Έχω κατηγορήσει πολλούς στο παρελθόν ότι είναι γραφικοί, αλλά με την περίπτωση αυτού του παίχτη, δεν υπάρχει πιο γραφικός από εμένα. Κοκκινίζω όταν τον κράζουν δίχως μπασκετικό επιχείρημα, φουντώνω όταν έχει φτάσει τρίτο δεκάλεπτο και είναι DNP ή με 2 λεπτά συμμετοχή.
Ο Ίαν Βουγιούκας δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ένας ψηλός του κορυφαίου επιπέδου. Σιγά το νέο. Ναι, τα καλύτερα ματς της καριέρας του ανάγονται πολλά χρόνια πίσω, ίσως στη σειρά με τη Μπαρτσελόνα το 2011. Κι αυτό σχετικά γνωστό. Όμως, από την τελευταία φορά που κοίταξα, το μπάσκετ δεν φτιάχτηκε μόνο για τους ψηλούς που τα έχουν όλα.
Δεν φτιάχτηκε στη σημερινή εποχή για τους Αμερικάνους 2.05 που παίζουν το pick ‘n’ roll. Δεν φτιάχτηκε μόνο για πιο ανάλαφρους ψηλούς τύπου Γκουντάιτις και Ταρζούσκι. Αυτοί είναι που πρέπει να προορίζει μια ομάδα για βασικούς σήμερα. Όχι όμως να τους έχει για μοναδικούς και από πίσω να υπάρχει ένα ίδιο στυλ παίχτη ή το τίποτα.
Και νομίζω όλοι θα συμφωνήσουμε πως ο Ίαν Βουγιούκας δεν συγκαταλέγεται με τίποτα στο τίποτα. Ίσα ίσα, την τεχνική του, την μπασκετική του οξυδέρκεια, δεν την έχουν πολλοί ψηλοί. Ακόμα και οι λεγόμενοι top class. Ο Μιλουτίνοφ για παράδειγμα απέχει σε αυτό το κομμάτι από τον Ίαν. Αν έχει προοπτική για να τον ξεπεράσει είναι άλλη κουβέντα.
Ας μην παρεκκλίνω όμως. Τόσο πέρσι όσο και φέτος ο Ίαν έχει ελάχιστο χρόνο συμμετοχής. Ειδικά σε ματς που η αντίπαλη front line μοιάζει λουκούμι για τις ικανότητες του, ο χρόνος του είναι πολύ κοντά στο μηδέν. Πέρσι και φέτος μέχρι τον Δεκέμβριο στον πάγκο καθόταν ο Πασκουάλ, για τον οποίο δεν τρέφω καμία ιδιαίτερη εκτίμηση, άρα κατανοώ γιατί δεν τον εκμεταλλεύτηκε η ομάδα παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις.
Όταν ήρθε ο Ρικ Πιτίνο πίστευα μέσα μου ότι είναι ευκαιρία να γίνει σημαντικό γρανάζι, να βγουν συστήματα που να ταιριάζουν στις ικανότητες του. Ας ανάγονται και σε 4-5 φάσεις το πολύ ανά παιχνίδι. Αλλά να γίνονται. Ανεξήγητο πως, ούτε ο Πιτίνο τον βάζει πολύ. Σε μια συνέντευξη του είπε ότι ο Ίαν ήταν πολύ παχύς και περίμενε να χάσει κιλά για να γίνει πιο πλαστικός. Κάτι που έγινε και γίνεται. Δεν αλλάζει όμως η αντιμετώπιση.
Στο ματς με την Γκραν Κανάρια, όπου οι ψηλοί της είναι αδύνατο να κόψουν τον Ίαν στην άμυνα τους, ο κόουτς Πιτίνο τον έβαλε πρώτη φορά στο τρίτο δεκάλεπτο. Σε ένα ματς μάλιστα που του έλειπε ο Τόμας από τη θέση 4 και θα μπορούσε να μετατοπιστεί εκεί ο Γκιστ, άρα να γίνει πιο απαραίτητη η χρήση του Βουγιούκα.
Άσχετα με την ανέλπιστα θετική απόδοση του Παπαγιάννη, ήταν η στιγμή που μπήκε μέσα ο Ίαν που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του Παναθηναϊκού. Ένα σημείο που κατέδειξε για ακόμα μια φορά ότι έχει αδικηθεί κατάφωρα και από προπονητές και από τους φιλάθλους. Προφανώς και δεν είναι για πρώτος ψηλός. Είναι όμως ικανότατος για δευτεροτρίτος. Να παίζει από 7 ως 15 λεπτά, ανάλογα το παιχνίδι και πώς του βγαίνει.
Ο Ίαν δεν είναι παίχτης απλά για να τον πετάξεις σε ένα ματς και να σου καλύψει μόνο ποσοτικά μια θέση. Δεν μπορεί να τον έχεις για garbage time. Είναι για να μπει για ένα 5λεπτο, να πάνε κάποιες επιθέσεις στα χέρια του κι αυτός να παίξει με πλάτη και ανάλογα τι θα του δώσει η άμυνα, είτε να σουτάρει όπως ξέρει είτε να σπάσει τη μπάλα. Τέτοιο πλάνο για εκείνον έχει εφαρμοστεί ελάχιστα και αποκλειστικά επί Πιτίνο.
Μπορεί στο τέλος της χρονιάς να αποχωρήσει και να μην έχει πάρει κάποιο ευρωπαϊκό με τον ΠΑΟ, πέραν αυτόν του 2011, και να μην έχει πάει final 4. Αυτό δεν θα αλλοιώσει καθόλου την παρουσία του στο βιβλίο της πράσινης μπασκετικής ιστορίας. Ένας στρατιώτης με ευφυΐα που μάλλον δεν έπρεπε να φύγει το 2012 από την ομάδα, αλλά να μείνει και να γράψει μια πιο πειστική για τους δύσπιστους ιστορία.
Το παρελθόν όμως δεν αλλάζει. Είναι εκεί σταθερό. Το μέλλον διατίθεται προς αλλαγές πάντοτε. Και στο άμεσο μέλλον ο Ίαν Βουγιούκας θα πρέπει να πάρει την αντιμετώπιση που του αξίζει!