Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Είτε ανήκει στους λάτρεις του, είτε στους επικριτές του, έχει άπειρο υλικό για να επιχειρηματολογήσει.
Όποια κι αν είναι η γνώμη του ωστόσο (και όσο κι αν διαχωρίζεται η ποδοσφαιρική του αξία από τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του), ένα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί:
Ότι κανείς ποδοσφαιριστής δεν λατρεύτηκε ποτέ τόσο. Κι ότι ελάχιστοι προσπάθησαν όσο αυτός να επιστρέφουν την αγάπη που τους έδινε ο κόσμος…
Υπήρξαν λοιπόν αρκετές φορές στη ζωή του που ο Αργεντινός θρύλος «λέρωσε» το όνομά του. Που «κυλίστηκε στη λάσπη».
Υπάρχει όμως κι εκείνη η μια φορά που το έκανε κυριολεκτικά. Και θ’ αποτελεί για πάντα απόδειξη ότι «ο Ντιέγκο δεν ήταν σαν τους άλλους»…
Στις αρχές του 1985 λοιπόν ο Μαραντόνα ήταν το απόλυτο ίνδαλμα στη Νάπολι.
Δεν είχαν αρχίσει ακόμα να βαφτίζονται μωρά με το όνομά του ή να γράφονται στα νεκροταφεία συνθήματα του τύπου «δεν φαντάζεστε τι χάνετε» (όπως συνέβαινε τη χρονιά της κατάκτησης του πρωταθλήματος), αλλά λατρευόταν ήδη σαν θεός.
Κάπου στον Γενάρη λοιπόν ένας αναπληρωματικός παίκτης της ομάδας, ο Πιέτρο Πουζόνε, γίνεται αποδέκτης ενός ιδιαίτερου αιτήματος.
Ένας απελπισμένος πατέρας από τη γενέτειρά του, τη μικρή πόλη Ατσέρα, τον ενημερώνει ότι το άρρωστο παιδί του πρέπει άμεσα να υποβληθεί σε επέμβαση στη Γαλλία.
Κι επειδή τα χρήματα για να καλυφθεί το τεράστιο κόστος προφανώς δεν υπήρχαν, του ζητά να μεσολαβήσει ώστε η Νάπολι να παίξει ένα φιλικό στην περιοχή και τα έσοδα να διατεθούν γι’ αυτό τον σκοπό.
Δυστυχώς όμως, ο πρόεδρος της ομάδας, Κοράντο Φερλαΐνο, δεν δείχνει να συγκινείται ιδιαίτερα. Φοβούμενος πιθανούς τραυματισμούς, απαντάει αρνητικά. Είχε υπολογίσει ωστόσο χωρίς τον Μαραντόνα…
Γιατί παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια του, ο «pibe d’ oro» γράφει την άρνηση του προέδρου στο ίδιο σημείο που έγραφε πάντα τους λιγόψυχους.
Ξεκαθαρίζει ότι η ομάδα πρέπει να πάει. Και πριν πληρώσει ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ τη ρήτρα 12 εκατ. λιρετών που προβλεπόταν για την εταιρεία «Lloyd’s» η οποία είχε ασφαλίσει τους παίκτες της Νάπολι, απαντά:
«Να πάει γα…θεί η Lloyd’s. Ο αγώνας αυτός θα γίνει για χάρη του παιδιού»…
Κάπως έτσι, η Νάπολι ταξίδεψε στη μικρή πόλη των 40.000 κατοίκων. Έφτασε στο γραφικό γηπεδάκι με τις υποτυπώδεις εξέδρες και την περίφραξη από συρματόπλεγμα.
Κι αφού ο Ντιέγκο με τους συμπαίκτες του έκαναν ζέσταμα στο… πάρκινγκ (με παιδιά να τους διακόπτουν για να βγάλουν φωτογραφίες μαζί τους), μπήκαν στο γήπεδο-χωράφι.
Ε και; Έτρεξε, πάλεψε, βούτηξε στις λάσπες… Το αντιμετώπισε σαν να ήταν τελικός Μουντιάλ!
Και αφού σκόραρε με τον αγαπημένο του τρόπο (περνώντας ολόκληρη την ομάδα) γνώρισε την αποθέωση από τους 5.000 οπαδούς που είχαν στοιβαχτεί στις πρόχειρες εξέδρες και περιμετρικά των γραμμών.
Την ώρα που ένας εξ αυτών παρηγορούσε τον τερματοφύλακα «έφαγες γκολ από τον Μαραντόνα», ένα παιδί είχε ήδη σωθεί χάρη σ’ αυτόν…