Τον τελευταίο χρόνο τα (υπέρογκα) μεταγραφικά έξοδα της Λίβερπουλ αναλώθηκαν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στη θωράκιση της αμυντικής γραμμής. Κεντρικός αμυντικός, τερματοφύλακας, αμυντικός χαφ και άλλος ένας κεντρικός μέσος με περισσότερο ανεπτυγμένα τα ανασταλτικά χαρακτηριστικά.
Φαν Ντάικ, Άλισον, Ναμπί Κεϊτά και Φαμπίνιο κόστισαν ούτε λίγο, ούτε πολύ 265 εκατ. ευρώ αθροιστικά. Για την επίθεση αποκτήθηκε μόνο ο Σέρνταν Σακίρι, με ενα ποσό κοντά στα 15 εκατ. ευρώ.
Ξεκάθαρη η στόχευση του Γιούργκεν Κλοπ και εν μέρει κατανοητή, αφού όλες οι πίκρες της περσινής σεζόν (με αποκορύφωμα τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ) προήλθαν από τα μετόπισθεν. Οι αγορές έχουν πιάσει τόπο, η Λίβερπουλ διαθέτει φέτος την καλύτερη άμυνα της Πρέμιερ Λιγκ με 15 γκολ, τη στιγμή που πέρσι είχε δεχτεί 32 στον ίδιο αριθμό αγώνων και ήταν μόλις 6η στη σχετική λίστα.
Το ερώτημα όμως που τίθεται πλέον είναι αν ο Γερμανός τεχνικός… παραμέλησε λιγάκι την επίθεση του.
Στα τελευταία έξι ματς πρωταθλήματος, οι «reds» έχουν μείνει δύο φορές άσφαιροι και ισάριθμες στο ένα γκολ, χάνοντας άλλους τέσσερις βαθμούς με τα 1-1 κόντρα σε Λέστερ και Γουέστ Χαμ. Αν προστεθεί και αυτό με την Μπάγερν μιλάμε για… under 1,5 γκολ στα 5/7 τελευταία παιχνίδια.
Οκ., προφανώς δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή, κάπου κερδίζεις και κάπου χάνεις. Επιπλέον τα δύο ματς της λίγκας στα οποία δεν σκόραρε ήταν τα εκτός έδρας ντέρμπι με Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Έβερτον. Ωστόσο από τη στιγμή που διεκδικείς τον τίτλο απέναντι σε αυτή τη Μάντσεστερ Σίτι, οι τέσσερις ισοπαλίες σε μια εξάδα αγώνων είναι δυσβάσταχος απολογισμός.
Και κατά πάσα πιθανότητα απηχεί στην απουσία plan B στην επίθεση, όταν βρέξει – χιονίσει πρέπει να δημιουργήσει και να σκοράρει ένας εκ των Σαλάχ, Μανέ, Φιρμίνιο.
Η Λίβερπουλ έχει υπερφορτώσει τη θέση «6» με πέντε παίκτες ανάλογων χαρακτηριστικών: τους Βαϊνάλντουμ, Φαμπίνιο, Χέντερσον, Κεϊτά, Μίλνερ, έστω και αν ο τελευταίος έχει εξελιχθεί σε πολυεργαλείο.
Την ίδια ώρα, δεν υπάρχει στο ρόστερ ούτε ένας διαφορετικού τύπου επιθετικός, αλλά ούτε και ένας εγκεφαλικός χαφ με ευχέρεια στην τελική πάσα. Τύπου… Κοουτίνιο, ή αν θέλετε τύπου Νταβίδ Σίλβα ή Κέβιν Ντε Μπρόινε.
