Την περασμένη Παρασκεύη ο Ολυμπιακός δυσφημίστηκε ίσως όσο ποτέ άλλοτε στα μάτια «τρίτων», με το αδιανόητο πανό για το θάνατο του Μιχάλη Φιλόπουλου (παρεμπιπτόντως ακόμα περιμένουμε μια καταδικαστική ανακοίνωση από τους αδελφούς Αγγελόπουλους).
Το ότι αυτό υψώθηκε στο «ΣΕΦ» και όχι στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» είχε για κάποιους τη σημειολογική σημασία του, αποδεικνύοντας ότι η ηθική σήψη του ποδοσφαιρικού τμήματος του Ολυμπιακού έχει μεταδοθεί και στο μπάσκετ, διότι πολύ απλά πρόκειται για τον… Ολυμπιακό.
Φυσικά και δεν είναι μόνο πρόβλημα του Ολυμπιακού που κάποια «σκουπίδια» στο ματς με τη Ζαλγκίρις ανέπνεαν τον ίδιο αέρα με τον συγκλονιστικό Μπριάντε Ουέμπερ.
Προφανώς και είναι συνολικά κηλίδα του ελληνικού αθλητισμού. Αυτοί οι εγκεφαλικά χρεοκοπημένοι που επεδείκνυαν με καμάρι την άνανδρη δολοφονία είναι αστείο να ισχυριστεί κανείς ότι εκροσωπούν κάτι παραπάνω από μια θλιβερή μειονότητα μεταξύ των οπάδων του Ολυμπιακού.
Όπως δεν εκπροσωπούν τους οπαδούς του Παναθηναϊκού οι μασκοφόροι που μπούκαραν με ρόπαλα και μαχαίρια σε ένα κολυμβητήριο κατά τη διάρκεια ενός γυναικείου αγώνα πόλο, ή αυτοί που οδήγησαν στη διακοπή του πρόσφατου ποδοσφαιρικού ντέρμπι στο ΟΑΚΑ.
Όπως δεν εκπροσωπούσαν κάποτε τους οπαδούς του ΠΑΟΚ αυτοί που εμπνεύστηκαν το μνημειώδες «μια φωτοβολίδα για κάθε καρωτίδα», αναρτημένο σε πανό, σε ένα ΠΑΟΚ – Λάρισα στην Τούμπα τον Οκτώβρη του 2005.
Ομοίως οι περισσότεροι ΑΕΚτσηδες είναι βέβαιο ότι ντράπηκαν όταν ο 15χρονος οπαδός του Ολυμπιακού, Γιώργος Παναγιώτου έπεσε νεκρός από κροτίδα που δέχτηκε στην κοιλιακή χώρα κατά τη διάρκεια των επεισοδίων πριν από το ντέρμπι ΑΕΚ – Ολυμπιακού τον Ιανουάριο του ’91 στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Ασφαλώς η πολιτική της ποδοσφαιρικής διοίκησης των ερυθρόλευκων, χρόνια τώρα, έχει λειτουργήσει επιβαρυντικά για την έννοια «γαύρος» στη συνείδηση ενός μεγάλου μέρους της φίλαθλης κοινής γνώμης.
Γνωρίζω όμως πολλοί περισσότερους Ολυμπιακούς που ντρέπονται για τα πέτσινα πέναλτι, την αλαζονεία και τα «εγώ σας γ@μ@ω» του Κώστα Φορτούνη, απ’ όσους τα επικροτούν. Σε μία παράφραση όλων των παραπάνω, ο αρχηγός των ερυθρολεύκων (που καθόλου δεν τον πείραξε η ιδιότητά του για να κάνει like στους Ρούντι και Γιουλ) δεν εκπροσωπεί καν τους συμπαίκτες του, όπως περίτρανα απέδειξε ο Λεονάρντο Κούτρης.
Υπό μία έννοια είναι καλό που ήταν ένας ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού υπεύθυνος για τις ωραιότερες σκηνές που είδαμε σε ελληνικό γήπεδο απ’ όταν θυμόμαστε τον εαυτό μας.
Σε μια περίοδο που σε αξιακό επίπεδο μοιάζουν όλα μαύρα (και όχι μόνο στην μπάλα), ο 23χρονος διεθνής μπακ πήγε κόντρα στο φασισμό των λίγων, αυτών που στην Ελλάδα βρίσκουν και τη δύναμη και το βήμα να επιβάλλουν την καφρίλα τους και να αποσαθρώσουν οτιδήποτε κι αν βάλουν στο μάτι.
«Έδωσα την καλύτερη ασίστ στη ζωή μου» και «είμαστε πολύ μικροί μπροστά σε αυτά τα παιδιά – γίγαντες», δήλωσε μεταξύ άλλων ο Κούτρης, που από το απόγευμα της Κυριακής… αναζητά επίδοξους μιμητές προκειμένου ο ελληνικός ομαδικός αθλητισμός να «εξεγερθεί» κατά της μιζέριας του χουλιγκανισμού, αλλά και να απεμπλακεί από την στείρα έως επικίνδυνη πρακτική του «τσουβαλιάσματος».