Ένα πολύ άσχημο διαζύγιο ήταν η αφορμή και τα προβλήματα τραυματισμών στην πλάτη η πραγματική αιτία του «κατήφορου» του πιο προικισμένου παίκτη γκολφ που υπήρξε ποτέ. Όταν στην εξίσωση μπήκαν και οι διάφορες ουσίες στις οποίες αποπειράθηκε να πνίξει τον πόνο του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όλοι θεώρησαν πως ο Τάιγκερ Γουντς ήταν ξοφλημένος. Όχι μόνο ως αθλητής, αλλά και ως άνθρωπος.
Όμως οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι δεν γεννιόμαστε όλοι φτιαγμένοι με τα ίδια υλικά. Τύποι σαν κι αυτόν διαθέτουν εκείνο τον σπάνιο συνδυασμό ατόφιου ταλέντου, εργατικότητας και προσωπικότητας που είναι αδύνατο να επιτρέψουν σε εξωγενείς παράγοντες ή στα αυτοκαταστροφικά κομμάτια του εαυτού τους να καθορίσουν το ποιοι είναι.
Το Σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε ανήκει αποκλειστικά σε εκείνον. Στον άνθρωπο που στα 43 του χρόνια επέστρεψε μετά από 11 έτη σε μεγάλους τίτλους και μετά από 14 (!) σε Masters. Εκεί όπου πίσω στο 2005, την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του, στην Augusta, είχε προσφέρει μία από τις σπουδαιότερες παραστάσεις στο αθλητικό στερέωμα, με το περίφημο, αδιανόητο, πέρα από κάθε λογική «αδύνατο χτύπημα», που τελικά του χάρισε τον τίτλο.
Την ώρα της θρυλικής επιστροφής του ήταν ξανά (σχεδόν) όλοι εκεί, όπως τότε. Κάμερες, φωτορεπόρτερ, δημοσιογράφοι, αντίπαλοι, προπονητές, τα παιδιά του. Ακόμη και η ηλικιωμένη -πια- μητέρα του, «εκπροσωπώντας» και τον νεκρό από το 2006 εξαιτίας καρκίνου πατέρα του. Απουσίαζε, προφανώς, η πρώην σύζυγός του. Η Έλιν Νόρντεγκρεν, το πανέμορφο πρώην μοντέλο από την Σουηδία, η οποία έγινε κατά 100 εκατομμύρια δολάρια πλουσιότερη, μετά το διαζύγιό τους. Μια, όπως και να το κάνουμε, καλή αποζημίωση για το συνεχόμενο… «κέρατο» που δέχτηκε κατά την διάρκεια του γάμου τους.
Εκείνη, ωστόσο, που συγχώρεσε τις απιστίες του κι επέστρεψε κοντά του ήταν η Nike. Μία από τις εταιρείες-κολοσσούς που είχαν επενδύσει πάνω του την εποχή της κυριαρχίας του, καθιστώντας τον τον πλέον ακριβοπληρωμένο αθλητή του κόσμου για μια ολόκληρη δεκαετία. Προσοχή! Όχι γκόλφερ, αλλά ΑΘΛΗΤΗ του πλανήτη για 9 συνεχόμενα χρόνια... Χρειάστηκε να περάσουν μόνο λίγες ώρες από τον ιστορικό θρίαμβό του για να βγει στον αέρα το διαφημιστικό που γιορτάζει το μεγαλύτερο comeback στην ιστορία του αθλητισμού.
Ο Γουντς υπήρξε ένα φαινόμενο από την ημέρα που έπιασε για πρώτη φορά μπαστούνι στα χέρια του σε ηλικία 2 ετών. Χρειάστηκε λιγότερο από ένα χρόνο επαγγελματικής καριέρας για να αναρριχηθεί στο Νούμερο 1 του κόσμου. Έμεινε εκεί για 264 εβδομάδες (Αύγουστος 1999-Σεπτέμβρης 2004) και ξανά για άλλες 281 (Ιούνιος 2005-Οκτώβριος 2010). Αν προσθέσουμε και τις σποραδικές παρουσίες του στην κορυφή, συνολικά 683 εβδομάδες, τις περισσότερες από οποιονδήποτε άλλον στην ιστορία, ήταν χωρίς αμφιβολία και αμφισβήτηση ο καλύτερος στον κόσμο. Μέχρι που βγήκαν στην επιφάνεια τα τσιλιμπουρδίσματα που ήρθαν να «λερώσουν» την εικόνα του πλέον αψεγάδιαστου στα μάτια των Αμερικανών sportsman.
