Ήταν στις αρχές του φθινοπώρου του 2015 όταν ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν με τη Μπάγερν για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Στο πρώτο ματς, μέσα στην έδρα του, είχε χάσει με 3-0 με τη Μπάγερν να κάνει κάποιες ευκαιρίες ως το 50 που ήρθε το τυχερό πρώτο γκολ.
Οι περισσότερες ευκαιρίες της είχαν ξεκινήσει από τις μακρινές μπαλιές του Ζερόμ Μπόατενγκ από την άμυνα. Ήταν τόσο μια εποχή που ο Ζερόμ μπορούσε άνετα να ανακηρυχθεί ο καλύτερος αμυντικός με τη μπάλα στα πόδια.
Την ίδια στιγμή, ο τότε προπονητής του Ολυπιακού Μάρκο Σίλβα είχε καθιερώσει έναν τρόπο παιχνιδιού που απαιτούσε από το δικό του κεντρικό αμυντικό δίδυμο να λειτουργεί παρόμοια με τον Μπόατενγκ. Ο ένας από τους δύο ήταν μάλιστα πολύ ικανός σε αυτό. Στο ελληνικό πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς το έκανε κατά κόρον, στην Ευρώπη δεν του βρήκε τόσο.
Αυτός ο παίχτης, ερχόμενος από τον Πανιώνιο, χαντάκωσε τον εαυτό του με διάφορες δηλώσεις και σε συνδυασμό με την λάθος ποδοσφαιρική αντίληψη που επικρατούσε από τότε στον Ολυμπιακό, αποχώρησε για την Ισπανία.
Ο Δημήτρης Σιόβας πήγε στη Λεγάνες και όλοι μας λέγαμε ότι θα χαθεί από το ελληνικό ποδόσφαιρο, θα αποτύχει στην Ισπανία, θα γελάνε όλοι μαζί του και σύντομα θα γυρίσει Ελλάδα για να παίξει είτε στον Ολυμπιακό και να αποτύχει εξίσου είτε να καταλήξει σε κανέναν Λεβαδειακό.
Τρία χρόνια μετά, ο Δημήτρης Σιόβας όχι μόνο δεν κατέληξε στον Λεβαδειακό, αλλά είναι ένας από τους καλύτερους Έλληνες αμυντικούς. Κι αν αυτό δε μπορεί να αποτελέσει παράσημο στη μοναδική κατηγορία που το ελληνικό ποδόσφαιρο παίρνει πάνω από τη βάση, τότε αναμφίλεκτα δε μπορεί κανείς να αγνοήσει τους διθυράμβους για πολλές εμφανίσεις του στο ισπανικό πρωτάθλημα. Κάποια μάλιστα απέναντι στη Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ. Ένας μέσα στο Καμπ Νου.
Ο Σιόβας είναι από τις περιπτώσεις που εξηγούν στην πράξη στον Έλληνα ποδοσφαιριστή για ποιο λόγο να πάει στο εξωτερικό. Όχι μόνο στο υψηλό επίπεδο της ισπανικής λίγκας. Ούτε μόνο στην Ισπανία. Αλλά στο 70% των πρωταθλημάτων. Εκεί όπου δεν γαλουχούνται οι αμυντικοί στο διαρκές handchecking ούτε στο καβάλημα του αντιπάλου για να κόψουν τη μπάλα.
Στη Λεγάνες ο Σιόβας δεν έγινε σούπερ στο τάκλιν, αλλά βελτιώθηκε αισθητά σε όλους τους τομείς. Έπιασε και το τέλειο του σε επίπεδο ελέγχου της μπάλας όταν είναι στα πόδια του. Κάτι που ούτως ή άλλως είναι το δυνατό του σημείο. Γενικώς απέκτησε πράγματα που εδώ δε θα μπορούσε.
Όχι αποκλειστικά λόγω τεχνογνωσίας κι ανταγωνισμού. Αλλά γιατί εδώ δεν θα τον πίεζε τίποτα να το κάνει. Θα μπορούσε να καθίσει αναπαυτικά πάνω στις εκδηλώσεις λατρείας που έκανε προς την διοίκηση και να είναι ως και σήμερα στον Ολυμπιακό. Κάτι που θα είχε συμβεί αν ήταν στο χέρι του τότε. Ο ίδιος δεν έψαχνε να φύγει και σίγουρα όχι για τη Λεγάνες. Ήταν ο Ολυμπιακός που ήθελε να τον δώσει και εκ του αποτελέσματος του έκανε ένα μεγάλο δώρο.