Όταν η Ρεάλ (του Μπερντ Σούστερ) κατακτούσε το πρωτάθλημα της σεζόν 2007/08 αφήνοντας στο -18 τη ρημαγμένη από τις κλίκες Ροναλντίνιο – Ετό Μπαρτσελόνα, στην τελευταία σεζόν του Φρανκ Ράικαρντ, η ψαλίδα της μεταξύ τους διαφοράς στις κατακτήσεις πρωταθλημάτων άνοιγε στα 13.
Έκτοτε όμως η σούμα γράφει οχτώ για την Μπάρτσα, δύο για τη Ρεάλ και ένα για την Ατλέτικο, αν λάβουμε ως δεδομένο ότι το φετινό δεν χάνεται από την ομάδα του Ερνέστο Βαλβέρδε, ακόμα και αν οι «ροχιμπλάνκος» περάσουν σήμερα νικηφόρα από την έδρα της Σοσιεδάδ, διατηρώντας το -7.
Η Ρεάλ είχε δύο ευκαιρίες εντός 72 ωρών μέσα στο σπίτι της για να διεκδικήσει ακόμα και το νταμπλ. Στο τέλος της μέρας όμως αυτό που έμεινε ως αίσθηση είναι ότι ακόμα και αν νικούσε στο clasico του πρωταθλήματος, δεν θα είχε σοβαρές πιθανότητες για την κατάκτηση του.
Και με την εικόνα που έβγαλε στα δύο ντέρμπι, απέναντι σε μια όχι και τόσο καλή Μπαρτσελόνα, φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο να σώσει και φέτος τη σεζόν μέσω του Τσάμπιονς Λιγκ.
Θα μου πείτε πέρσι φάνταζε πιθανό να κάνει το θρι-πιτ, έχοντας ηττηθεί (και τότε) με 3-0 από τους «μπλαουγκράνα» στη Μαδρίτη, αποκλειστεί στο κύπελλο από τη Λεγανές και μείνει δεύτερη στον όμιλο της στο Τσάμπιονς Λιγκ πίσω από την Τότεναμ;
«Όχι» είναι η απάντηση, αλλά με το άνετο διπλό επί της Παρί στη φάση των «16» (χωρίς Μόντριτς και Κρόος μάλιστα) ψυχανεμιστήκαμε ότι είναι ικανή να χτίσει ξανά δυναμική υπεράσπισης του τίτλου. Έχοντας αποκλειστικά την προσήλωση της στραμμένη στη διοργάνωση και με ηθικό ακμαίο από το double νικών κόντρα στους Παριζιάνους, θα ήταν δεδομένα κακός μπελάς για όποιον έβρισκε στο δρόμο της στα επόμενα νοκ-άουτ.
Φέτος σε τι να ελπίζει ο οπαδός της Ρεάλ; Δεν είναι μόνο ότι απουσιάζει η ηγετική προσωπικότητα του Ζινεντίν Ζιντάν, δεν είναι μόνο ότι λείπουν η αύρα και τα γκολ του Κριστιάνο, είναι και ότι ο κορυφαίος αριστερός μπακ του κόσμου κάθεται στον πάγκο, ανήμπορος – ή μάλλον απρόθυμος – να βοηθήσει.
Ο Μαρσέλο ήταν ο X Factor των Μαδριλένων στην κατάκτηση των back to back Τσάμπιονς Λιγκ, ο παίκτης που όταν η μπάλα έκαιγε θα έκανε το κάτι παραπάνω από αυτό που «προέβλεπε» ο ρόλος του.
Ήταν εκεί για να ξεσηκώσει με την ένταση και το πάθος που έβγαζε εξέδρα και συμπαίκτες. Να κλέψει μπάλες, να ξεδιπλώσει αντεπιθέσεις, να δώσει την τελική πάσα, ακόμα και να τελειώσει τη φάση, χάρη στη σπάνια – ακόμα και για εξτρέμ – τεχνική κατάρτιση του. Δεν είναι τυχαίο ότι τα 7 από τα 9 γκολ που έχει σκοράρει στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση έχουν επιτευχθεί σε νοκ-άουτ παιχνίδια.
Απρόβλεπτος, ικανός να ντριμπλάρει σαν «10» ανάμεσα σε δύο, να τρέξει με την μπάλα ξεχνώντας το φρένο και να «γονατίσει» την αντίπαλη άμυνα με ασταμάτητα overlaps.
Αν για τους υπόλοιπους παίκτες της Ρεάλ ο αντίπαλος προπονητής μπορούσε να βρει αντίδοτο, για την καλή βραδιά του Βραζιλιάνου θα έπρεπε να κάνει το σταυρό του.
Ο προπέρσινος επαναληπτικός με την Μπάγερν και το περσινό πρώτο ματς με την Παρί είναι μάλλον τα πιο τρανταχτά παραδείγματα των ηγετικών χαρακτηριστικών του και της ποιοτικής υπεροχής του απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα φουλ μπακ του πλανήτη (sorry Ζόρντι Άλμπα…).
All around σαν τον καλό Μαρσέλο δεν έχει. Οι ιδέες του στη δημιουργία και οι ευθύνες που αναλάμβανε όταν η ανάπτυξη κόλλαγε, λείπουν απελπιστικά από τη φετινή Ρεάλ. Και το χειρότερο είναι ότι, μολονότι θα τον έχει έως το καλοκαίρι στο ρόστερ της, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα τρόπος για να ξαναδεί το κοινό του «Μπερναμπέου» τον κανονικό Μαρσέλο.
Όπως όλα δείχνουν, η σχέση αυτή έχει φτάσει στο τέλος της. Τους βαρέθηκε και τον βαρέθηκαν. Ο κορεσμός αντικατοπτρίζεται στην ανάδειξη του 21χρονου Σέρχιο Ρεγκιλόν ως βασικού αριστερού μπακ. Ο Μαρσέλο δεν προσέχει ούτε καν τη διατροφή του πια, έχει βάλει παραπανίσια κιλά και η σκέψη του βρίσκεται ήδη στο Τορίνο και την επανασύνδεση με τον Κριστιάνο.
Φέτος έχει παίξει μόνο στα 13/26 ματς πρωταθλήματος και σε αυτά η Ρεάλ έχει υποστεί τις 6/8 ήττες της! Κατηγορήθηκε ακόμα και ως προκλητικά αδιάφορος για την αντίδραση του στο γκολ της Μπαρτσελόνα, στον πρώτο προημιτελικό του Κυπέλλου.
Το έβλεπες στα δύο διαδοχικά clasico ότι κάτι έλειπε από τη Ρεάλ. Τόσο σε επίπεδο ιδεών, όσο και προσωπικότητας. Δεν υπήρχε κανείς να βγει μπροστά, να κάνει το απροσδόκητο, να ανακατέψει την αντίπαλη άμυνα. Ή έστω να τραβήξει με την ένεργεια του και τη… γυαλάδα του ματιού του και τους υπόλοιπους.
Και φυσικά εκείνος που το έκανε τόσα χρόνια αυτό δεν ήταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Ήταν ο παίκτης που κατά τα φαινόμενα θα βαδίσει στα χνάρια του Πορτογάλου, προκειμένου να αναγνωριστεί ξανά – έχοντας και μαύρο αυτή τη φορά στη φανέλα – ως ο πιο ποιοτικός αριστερός μπακ του κόσμου μετά την εποχή του Ρομπέρτο Κάρλος.
Και ο πιο φαντεζί ταυτόχρονα, για να μην ξεχνιόμαστε για ποιον βασικό λόγο γουστάρουμε το ποδόσφαιρο.