Είναι πολύ πιθανό πως εάν δεν συνδυαζόταν η «περίφημη» ελληνική ψυχή, τα… καρύδια των παικτών και τα δώρα των Βόσνιων, η Εθνική ομάδα θα είχε γυρίσει από την Ζένιτσα με… τα πόδια.
Το χθεσινό ματς της Εθνικής κόντρα στην Βοσνία είναι από εκείνα που μετά το σφύριγμα της λήξης δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις.
Προφανώς το τελικό 2-2 είναι ένα αποτέλεσμα που συνιστά επιτυχία, που δεν μεταφράζεται απλά σε ένα βαθμό, αλλά και σε απώλεια του άμεσου ανταγωνιστή σου στην κούρσα για την δεύτερη προνομιούχο θέση. Τουλάχιστον εάν προεξοφλήσουμε ότι η πρώτη καπαρώθηκε από την Ιταλία, από την μέρα της κλήρωσης κιόλας.
Όμως τα επιμέρους στοιχεία της αναμέτρησης και η ανάλυσή τους δεν προκαλεί μόνο χαμόγελα, αλλά και προβληματισμό για τις χτυπητές αδυναμίες που έχει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, το οποίο παράλληλα δεν διαθέτει και την πολυτέλεια του χρόνου για να τις διορθώσει.
Εάν μιλάγαμε για μια διοργάνωση τύπου Nations League η συζήτηση θα γινόταν με διαφορετικούς όρους. Σε έναν προκριματικό όμιλο EURO όμως, τέτοια άνεση δεν υπάρχει και τα πάντα μπορούν να κριθούν στα λάθη, με εκείνον που κάνει τα λιγότερα να μένει εκτός… πάρτι.
Ευτυχώς για εμάς, χθες οι αντίπαλοί μας μας ξεπέρασαν σε αυτόν τον άτυπο διαγωνισμό λαθών και μας επέστρεψαν απλόχερα τα δώρα και τις προσφορές του πρώτου εικοσάλεπτου.
Συνοπτικά, λοιπόν, και εκ των υστέρων ας μιλήσουμε γι’ αυτά.
Η αλλαγή του συστήματος σε διάταξη τριών αμυντικών αντί για τέσσερις μέσα σε μερικά 24ωρα ήταν ένα λάθος. Ειδικά αν σκεφτείς πως η Εθνική δεν είχε να αντιμετωπίσει την Γαλλία ή την Ολλανδία, για παράδειγμα, αλλά ένα σύνολο που στο παρελθόν έχει αποδειχτεί πως είναι στα «κυβικά» της.
Η τρικυμία στην αρχή του αγώνα υπήρξε αποτέλεσμα αυτής της φοβικής προσέγγισης (να το λάθος ξανά) που έδωσε στην Βοσνία την ευκαιρία να ανοίξει το σκορ και θόλωσε το μυαλό όλων τόσο πολύ ώστε να χαριστεί στους αντιπάλους μας κι ένα δεύτερο τέρμα.
Η εικόνα του Πιάνιτς να στήνει την μπάλα στα 20 μέτρα και να ετοιμάζεται για άμεσο χτύπημα έχοντας απέναντί του μόνο ένα άτομο για τείχος, δεν συναντάται ούτε σε σχολικό πρωτάθλημα. Λάθος του Βλαχοδήμου (αν και σύμφωνα με το ρεπορτάζ ο «Όντι», είχε ζητήσει 3 ποδοσφαιριστές εκεί, αλλά το θέμα χάθηκε στη μετάφραση) λάθος των συμπαικτών του, πρωτίστως λάθος του κόουτς. Γενικότερα, λάθος όλων εκείνων που θα έπρεπε να βάλουν τις φωνές αλαλάζοντας «τι κάνετε μωρέ»;
Μετά το 2-0 οι Βόσνιοι έβγαλαν προς τα έξω τον δικό τους χαρακτήρα και αντί να ασελγήσουν πάνω στο περιφερόμενο «πτώμα» της Εθνικής, προτίμησαν να κάτσουν στην διαφορά των δύο τερμάτων, θεωρώντας ότι για 70 λεπτά θα μπορούσαν να κοροϊδέψουν τον κόσμο.
