Αυτή τη στιγμή ξέρετε ποιος δεν θα ήθελα να ήμουν; Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Γιατί, μπορώ μόνο να εικάσω, ότι αν εγώ υποστηρίζω τον Παναθηναϊκό μια φορά, αυτός τον υποστηρίζει δέκα και είκοσι. Και το καλοκαίρι, σε δυόμιση μήνες δηλαδή, θα βρεθεί σε ένα δίλημμα.
Από τη μία υπάρχει ο Ρικ Πιτίνο. Πήρε έναν Παναθηναϊκό που δεν βλεπόταν και πήγαινε ολοταχώς για 12ος στην καλύτερη στην Ευρωλίγκα και τον έβγαλε 6ο με τέσσερα σερί διπλά. Δεν έχει σημασία ότι τα δύο έγιναν απέναντι σε αδύναμες ομάδες. Πέρσι και πρόπερσι, με Πασκουάλ προπονητή, τέσσερα διπλά δεν θα γίνονταν ακόμα κι αν έπαιζε η ομάδα με τη φετινή Νταρουσάφακα.
Από την άλλη υπάρχει ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Και σε αυτόν θα σταθώ αποκλειστικά με αυτό το κείμενο. Άλλωστε, για τον Ρικ Πιτίνο τα έχουμε πει πολλές φορές.
Το καλοκαίρι λοιπόν ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού θα κληθεί να απαντήσει ο ίδιος στον εαυτό του σε ένα ερώτημα. Αν και ο ίδιος δήλωσε ότι θα κάνει ότι μπορεί για να μείνει ο Ρικ και αυτό θα ήταν το δίκαιο, δεν πιστεύω ότι δεν έχει σκεφτεί και δεν σκέφτεται πως έχει φτάσει η στιγμή του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Πάνω στη λογική κιόλας ότι λογικά ο Σάρας δεν θα μείνει άλλη χρονιά στη Ζαλγκίρις, άρα το καλοκαίρι θα ακούσει προτάσεις.
Ιδανικότερο σενάριο για τον Παναθηναϊκό θα ήταν ο Σάρας να πάει στο NBA και να μείνει ο Πιτίνο. Έτσι θα μένει η πόρτα ανοιχτή για τον Σάρας ώστε μετά από 2-3 χρόνια, ανάλογα το πόσο θα μείνει ο Πιτίνο, να κάτσει σε έναν πάγκο που όλοι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού θέλουν να τον δουν.
Κι όταν γράφω όλοι, αφήνω απ΄έξω όλους αυτούς που αμφισβήτησαν φέτος τον Σαρούνας και την ομάδα του. Και πράσινους και κόκκινους που αναρωτιόντουσαν έμπλεοι ειρωνείας «πού είναι φέτος ο Σάρας;». Ή το άλλο το αμίμητο «τον είδαμε τον τρομερό κόουτς Σάρας και φέτος».
Αυτό το κείμενο θα ήθελα να το κρατήσω για το τέλος των play offs όπου πιστεύω ότι θα δούμε τη μεγαλύτερη μάχη πάγκων ανάμεσα στον Σαρούνας και τον Ζέλικο και η Ζαλγκίρις δεν θα πέσει εύκολα. Όμως δεν θα το κρατήσω. Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και την προσπάθεια των άλλων, γιατί έχουμε συνηθίσει μόνο να επιχαίρουμε στην αποτυχία του άλλου και να μειώνουμε την επιτυχία του όταν εμείς αποτυγχάνουμε.
Πέρσι η Ζαλγκίρις πήγε στο final-4 για πρώτη φορά μετά από 19 χρόνια. Πολλοί έσπευσαν να πουν ότι ήταν τυχερή γιατί ο Ολυμπιακός είχε τραυματισμούς. Διαφωνώ κάθετα με αυτό ως βασικό αίτιο, αλλά δεν είναι της παρούσης. Πάμε στα φετινά. Κάποια στιγμή ήταν δεδομένο ότι θα πάψουν να αποτυγχάνουν η Εφές, η Μπαρτσελόνα και η Αρμάνι. Κάποια στιγμή οι επενδύσεις θα έπιαναν τόπο.
Έκατσε να πιάσει και στις τρεις ταυτόχρονα. Άσχετα που η Αρμάνι στο τέλος τα έκανε σαλάτα. Έκανε 14 νίκες που απέχουν από τις 10 που έκανε πέρσι. Αυτό σημαίνει πως φέτος ο ανταγωνισμός ανέβηκε σε μεγάλο βαθμό. Υπήρχαν 9 ομάδες για 4 θέσεις. Σε αυτή την πορεία η Ζαλγκίρις είχε να αντιμετωπίσει και την «φυλλορροή» παιχτών όπως ο Πάνγκος.
Εμφανίστηκαν και τραυματισμοί. Όπως αυτός του Γιανκούνας που είναι σημαντικός για ένα συγκεκριμένο play που παίζει η Ζαλγκίρις σίγουρα 8-10 φορές σε κάθε ματς. Ανάλογα και με το πόσο εύστοχος είναι ο αρχηγός της.
Η Ζαλγκίρις έδειχνε και σε κάποια παιχνίδια να τα παρατάει γρηγορότερα απ΄ό,τι θα έκανε πέρσι. Κάπως έτσι έφτασε στο 9-15. Ποιος άνθρωπος θα περίμενε ότι θα κάνει 6 νίκες και θα προκριθεί; Κάποιοι θα πουν ότι ήταν πάλι τυχερή γιατί έπαιζε με αδιάφορη Ρεάλ. Εγώ πάλι θα πω ότι ήταν και προσηλωμένη στα δεδομένα και ικανή γιατί δεν έκανε απλώς 6 νίκες.
Έκανε μια συγκεκριμένη που θα της έδινε προβάδισμα. Αυτή απέναντι στον Ολυμπιακό την περασμένη βδομάδα. Αν η Ζαλγκίρις είχε χάσει ακόμα και με μικρότερη διαφορά του πρώτου παιχνιδιού, τώρα θα περίμενε ήττα του Ολυμπιακού για να προκριθεί.
Σε μια τέτοια Ευρωλίγκα, όπου όλοι εποφθαλμιούσαν την 4η ή στην χειρότερη την 5η θέση, μια ομάδα με χαμηλό μπάτζετ, αλλά ΟΜΑΔΑ, κατάφερε το απίστευτο. Μαζί με τον Παναθηναϊκό είναι κι η Ζαλγκίρις που έκανε ένα θαύμα. Μαζί με τον Πιτίνο είναι κι ένας άλλος προπονητής που αξίζει τα εύσημα. Εκτός του Πιτίνο είναι κι αυτός ένας προπονητής που κάθε παίχτης του παθιάζεται να παίζει για εκείνον.
Δεν ξέρω πως θα τα φέρει η ζωή στον πράσινο πάγκο και στον Σαρούνας. Ας έρθουν όλα για το καλύτερο της ομάδας και του Σαρούνας. Ξέρω όμως πως ο Σάρας είναι εδώ για όσους ρωτάνε πού είναι!