Ένας Αλβανός ποδοσφαιριστής στην Εθνική Ελλάδας. Ας είμαστε ρεαλιστές, σε κάποιους –δεν θα τους έλεγες λίγους- δεν ακούγεται καθόλου εύηχα. Είναι από τις περιπτώσεις που τα εθνικιστικά αντανακλαστικά (των πιο θερμόαιμων) τεντώνονται. Και άντε να πεις του προπονητή U21 της Αλβανίας ότι έχει άδικο.
Το υποθετικό σενάριο που μας έκανε εικόνα ο Αλμπάν Μπούσι είναι να θεωρηθεί, βάσει της απόδοσης του, υπεύθυνος, για μια αποτυχία της Εθνικής Ελλάδας ένας Αλβανός. Να χάσει κάποια κραυγαλέα ευκαιρία ας πούμε, ή ένα λάθος του να οδηγήσει σε γκολ της αντιπάλου.
«Χαμός θα γίνει. Θα φωνάζει ο κόσμος, δεν θα έχει την ίδια μεταχείριση. Εδώ δεν θα του έλεγαν τίποτα. Οι Έλληνες δεν θέλουν τους Αλβανούς στην Εθνική. Ξέρω πως το βλέπουν», δήλωσε ο πρώην παίκτης των Απόλλωνα Σμύρνης, Λεβαδειακού και Απόλλωνα Καλαμαριάς.
Ας το πάμε με λίγη φαντασία στο fast forward για να… ακούσουμε τις αντιδράσεις από την εξέδρα. Έχετε καμία αμφιβολία ότι από το υβριστικό φρασεολόγιο θα απουσιάζει ατάκα του τύπου «τι τον θέλαμε στην Εθνική τον κωλοαλβανό»;
Αν βέβαια εδώ ενοχλεί μία φορά κάποιους η «ελληνοποίηση» του Φιορίν Ντουρμισάι, τους Αλβανούς τους ενοχλεί 10. Ο 22χρονος επιθετικός του Πανιωνίου ήταν βασικό στέλεχος της U21 της Αλβανίας και η επιλογή του να φορέσει σε επίπεδο ανδρών τα γαλανόλευκα μια τεράστια, δυσάρεστη έκπληξη, για τους συμπατριώτες του. Στην Εθνική Ανδρών Αλβανίας δεν είχε κληθεί ακόμα, διότι ως φαντάρος στον ελληνικό στρατό δεν είχε άδεια εξόδου από τη χώρα. Σύμφωνα με τον Μπούσι, ο Ντουρμισάι θα ήταν στις κλήσεις του Κρίστιαν Πανούτσι για τα παιχνίδια με την Τουρκία (22/3) και Ανδόρρα (25/3), ωστόσο οι εξελίξεις πρόλαβαν την αλβανική ομοσπονδία.
Ο Μπούσι πρόσθεσε ότι ο παίκτης του ζήτησε συγνώμη που επέλεξε την Ελλάδα, μία απόφαση που χαρακτήρισε ακατανόητη. Προεξόφλησε ότι ο παίκτης θα το μετανιώσει γιατί ως Αλβανός θα έπρεπε να εκπροσωπήσει τη χώρα του, αλλά και γιατί δεν θα έχει τύχη να διακριθεί σε μεγάλη διοργάνωση αν την ίδια θέση διεκδικούν Έλληνες ποδοσφαιριστές. Επικαλέστηκε, εμμέσως πλην σαφώς, τις ρατσιστικές αντιλήψεις που έζησε και ο ίδιος στην Ελλάδα, ενώ ανέδειξε και το κλείσιμο της ψαλίδας ανάμεσα στις εθνικές ομάδες των δύο χωρών. Δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις ούτε σε αυτό. Στο FIFA Ranking η απόσταση είναι πια 16 θέσεις (45/61), ενώ η τελευταία από τις δύο που συμμετείχε σε μεγάλη διοργάνωση ήταν η Αλβανία (Euro 2016).
Αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό φαίνεται από την επιλογή αυτή καθ’ αυτή. Θα «βαφτιζόταν» ο επιθετικός του Πανιωνίου «Έλληνας διεθνής» αν υπήρχαν αξιόπιστες «γηγενείς» λύσεις στη θέση του; Δύσκολο. Εκτός κι αν η κλήση του δεν είναι αποτέλεσμα της επιθετικής λειψανδρίας, αλλά μία… ύπουλα διορατική κίνηση με γνώμονα την «κατοχύρωση» του ταλέντου του στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Μήτρογλου και Κουλούρης είναι οι μοναδικοί αναγνωρίσιμοι καθαροί σέντερ φορ που διαθέτει αυτή τη στιγμή η Εθνική. Ο Φορτούνης, ο Δώνης και ο (τραυματίας) Λάζαρος είναι περιφερειακοί, δεν κοντράρονται με τη θέση του Ντουρμισάι.
Οπότε για το αγωνιστικό κομμάτι της επιλογής δεν τίθεται θέμα. Ασφαλώς στους δύο χωράει και τρίτος, τουλάχιστον σε επίπεδο δοκιμής. Άλλωστε πρόκειται για έναν παίκτη που σύμφωνα με τα δημοσιεύματα απασχολεί έντονα τον Ολυμπιακό και τη Φενερμπαχτσέ, ενώ εσχάτως φέρεται να μπήκε δυνατά στο παιχνίδι διεκδίκησης του ο Άρης.
Δεν είναι μόνο η ανεπτυγμένη αίσθηση του γκολ (11 φέτος σε πρωτάθλημα και κύπελλο), αλλά κυρίως η εργατικότητα του στο γήπεδο που τον έχει καταστήσει περιζήτητο. Και αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Άγγελο Αναστασιάδη και τον Άγγελο Μπασινά.
Κατά τα άλλα, το ζήτημα της ιθαγένειας είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να μας προκαλεί εντύπωση. Ο Ντουμιρσάι είναι ένα παιδί που βρίσκεται από πέντε χρόνων στην Ελλάδα – έδώ έμαθε μπάλα, εδώ πήγε κόντρα σε όλες τις αντίξοες συνθήκες για να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Τίποτα δεν προδίκαζε τα μελλούμενα, στην περίπτωση του. Μόνο γραμμένο δεν ήταν το πεπρωμένο. Όταν πρωτόρθε, ως γόνος μιας πάμφτωχης οικογένειας μεταναστών, ο ρατσισμός κατά της δικής του εθνότητας, βρισκόταν στα ντουζένια του. «Τώρα στρέφεται περισσότερο προς ανθρώπους από άλλες χώρες», λέει εύστοχα ο ίδιος.
Το ποδόσφαιρο υπήρξε το μοναδικό μέσο για να κοινωνικοποιηθεί και να γίνει αποδεκτός από τον περίγυρο του. Για να φτάσει όμως έως την ανδρική ομάδα του Πανιωνίου χρειάστηκαν θυσίες που η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν…
Πέντε φορές κατά τη διάρκειας της βραχύβιας καριέρας του σκέφτηκε να τα παρατήσει. Οι γονείς του, που διαμένουν στη Ρόδο, του είχαν πει να τα μαζέψει και να φύγει από την Αθήνα, καθώς δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τον συντηρήσουν. Τη μία από αυτές τις πέντε φορές, ο πατέρας του είχε κλείσει τα εισιτήρια της επιστροφής και ο ίδιος ήταν με τη βαλίτσα στο χέρι. Ο προπονητής της Κ-20 του Πανιωνίου Δημήτρης Τερεζόπουλος τον είχε αφήσει έξι σερί αγωνιστικές εκτός αποστολής και στο βάθος του τούνελ δεν διαφαινόταν φως. Η υπομονή του πατέρα Ντουρμισάι είχε εξαντληθεί. «Δεν μπορούμε άλλο, γυρνάς πίσω», του διεμήνυσε.
Στο επόμενο ματς, απέναντι στα Γιάνεννα, ο μικρός έπαιξε για 25 λεπτά. Στην ομιλία που ακολούθησε στα αποδυτήρια, ο Τερεζόπουλος τον αποθέωσε μπροστά σε όλους: «Τέτοιους παίκτες θέλω, σαν τον Ντουρμισάι που να προσπαθούν, να βγάζουν ψυχή και πάθος». Όταν ο μικρός ενημέρωσε τον πατέρα του για τα καθέκαστα, η απάντηση ήταν «Κάτσε εκεί!»