Σε εκείνο το σημείο φάνηκαν και οι αδυναμίες που είχε το πλάνο του Άγγελου Αναστασιάδη, το οποίο δεν εξαντλήθηκε στους 3 στόπερ. Η μετατόπιση του Κουρμπέλη, όπως ήταν φυσικό στη μεσαία γραμμή έφερε μία τετράδα χαφ που στην καλύτερη περίπτωση μπορούν να χαρακτηριστούν «εξαροοχτάρια». Έχουμε και λέμε: Κουρμπέλης, Ζέκα, Σάμαρης, Μπουχαλάκης, από τους οποίους ζητήθηκε να κάνουν κάτι άλλο από αυτό για το οποίο είναι προορισμένοι, βάζοντας το φιλότιμο και την αυταπάρνηση πάνω από την ποδοσφαιρική λογική.
Βέβαια, όταν έχεις στη διάθεσή σου τύπους σαν τον Ζέκα, που τελείωσε το ματς ως δεξί μπακ, κάνεις τον σταυρό σου και προχωράς.
Ευτυχώς κάπου εκεί τα λάθη σταμάτησαν. Οι ανορθογραφίες διορθώθηκαν στην πορεία με κινήσεις που έδωσαν ξανά πλάτος στο παιχνίδι της ομάδας που απέκτησε κανονικά άκρα, με αποτέλεσμα επιτέλους να βρεθούν συμπαραστάτες στους πλάγιους μπακ.
Ασφαλώς και μίλησε η προσωπικότητα παικτών όπως ο Φορτούνης ή ο Σάμαρης. Ασφαλώς και μίλησε το ποδοσφαιρικό θράσος τους, αλλά και οι ατομικές ικανότητές τους. Αφαλώς και μπορούμε να μιλήσουμε για τσαγανό, ψυχή, πάθος. Χωρίς αυτά το 2-0 δεν θα γινόταν ποτέ 2-2. Αν θέλουμε όμως να λέμε αλήθειες, η σχεδόν ανατροπή δεν θα ερχόταν αν δεν υπήρχε το πέναλτι και φυσικά η αποβολή του Πιάνιτς. Δύο σφυρίγματα -κατά τη γνώμη του γράφοντα σωστά- που αν είχαν δοθεί εναντίον της Ελλάδας θα τα συζητούσαμε ακόμα…
Ευτυχώς ο Άγγελος Αναστασιάδης πήρε πράγματα –και μάλιστα πολλά- από τους παίκτες που στήριξε με την απόφασή του να τους καλέσει. Το γκολ του ξεχασμένου από όλους Κολοβού ήταν η καλύτερη απόδειξη και μια ανταπόδοση της επιβράβευσης.
Μέσα σε αυτά τα δύο πρώτα ματς των προκριματικών ο ομοσπονδιακός τεχνικός πιστώνεται το γεγονός ότι πρόλαβε να δοκιμάσει πολλά. Σχήματα, πρόσωπα, συστήματα. Πράγματα που θα χώραγαν σε ολόκληρη προκριματική φάση, τα είδαμε μέσα σε 180 λεπτά. Προφανώς πλέον ξέρει καλύτερα σε τι και σε ποιους μπορεί να επενδύσει και να ποντάρει στην προσπάθειά του να φέρει την πρόκριση. Και για να τα λέμε όλα, το έκανε έχοντας μια συγκομιδή που είναι η καλύτερη δυνατή με βάση όσα είδαμε. Μια… δυσκοίλια εμφάνιση με το Λιχτενστάιν, μέχρι να έρθει το πρώτο γκολ, κι ένα παραλίγο ναυάγιο που εξελίχθηκε σε εν δυνάμει «χρυσό» βαθμό.
Εφόσον, όμως , αυτό το ταξίδι θέλουμε να έχει τερματικό σταθμό την τελική φάση του EURO, θα χρειαστούν περισσότερα πράγματα από αυτά που φαίνεται πως ταιριάζουν με την ιδιοσυγκρασία του ομοσπονδιακού τεχνικού και προβάλλονται ως «ταυτότητα» του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Το τσαγανό, η ελληνική ψυχή και το πάθος μπορούν να σε πάνε μακριά, αλλά όχι παντού. Χρειάζονται περισσότερα πράγματα και μεταξύ αυτών –δίχως συζήτηση- και μια κανονική έδρα για αυτήν την ομάδα που έχει καταντήσει περιοδεύων θίασος που εξαρτάται από τα γινάτια της διοίκησης της ΕΠΟ, τα… στομάχια των διοικήσεων και τις ανακοινώσεις οπαδών…