Ξέρετε από πότε έχει να κάνει τέσσερις σερί εκτός έδρας νίκες στην Ευρωλίγκα ο Παναθηναϊκός; Από την σεζόν 2006-07, επί Ομπράντοβιτς. Εκείνη την χρονιά που ολοκληρώθηκε με την κατάκτηση του τροπαίου, «αναγκάζοντας» τους πράσινους να βγάλουν βελόνα και κλωστή για το 4ο από τα έξι αστέρια.
Σαφώς και από ορισμένους θα κριθεί υπερβολική η αισιοδοξία που δημιουργήθηκε μετά το διπλό στο Μιλάνο. Μα βλέποντας το μπάσκετ που αποδίδουν οι παίκτες του Πιτίνο, δεν μπορεί παρά να χαμογελά και να ονειρεύεται. Και ως γνωστόν, τα όνειρα δεν έχουν ταβάνι κι όρια.
Το «τριφύλλι» ζει το δικό του, διευρυμένο, March Madness με έναν προπονητή που ξέρει πολύ καλά αυτή την ψυχοφθόρο διαδικασία συνεχόμενων ματς δίχως αύριο, όπου μία ήττα είναι αρκετή να σε θέσει εκτός στόχων. Ωστόσο, φρόντισε να κρατήσει όλο το άγχος (καλά κρυμμένο) για τον εαυτό του, αφήνοντας τα «παιδιά» του να κάνουν τα βασικά πράγματα σωστά στο παρκέ και να βλέπουν ότι αυτό σε συνδυασμό με την διαρκώς αυξανόμενη αυτοπεποίθηση και «πείνα» που βγάζουν σε κάθε φάση, είναι ικανό να τους πάει μακριά.
Το πόσο μακριά για την ώρα είναι άγνωστο. Ωστόσο αυτό το ταξίδι δεν γίνεται πια μόνο με… βάρκα την ελπίδα. Πλέον στην… εξίσωση έχει μπει και η αναγνώριση της ικανότητας. Και αυτή η συνειδητοποίηση δεν περιορίζεται μόνο εντός των τειχών, αλλά επεκτείνεται και στους αντιπάλους. Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει ούτε μία ομάδα στην Ευρώπη (ή οι οπαδοί της) που να θέλουν να βρουν απέναντί τους τον Παναθηναϊκό.
Οι πράσινοι μοιάζουν με θηρία που όσο τρώνε τόσο μεγαλώνει η όρεξή τους. Και είναι ανάλογη της διάθεσης που βγάζουν για το ίδιο το παιχνίδι. Κάτι που πιστώνεται σχεδόν αποκλειστικά στον Αμερικανό προπονητή. Με προσέγγιση τύπου «back to basics» ζήτησε τα προφανή. «Παιδιά, δεν γίνεται με τέτοιο ρόστερ να σουτάρουμε 30 τρίποντα σε κάθε ματς». «Ντεσόν, δεν είναι φυσιολογικό το βασικό πάουερ φόργουορντ να μην παίρνει ριμπάουντ». «Κύριοι, δεν μπορούμε να κολλάμε στις άμυνες με αλλαγές όταν δεν έχουμε γρήγορα πόδια». «Πρόεδρε θέλω αυτόν κι αυτόν τον παίκτη». «Dimitris δεν χρειαζόμαστε αυτόν τον τύπο στην ομάδα». Ίσως να μην μεταφέρουμε ακριβώς τα λόγια του Πιτίνο σε ομάδα και διοίκηση, αλλά η βασική ιδέα δεν αλλάζει. Ο δυο φορές πρωταθλητής του NCAA ζήτησε από όλους τους εμπλεκόμενους με τον σύλλογο να παίξουν το παιχνίδι με τους δικούς του απλούς κανόνες και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα.
