκρισαν τους ανθρώπους του Ηρακλή, που με επικεφαλής τον Τέλη Μπατάκη είχαν την αβάσταχτη αποστολή του να ενημερώσουν για το τραγικό γεγονός.
Οδηγώντας με το αμάξι του, ο Γκοΐκοβιτς είχε χτυπήσει σε μια κολώνα πάνω στην γέφυρα του Σάβα, του ποταμού που λίγο έξω από το Βελιγράδι ενώνεται με τον Δούναβη. Σύμφωνα με τους ιατροδικαστές, ο θάνατός του υπήρξε ακαριαίος. Όλα είχαν τελειώσει στα ελάχιστα εκατοστά του δευτερολέπτου που μεσολάβησαν από την στιγμή της σύγκρουσης μέχρι την επαφή του κορμιού του με τις λαμαρίνες και το τσιμέντο.
Πίσω στην Θεσσαλονίκη το σοκ ήταν τεράστιο. Ο Βαγγέλης Μυτιληναίος ναύλωσε πτήση τσάρτερ με την οποία πέταξαν η οικογένεια του «Γκόικο» αλλά κι εκείνη του Ηρακλή για την κηδεία. Το πένθος απλώθηκε σαν μαύρο σύννεφο πάνω από το «Καυτανζόγλειο» αλλά και ολόκληρη την πόλη.
Η μνήμη του τιμήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2002, σε ένα ματς κόντρα στην ΑΕΚ. Εκεί που ακούστηκε η φωνή του λαού του Γηραιού που διατράνωσε την αγάπη του και την ειδική σχέση του με αυτόν τον ταλαντούχο και τόσο αδικοχαμένο μπαλαδόρο. «Γκόικο ζεις, για πάντα Ηρακλής»…