Ο Άνταμ Λαλάνα είναι άλλος παίκτης μετά το σοβαρό τραυματισμό του, σε 10 συμμετοχές φέτος (μόνο τρεις βέβαια ως βασικός) δεν έχει ούτε γκολ, ούτε ασίστ. Ο Ντάνιελ Στάριτζ «χάθηκε» μετά από εκείνο το εκπληκτικό γκολ του με την Τσέλσι. Ήταν το δεύτερο και τελευταίο του στη φετινή σεζόν, καθώς δείχνει ανήμπορος να βοηθήσει έστω και ως back up, επηρεασμένος ενδεχομένως και από το στοιχηματικό σκάνδαλο που εμπλέκει το όνομα του.
Και ο Ντιβόκ Οριγκί; Ούτε αυτός έχει να δώσει κάτι διαφορετικό σε σχέση με τους τρεις προαναφερόμενους, τις περισσότερες φορές είναι εκτός αποστολής και η συνεισφορά του περιορίζεται στο νικητήριο γκολ με την Έβερτον στο ντέρμπι του α’ γύρου και στο πρόσφατο του 5-0 κόντρα στη Γουόφορντ.
Κοινώς, πέραν της γνωστής επιθετικής τριπλέτας και του Σακίρι, ο οποίος όμως ξέρει να παίζει μόνο πλάι στις γραμμές, δεν υπάρχει «κόκκινος» με τη δημιουργική ικανότητα που θα κάνει τη διαφορά σε αυτό το επίπεδο.
Όπου διαφορά να καταστήσει είτε ως αλλαγή, είτε ως βασικός στην προσπάθεια να ανακατευτεί λίγο η τράπουλα, λιγότερο προβλέψιμη την επιθετική ανάπτυξη της Λίβερπουλ. Η μελέτη και η προσαρμογή των αντιπάλων στους αυτοματισμούς των τριών, είναι ίσως και ο λόγος της επιθετικής ξηρασίας το τελευταίο διάστημα.
Αρκεί να υστερήσει ένας από τους τρεις (συνήθως είναι ο Φιρμίνο) σε παιχνίδια με υψηλό δείκτη δυσκολίας για να προκληθεί αδιέξοδο μπροστά στην αντίπαλη άμυνα. Αλλά και ο Μο Σαλάχ δεν έχει πάρει φέτος καλό βαθμό στα δύσκολα. Στα οχτώ ματς απέναντι στους «μεγάλους» (τις δύο του Μάντσεστερ και τις τρεις του Λονδίνου), ο Αιγύπτιος έχει σκοράρει μόνο μία φορά και αυτή με πέναλτι.
Η όχι και τόσο σπουδαία Μπάγερν της φετινής σεζόν κράτησε σχετικά εύκολα το μηδέν στο «Άνφιλντ». Ομοίως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Έβερτον, που επέτρεψε δύο μεγάλες ευκαιρίες, αλλά μόνο αυτές.
Η επιθετική λειτουργία της Λίβερπουλ είναι βασισμένη στις αρχές του «ψευτοεννιαριού». Υπάρχουν όμως παιχνίδια στα οποία προκύπτει η ανάγκη κανονικού «εννιαριού», ή έστω ενός παίκτη που θα αναλάβει αποφασιστικά supporting ρόλο από πίσω, όταν το plan A βραχυκυκλώνει.
Αυτός είναι ξεκάθαρα ο λόγος που «απειλεί» να διατηρήσει άσβεστη τη δίψα του Κop για την επιστροφή στο θρόνο του αγγλικού ποδοσφαίρου ύστερα από 29 χρόνια.
Φυσικά τίποτα δεν έχει τελειώσει, αλλά η Σίτι, που καβάλησε στη βαθμολογία, παίζει πια την παρτίδα με τα λευκά. Ο Κλοπ με τα κομμάτια που διαθέτει, έχει πετύχει κάτι πολύ σπουδαίο τη φετινή σεζόν. Αν είχε όμως «θυσιάσει» ένα από αυτά για να δώσει μεγαλύτερη οντότητα στην επίθεση του, οι πιθανότητες του να καταφέρει «ματ» στο τέλος της σεζόν στον Πεπ Γκουαρδιόλα, θα ήταν σαφώς περισσότερες.