Με λίγα λόγια, η βελτίωση για τους πράσινους ήρθε μέσα από τον σεβασμό που επέβαλε ο κόουτς για τις αρχές του αθλήματος. Δεν θέλησε να πάει κόντρα στο ίδιο το σπορ, κάτι που φαινόταν ότι δεν αντιλαμβανόταν στο τέλος ο προκάτοχός του, που επέμενε στο… παρά φύση -για τα χαρακτηριστικά του ρόστερ- μπάσκετ. Προσήλωση στην άμυνα, αναζήτηση της επαφής, εξασφάλιση του ριμπάουντ, απλά πράγματα στην επίθεση, σχεδιασμένα με βάση το ταλέντο και τις ικανότητες των παικτών και όχι τις ιδεοληψίες του προπονητή και τη δική του ανάγκη να πετύχει με τον δικό του τρόπο.
Η ευελιξία σκέψης έφερε αντίστοιχα αποτελέσματα και στις ενέργειες. Στο στυλ παιχνιδιού και -φυσικά- έφερε νίκες, χαμόγελα, αυτοπεποίθηση, αυτοκυριαρχία και -τελικά- πίστη. Με αυτό το τελευταίο να εξελίσσεται στο μαγικό συστατικό που έλειπε επί ημερών Πασκουάλ.
Ωστόσο η αγωνιστική μεταμόρφωση του Παναθηναϊκού δεν είναι έργο του ενός ανδρός, όσο καταλυτική κι αν είναι η παρουσία του Πιτίνο. Καταρχάς, μερίδιο ανήκει και στον άνθρωπο που «τζόγαρε» πάνω του. Τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Όσα κι αν μπορεί να του προσάψει κανείς για το εξωαγωνιστικό κομμάτι, δεν γίνεται να μην παραδεχτεί ότι ο κληρονόμος της δυναστείας του «Εξάστερου» έκανε κίνηση ματ προσεγγίζοντας τον Αμερικανό, ποντάροντας σε ένα θαύμα. Επιπλέον, άκουσε και υλοποίησε τις σκέψεις του, δίχως αναστολές. Κάπως έτσι ήρθε ο Κιλπάτρικ, έφυγε ο Λάσμε, ήρθε κι έφυγε ο Πέιν. Ο πρόεδρος του συλλόγου δεν έμεινε αμέτοχος και παρατηρητής των γεγονότων. Αντίθετα, έπαιξε τον ρόλο που έπρεπε, φροντίζοντας να γίνει κομμάτι της λύσης και όχι μέρος του προβλήματος της ομάδας και -κυρίως- μη επιτρέποντας στις προσωπικές εκτιμήσεις του να επηρεάσουν τον οργανισμό. Ο Γιαννακόπουλος παίζει το παιχνίδι του, αλλά η ομάδα στο γήπεδο παίζει το δικό της, με ξεκάθαρα στεγανά μεταξύ των δύο…
Αναπόφευκτα η κουβέντα θα καταλήξει στον Καλάθη… Τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη στο παρκέ. Τον άνθρωπο που με εμφανίσεις σαν εκείνη μέσα στο Μιλάνο αναγκάζει τους επικριτές του να βγάλουν τον σκασμό σχετικά με το συμβόλαιό του. Τελικά, τα αξίζει αυτά τα δύο «χαρτιά» τον χρόνο ο Νικ ή -όπως υποστηρίζουν κάποιοι- θα ήταν καλύτερο να είχαν δοθεί για τον Μάικ Τζέιμς ή έναν σαν κι αυτόν; Οι εποχές του «one man show» είναι μακρινές για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο διεθνής γκαρντ, αντίθετα, είναι ό,τι πιο κοντινό στην σύγχρονη εκδοχή του, παρά τις κακές βραδιές του ή την παροιμιώδη αστοχία του στις βολές. Κι αν έχει φλερτάρει τόσες πολλές φορές με το «triple double», που όλο του ξεφεύγει για… μισό ριμπάουντ, ίσως η τύχη του το φυλάει για αργότερα. Για τις μέρες, δηλαδή, που οι ράφτες θα ψάχνουν για βελόνα και κλωστή για να ράψουν το 7ο αστέρι και υψωθεί στο ΟΑΚΑ και το λάβαρο που θα τον έχει «πρώτη μούρη» δίπλα στον πάντα καλοντυμένο Ρικ Πιτίνο, να σηκώνουν την κούπα.