Η σεζόν δεν έχει τελειώσει ακόμα, αλλά η μεταγραφολογία στην ΑΕΚ έχει ήδη ξεκινήσει.
Υπάρχει ακόμα στόχος και μάλιστα σοβαρός, όπως είναι το Κύπελλο, αλλά το ίδιο σοβαρό (και αναγκαίο όπως επιβεβαιώθηκε περίτρανα φέτος) είναι να γίνει σωστός σχεδιασμός για τη νέα χρονιά.
Απ’ όλα λοιπόν τα ανοιχτά μέτωπα η κουβέντα δικαίως επικεντρώνεται στο αν θα μείνει ή όχι ο Εζεκιέλ Πόνσε.
Είναι ο πολυτιμότερος παίκτης, είναι ο πρώτος σκόρερ, είναι αυτός που γουστάρει περισσότερο ο κόσμος.
Απ’ όπου και αν το πιάσεις, είναι λογικό να μονοπωλεί το ενδιαφέρον και να «καίει» περισσότερο από κάθε άλλο θέμα τους οπαδούς.
Με τον Πόνσε ωστόσο να κλέβει την παράσταση και να τραβάει όλα τα βλέμματά πάνω του, δεν δίνεται η προσοχή που αξίζει σε ένα άλλο αναμφισβήτητο γεγονός:
Στην ολοένα και πιο εμφανή βελτίωση του Λούκας Μπογέ!
Αποτιμώντας συνολικά την παρουσία του Αργεντινού ως τώρα (σε συνδυασμό με τις προσδοκίες που υπήρχαν κατά την άφιξή του) κανείς δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος.
Ήρθε για να κάνει τη διαφορά, να αντικαταστήσει (θεωρητικά) τον MVP της περσινής χρονιάς, Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο και να γίνει μια από τις «κολώνες» στις οποίες θα βασιζόταν η ομάδα.
Θα ήταν ψεύτης όποιος ισχυριζόταν ότι κατάφερε οτιδήποτε απ’ όλα αυτά.
Θα ήταν εξίσου ψεύτης ωστόσο αν ισχυριζόταν πως ο Μπογέ ΔΕΝ έχει εμφανέστατα ποδοσφαιρικά προσόντα.
Και πως ΔΕΝ έχει σοβαρά ελαφρυντικά για το γεγονός ότι αυτά τα προσόντα εμφανίστηκαν μόνο σποραδικά και χωρίς καμία σταθερότητα στο γήπεδο.
Υπογράφοντας στην ΑΕΚ τέσσερις μέρες μετά την επιστροφή από το Κίελτσε, ο Μπογέ μπήκε στην ομάδα χωρίς να έχει κάνει προετοιμασία.
Αποκομίζοντας στην προθέρμανση του πρώτου αγώνα με τη Σέλτικ τον ύπουλο τραυματισμό στους κοιλιακούς έμεινε επιπλέον δυο μήνες εκτός αγωνιστικής δράσης.
Και αφότου επέστρεψε, χρησιμοποιούνταν είτε ως αλλαγή, είτε ως ο πρώτος παίκτης που έβγαινε από το γήπεδο στις (όχι λίγες φέτος) φορές που τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά.
Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 31 συνολικά εμφανίσεις του με την ΑΕΚ σε όλες τις διοργανώσεις μόνο οι δυο (2) είναι 90λεπτες.
Και ναι, σύμφωνοι, τις φορές που ξεκίνησε βασικός δεν ανταποκρίθηκε στον απαιτούμενο βαθμό.
Και ναι, σύμφωνοι, κάποιες φορές έμοιαζε εκτός αγώνα. Και ναι, σύμφωνοι, δεν έδειξε ποτέ να «δένεται» με την ομάδα.
Ό,τι κι αν του καταλογίσει όμως κανείς, πρέπει να είναι εξοργιστικά άμπαλος για ν’ αμφισβητήσει πως οι ποδοσφαιρικές προδιαγραφές του Μπογέ είναι κάτι παραπάνω από αρκετές για το ελληνικό πρωτάθλημα:
Είναι γρήγορος. Διαθέτει τεχνική κατάρτιση. Έχει ντρίμπλα που του επιτρέπει να παίξει το «ένας εναντίον ενός», δυνατό σουτ και εξαιρετικά φυσικά προσόντα (ύψος και δύναμη).
Όπως επιβεβαιώνουν, δε, και τα 5 γκολ που έχει προλάβει να σημειώσει (όλα με «σεντερφορίσια» τελειώματα, παρόλο που θεωρητικά είναι εξτρέμ) η σχέση του με τα δίχτυα είναι κι αυτή αξιοπρεπέστατη.
Ας μη φτάσουμε λοιπόν στο σημείο να θυμηθούμε ότι και για τον Νάτσο Σκόκο (που ήταν δυο κλάσεις ανώτερος) οι μυαλοπώληδες έλεγαν πως «είναι αδιάφορος» και «εξαφανίζεται στα παιχνίδια».
Ας συμφωνήσουμε ότι είναι αστείο να χαρακτηρίζεται ανεπαρκής για τη Σούπερ Λίγκα ή… «soft» ένας παίκτης που στα 23 του έχει παίξει ήδη ντέρμπι στην Αργεντινή με Ρίβερ Πλέιτ και Νιούελς κι έχει θητεία σε Primera Division και Serie A.
Ας σκεφτούμε ότι στα χέρια ενός προπονητή που αποδεδειγμένα βοηθάει ποιοτικούς παίκτες να ξαναβρούν τον εαυτό τους (όπως έγινε με τον Αραούχο) μπορεί να γίνει καταλυτικός.
Και ας μην είμαστε τόσο σίγουροι πώς δεν θ’ άξιζε τον κόπο μια σοβαρή προσπάθεια (όχι φυσικά ν’ αγοραστεί με τα 6 εκατ. της ρήτρας αλλά) να βρεθεί φόρμουλα παραμονής του για μια ακόμη χρονιά.