Στα δύο επόμενα ματς ο Ντουρμισάι έπαιξε βασικός. Στο 4-3 με τον Ατρόμητο έβαλε δύο γκολ και έδωσε μία ασίστ, ενώ στο εκτός έδρας 3-2 επί του Αστέρα έκανε χατ-τρικ! Τη μία στιγμή είχε εγκαταλείψει άδοξα το όνειρό του, την επόμενη το είδε, όπως ποτέ μέχρι τότε, να παίρνει σάρκα και οστά. Όχι όμως ότι τελείωσαν τα προβλήματα.
Για πολύ καιρό η καθημερινότητα του περιελαμβάνε έγερση στις 6:40, τραμ, μετρό, σχολείο στην Αργυρούπολη, μεταβάση με τα πόδια στα Σούρμενα για προπονηση, επιστροφή στην Αργυρούπολη για γυμναστήριο και πίσω στο σπίτι, στις 11. Πλύσιμο ρούχων, άπλωμα, φαγητό και ύπνο. Κάθε μέρα η ίδια επίπονη ιστορία. Μόνος σε ένα διαμέρισμα 25 τετραγωνικών, με διατροφικό μενού που περιελάμβανε συνήθως μια σκέτη μακαρονάδα, ενίοτε και… τίποτα.
Ο Τερεζόπουλος είχε απαιτήσει απ’ όλους τους παίκτες να πηγαίνουν στην προπόνηση με μπανάνες και δύο λίτρα νερό, σε μια προσπάθεια να ασπαστούν από μικροί τα επαγγελματικά πρότυπα. Ο Ντουρμισάι δεν είχε χρήματα και για εισιτήρια και για μπανάνες και για νερό! Ντρεπόταν όμως να το πει στον προπονητή του και αυτό ήταν κάτι που τον πρώτο καιρό τον είχε ρίξει σε… δυσμένεια.
Ο μικρός με τη… γαϊδουρινή υπομονή τρύπησε το ταβάνι των προσδοκιών που είχαν δημιουργήσει οι ακραία ακατάλληλες για το δρόμο που είχε επιλέξει συνθήκες. Μπορεί να είναι ακόμη 22 χρόνων, ο χαρακτήρας του στα δύσκολα είναι όμως αδιαπραγμάτευτος.
Σφυρηλατήθηκε μέσα από τις κακουχίες. Ανδρώθηκε, ξεχωρίζοντας απ’ τον ανταγωνισμό, σε εντελώς άγονο έδαφος. Αυτό είναι κάτι που ασφαλώς γνωρίζουν οι Αναστασιάδης και Μπασινάς, οι οποίο και τον επέλεξαν για την Εθνική. Όλα τα υπόλοιπα καλώς τους είναι αδιάφορα. Όπως αδιάφορα είναι και στις ομοσπονδίες των δύο τελευταίων χωρών που κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αμφότερες έχουν «γερμανοποιήσει» και «γαλλοποιήσει» κόσμο και κοσμάκη, με ιδιότητα που παλιά αποκαλούσαμε «νατουραλιζέ».
Ο Φιορίν Ντουρμισάι δεν εξαναγκάστηκε. Το θέλησε και ο ίδιος να εκπροσωπήσει τη χώρα όπου πέτυχε να γίνει σπουδαίος. Όσοι έχουν πρόβλημα με την «ελληνοποίηση» του, ας θυμηθούν ότι τον Γιάννη Αντετοκούνμπο θα τον παρακαλάμε σε λίγο καιρό να κατέβει στο Παγκόσμιο. Ή ότι δεν είχαμε κανένα πρόβλημα ως… Έλληνες όταν ομοεθνείς του Ντουρμισάι μας έφερναν μετάλλια από Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα σε άρση βαρών και στίβο.
Αλλά ακόμα και αν δεν δίνουν δεκάρα για όλα αυτά, ας αναλογιστούν ότι κάθε σόφρων άνθρωπος θα έπρεπε να θεωρεί τιμή του και όχι «ντροπή» την εκπροσώπηση από ένα τόσο άξιο παλικάρι.