Κατά καιρούς έχουν σημειωθεί πολλές σφαγιαστικές διαιτησίες εναντίον ελληνικών ομάδων. Αυτές που παλιότερα χαρακτηρίζονταν στις μεταδόσεις «ανθελληνικές».
Είναι περίεργο όμως ότι δυο από τις πιο εξόφθαλμες και εξοργιστικές δεν έχουν γίνει εναντίον συλλόγων. Δεν ήταν καν εις βάρος της κανονικής Εθνικής μας.
Ήταν εις βάρος της Εθνικής Ελπίδων!
Όλοι θυμόμαστε λοιπόν το σπρώξιμο της Ισπανίας από τον Λούμπος Μίχελ στον τελικό του Ευρωπαϊκού το 1998.
Πόσοι θυμούνται όμως τη σφαγιαστική διαιτησία που έκλεψε πολλές από τις ελπίδες των… Ελπίδων να σηκώσουν το τρόπαιο δέκα χρόνια νωρίτερα;
Στην παρθενική της συμμετοχή σε τελική φάση και με αρκετές χαρακτηριστικές μορφές των ελληνικών γηπέδων τη δεκαετία του ’90 στη σύνθεσή της, η ομάδα του Ανδρέα Σταματιάδη τα κατάφερε κάτι παραπάνω από καλά.
Ξεπέρασε το εμπόδιο της Τσεχοσλοβακίας στα προημιτελικά με δύο ισοπαλίες (1-1 εντός, 2-2 εκτός) και πέτυχε έναν ασύλληπτο θρίαμβο στα ημιτελικά.
Εκεί όπου συνάντησε την Ολλανδία και με τον Αριστείδη Καρασαββίδη να ντύνεται… Φαν Μπάστεν στο πρώτο ματς και να πετυχαίνει τέσσερα γκολ, έφτασε στο αδιανόητο 5-0!
Ακόμα λοιπόν κι αν ηττήθηκε στη ρεβάνς με 2-0, εξασφάλισε μια θέση στον (επίσης διπλό) τελικό.
Δυστυχώς όμως εκεί, εκτός από την ισχυρή Γαλλία, την περίμενε και ο διαιτητής Ίον Γκρατσιουνέσκου…
Σε ένα γεμάτο στάδιο «Καραϊσκάκη» λοιπόν, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα υποδέχεται τους «τρικολόρ» στις 24 Μαΐου 1988. Παρά τη διαφορά ποιότητας με την αντίπαλό της, στέκεται εξαιρετικά.
Κι ενώ (σε ένα από τα επικότερα ματσαρίσματα όλων των εποχών) ο ηρωικός Κούτουλας περιορίζει τον πολυδιαφημισμένο Καντονά, η μεγαλύτερη ευκαιρία του αγώνα καταγράφεται για τους διεθνείς μας με δοκάρι του Βαΐτση.
Η ατυχία όμως ήταν το μικρότερο κακό που βρήκε εκείνο το βράδυ την Εθνική. Γιατί το μεγαλύτερο -όπως προαναφέρθηκε- ήταν η διαιτησία.
Ο Ρουμάνος ρέφερι έπαιζε απροκάλυπτα Γαλλία, «φυτιλιάζοντας» όλο και περισσότερο την ήδη θερμή εξέδρα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι έβγαλε δυο κίτρινες στον Γκερέν, χωρίς όμως να τον αποβάλλει!
Η δεύτερη μάλιστα στο φύλλο αγώνα χρεώθηκε στον Καντονά, ο οποίος δεν συμμετείχε καν στη συγκεκριμένη φάση.
Ήταν που ήταν «μπαρούτι» λοιπόν η κατάσταση στις κερκίδες ανάμεσα σε οπαδούς και αστυνομία, χρησίμευσε και η διαιτησία του Γκρατσιουνέσκου για να ξεφύγει το πράγμα στο τελευταίο δεκάλεπτο.
Σε εκείνο το σημείο χούλιγκαν (κάποιοι από τους οποίους κρατούσαν ακόμα και ρόπαλα) άρχισαν να εισβάλλουν στο γήπεδο.
Άλλοι συμπλέκονταν με τα ΜΑΤ στο κουλουάρ του σταδίου, άλλοι έσπαγαν ό,τι έβρισκαν και άλλοι άναβαν φωτιές στις εξέδρες.
Μέσα λοιπόν σε αυτή τη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα (στο πλαίσιο της οποίας τραυματίστηκαν τρία άτομα και έγιναν άλλες τόσες προσαγωγές), το παιχνίδι τελείωσε όπως-όπως, με τη Γαλλία να παίρνει το 0-0.
Οι όποιες πιθανότητες όμως είχαν εξανεμιστεί. Και η ρεβάνς που έγινε μήνες (!) αργότερα και συγκεκριμένα στις 12 Οκτωβρίου ήταν απείρως πιο δύσκολη για τους διεθνείς μας.
Γιατί οι Γάλλοι αξιοποίησαν και την έδρα, πέρα από την υπεροχή τους. Και εκμεταλλευόμενοι επιπλέον το γεγονός ότι η Εθνική μας εισέπραξε τρεις κόκκινες κάρτες (στους Κούτουλα, Χατζηνικολάου και Μολακίδη) έφτασε στο 3-0 που της έδωσε το τρόπαιο.
Η σύνθεση της Εθνικής μας στη διοργάνωση:
Αλέξης Αλεξανδρής, Γιώργος Βαΐτσης, Παγώνης Βακαλόπουλος, Δημήτρης Βολονάκης, Χαράλαμπος Βουκελάτος, Λάμπρος Γεωργιάδης, Αντώνης Γιουκούδης, Τόλης Δρακόπουλος, Γιώργος Καπουράνης, Άρης Καρασαββίδης, Αλέκος Κατσιαούνης, Νίκος Κουρκούνας, Γιώργος Κούτουλας, Σωτήρης Μαυρομμάτης, Παναγιώτης Μολακίδης, Ισαάκ Μουστακίδης, Στέφανος Μπορμπόκης, Νίκος Νεντίδης, Νίκος Νιόπλιας, Κώστας Οικονομίδης, Γιώργος Παπαδόπουλος, Θόδωρος Παχατουρίδης, Ηλίας Σαββίδης, Παναγιώτης Σοφιανόπουλος, Γιάννης Χατζηνικολάου.