Αν κάτσεις για 5 λεπτά μαζί μου και μιλήσουμε για το αγαπημένο μου άθλημα, το μπάσκετ, δεν θα χρειαστείς πάνω από μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβεις πόσο θαυμάζω και αγαπώ το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Για μένα είναι από τις λίγες περιπτώσεις που η Ευρώπη βρίσκεται βήματα μπροστά από την Αμερική. Κι αφού συμβαίνουν αυτά, απορρέει ως πολύ λογικό συμπέρασμα ότι ακούω NBA και βγάζω φουσκάλες στα χέρια και στα μάτια. Αν δεν υπήρχαν οι Lakers, οι Spurs και ο Ιγκουοντάλα τότε δεν θα έβλεπα το μπάσκετ τους ούτε λεπτό. Τα τελευταία τρία χρόνια που οι Lakers (το φετινό 11-21 το λες και πρόοδο) αμολάνε χαρταετό έχω και έναν λόγο λιγότερο.
Παρόλα αυτά δεν μπορούσα παρά να μην παραδεχθώ ότι αυτό που γίνεται στα play offs είναι το μεγαλύτερο μπασκετικό υπερθέαμα. Όλα αυτά μέχρι πέρσι. Το format της Euroleague φέτος είναι μέχρι στιγμής μπασκετική ονείρωξη, προσφέρει κάθε εβδομάδα παραστάσεις υψηλού επιπέδου από τους κορυφαίους παίχτες κάθε ομάδας και στο μοναδικό πράγμα που υστερεί είναι τα έσοδα. Αλλά τι να τα κάνεις τα 5 δισεκατομμύρια ευρώ του NBA όταν βλέπεις επανειλημμένως φάσεις όπως η παρακάτω.
Μετρώντας τα βήματα του θα σταματήσεις στον αριθμό 6, ίσως και 7. Δεν είναι για να ξαφνιαστείς η συγκεκριμένη φάση, αφού υποτίθεται ότι το NBA δίνει έμφαση στο θέαμα και δεν κόβει έναν αιφνιδιασμό όσα βήματα κι αν κάνει ο επιτιθέμενος που ξεχύνεται προς το κάρφωμα. Μόνο που σε αυτή τη φάση…ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΜΟΣ! Ο Ντέντμον είναι κάτω από το καλάθι μαρκαρισμένος, δεν ξέρει που να βάλει τα πόδια του, κρατάει σταθερό και παίρνει πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου του, το οποίο καταλήγει σε εύκολο καλάθι.
Πού έχω ξαναδεί τέτοια φάση, πού έχω ξαναδεί…
Εδώ βλέπουμε τον Λούολ Ντενγκ να βγαίνει γρήγορα στην επίθεση προς το τέλος του χρόνου, να τον έχουν κλείσει τρία άτομα κι επειδή δεν έβρισκε γωνία για σουτ, έκανε μια βολτούλα στο παρκέ χωρίς να σκάσει τη μπάλα. Δεν μιλάμε για ένα παραπάνω βήμα. Μιλάμε για 7 βήματα χωρίς τρίπλα. ΕΦΤΑ!!! Και δεν υπήρχε καμία προφανής ευκαιρία για καλάθι ή κάρφωμα.
Δεν είναι καινοφανή όσα αναφέρω, είναι όμως ένα απειροελάχιστο δείγμα του κανονικού βιασμού του αθλήματος στο NBA, ιδίως στην regular season. Η ανάδειξη ανεγκέφαλων τύπων που έχουν μόνο μύες και αλτικότητα, δίχως τίποτα περισσότερο να επιδείξουν ή προπονητών που είναι μονίμως σε mannequin challenge στον πάγκο (με ελάχιστες εξαιρέσεις) είναι το λιγότερο. Παραμένει βέβαια ένα αναντίρρητο επιχείρημα εις βάρος αυτής της φάμπρικας θιάσων και υπέρ της φετινής Euroleague που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα play offs των ΗΠΑ, αν και αυτά διαρκούν το πολύ δύο μήνες.
Αυτό το κείμενο δεν είναι μομφή προς όσους αρέσκονται να παρακολουθούν το NBA. Αλλά είναι παραπάνω από εναργές για το ότι δεν μιλάμε για το κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ. Κορυφαίο πρωτάθλημα τσίρκων μπορεί…