Ο Μάικ Τζέιμς δεν παίζει κανένα σύστημα. Ο Μάικ Τζέιμς είναι ευχή και κατάρα για την ομάδα του. Ο Μάικ Τζέιμς είναι ευχή για κάθε αντίπαλο. Αυτά και πολλά παρεμφερή ακούμε από τους φωστήρες της μπασκετικής αρθρογραφίας όλα αυτά τα χρόνια.
Όχι μόνο όσο ο Μάικ ήταν στα πράσινα. Αλλά και φέτος. Φέτος που παίζει σε μια ομάδα που χωρίς αυτόν θα ήταν το πολύ 14 στην Ευρωλίγκα. Ακόμα και χθες, στο ματς με τον Ολυμπιακό, όπου είχε 27 πόντους, 6 ασίστ και 5 ριμπάουντ, κατηγορήθηκε σε κάποια στιγμή επειδή πήρε ένα τραβηγμένο τρίποντο από τα εννιά μέτρα κι επειδή έκανε ένα λογικό drive που απλά δεν μπήκε.
Ήταν ευλογία για τον αντίπαλο ο Μάικ Τζέιμς χθες επειδή παίζοντας 20 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο, θόλωσε το μυαλό του και έκανε δύο ατομιστικές προσπάθειες. Αυτή είναι η νοοτροπία του ελληνικού μπάσκετ. Μια πανδημία που ξεκινάει πρώτα και κύρια από τα προπονητικά μυαλά και μεταλαμπαδεύεται στους «γλείφτες» δημοσιογράφους που καμώνονται τόσα χρόνια ότι ασχολούνται με κάτι ανώτερο.
Το μπάσκετ είναι όντως ανώτερο, αλλά η ενασχόληση τους με αυτό κατ΄αυτόν τον τρόπο το κάνει κατώτερο. Στην προσπάθεια μας να δικαιολογήσουμε την ανυπαρξία της παραγωγικής διαδικασίας του μπάσκετ στην Ελλάδα, της καταστροφής οποιουδήποτε ταλέντου στο όνομα μιας άμυνας.
Και το μπάσκετ θα γίνεται πάντα ανώτερο όσο εμφανίζονται παίχτες όπως ο Μάικ Τζέιμς. Ναι, δεν έχει πάρει κάποια Ευρωλίγκα. Ναι, μόλις πρόπερσι είδε τους πρώτους του τίτλους, αυτούς με τον Παναθηναϊκό. Αλλά γιατί πρέπει όλα να μετριούνται έτσι; Επειδή κάποτε μας βόλευε; Σύντομα όμως θα πάψει να μας βολεύει κι αυτό το αφήγημα.
Οι άνθρωποι ψάχνουμε το όμορφο. Ή αυτό που νομίζουμε ότι είναι όμορφο. Και το μπάσκετ είναι ένα όμορφο άθλημα. Όμορφο με αυτούς που το αντιμετωπίζουν έτσι. Ο Μάικ Τζέιμς το αντιμετωπίζει έτσι. Δεν είναι ο μόνος. Είναι όμως το πιο τρανό παράδειγμα φέτος στην Ευρωλίγκα. Συνολικά σε όλα τα χρόνια το κάνει ο Σέρχιο Γιουλ, το κάνει ο Σέρχι Ροντρίγκεθ, ο Τζέισι Κάρολ.
Αλλά τόσο εμφατικά τα τελευταία χρόνια και σε μια ομάδα που δεν ανήκει στις 8 top της Ευρώπης, μόνο Μάικ. Είναι τέτοια η επίδραση του που όταν βγαίνει για να παίξει αυτός ο Τζέρελς, που ακόμα αναρωτιέμαι τι προσφέρει ως παίχτης, η Αρμάνι μπορεί να χάσει ακόμα κι από την τελευταία του Eurocup.
Τα νούμερα του φέτος (19.96 πόντοι, 6.8 ασίστ, 3.7 ριμπάουντ, 1.3 κλεψίματα) διαβάζονται ως απλοί αριθμοί αν μείνουμε σε αυτούς. Υπάρχουν κάποια στοιχεία μη μετρήσιμα. Όπως η ηγετική του φυσιογνωμία. Τα φτερά που δίνει σε συμπαίχτες και φιλάθλους που βλέπουν τον τρόπο που καλπάζει στο γήπεδο. Τρίπλα, τρέξιμο, άλμα, σουτ με καμπύλη που δεν κόβεται με τίποτα.
Προσωπικά σαν Παναθηναϊκό με πείραξε η αποχώρηση του. Κατανόησα προφανώς ότι οικονομικά ήταν ανέφικτο να μείνει, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να τον γουστάρουμε. Ούτε να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να έρθουν έτσι οι συγκυρίες και να ξαναβρεθεί στα πράσινα.
Φέτος πάντως, αν πάει την Αρμάνι στους 8 – γιατί αυτός θα την έχει πάει – δε βλέπω λόγο να μην ανακηρυχθεί και τυπικά MVP. Κι ας μην πάει final 4. Μόνο ένας θα μπορούσε να του πάρει τον τίτλο, αρκεί να οδηγήσει την ομάδα του σε ένα μπαράζ πέντε νικών και μιας μυθικής επαναφοράς που θα καταλήξει στο final 4.
Αυτός ο ένας δεν έχει μαλλιά στο κεφάλι, έχει αριθμό με δύο ίδια ψηφία στη φανέλα, είναι καλός φίλος του Τζέιμς και πέρσι συνιστούσαν ένα από τα πιο τρομακτικά δίδυμα γκαρντ στην Ευρώπη. Ό,τι κι αν φέρει το προσεχές μέλλον, αυτό το δίδυμο θα ήταν ωραίο να ξανασμίξει. Γιατί οι ιστορίες που μπορούν να γράψουν οι δυο τους, θα είναι συναρπαστικές. Κι ας παίζουν στις υπόλοιπες θέσεις παίχτες των 200 χιλιάδων.