Οι μαρτυρίες γυναικών άρχισαν να κατακλύζουν τα media των ΗΠΑ και η απόφασή του, μετά από ένα διάστημα σιωπής, να παραδεχτεί το σφάλμα του, να αποσυρθεί προσωρινά από το γκολφ και να σώσει τον γάμο του, έπεσαν στο κενό. Μέσα σε λίγους μήνες βρέθηκε να κατρακυλά στην κατάταξη, να μην παίρνει μέρος σε κανένα event και να πέφτει διαρκώς στα μάτια του κόσμου.
Ένας χωρισμός, όσο δυσάρεστος ή οδυνηρός κι αν είναι, πιθανότατα δεν θα στεκόταν ικανός να απειλήσει σοβαρά την καριέρα του. Και όντως ο άνθρωπος που το 2010, σύμφωνα με την λίστα Forbes, έγινε ο πρώτος αθλητής που ξεπερνούσε το 1.000.000.000 (ένα δισεκατομμύριο…) δολάρια σε κέρδη και τα είδε όλα να διαλύονται, βρήκε τον τρόπο να επιστρέψει εκεί που ανήκει.
Σε αντίθεση, όμως, με τα διαζύγια, τα προβλήματα στην σπονδυλική στήλη μπορούν να αποδειχθούν πολύ μεγαλύτερη απειλή για έναν επαγγελματία των σπορ. Ιδίως όταν μαθαίνεις πως πριν μερικά χρόνια ο Γουντς δεν ήταν πια σε θέση, όχι μόνο να αγωνιστεί, αλλά να κάνει απλά καθημερινά πράγματα. Όπως το να πάρει τα παιδιά του από το σχολείο, να οδηγήσει το αυτοκίνητό του ή έστω να σηκωθεί κάποιες φορές από το κρεβάτι. Με δυο λέξεις περιέγραψε την κατάστασή του. «Είμαι τελειωμένος», είπε και βάλθηκε να το αποδείξει σε όλους. Οι εικόνες της σύλληψής του, όταν βρέθηκε σχεδόν ημιλιπόθυμος στο αυτοκίνητό του έκαναν τον γύρο του πλανήτη. Οι εξετάσεις έδειξαν πως βρισκόταν υπό την επήρεια πέντε διαφορετικών ουσιών, με τον ίδιο να υποστηρίζει ότι επρόκειτο για παυσίπονα. Ο Γουντς είχε πιάσει πάτο. Κανείς, ούτε ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του, δεν πόνταρε ούτε σεντ πάνω του πια. Όντως, είχε τελειώσει.
Τότε, το 2017, επισκέφθηκε έναν ειδικό χειρουργό στην Αγγλία. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα έμπαινε νυστέρι στο κορμί του, αλλά έμελλε να είναι η καθοριστική και το πρώτο βήμα για αυτό που θα ακολουθούσε. Ο «Τίγρης» μερικούς μήνες αργότερα ήταν σε θέση να αγωνιστεί ξανά. «Είμαι χαρούμενος που απλά παίζω», είχε δηλώσει όταν κλήθηκε να απαντήσει στους δημοσιογράφους για το πώς ένιωθε. Πλέον δεν βρισκόταν καν στο Top-1000. Ούτε στους χίλιους, διάολε, ο άνθρωπος που κατέχει ακόμη και σήμερα 17 ρεκόρ στο Βιβλίο Γκίνες….
Κι όμως, πλέον είναι ένα Masters μακριά από τον Τζακ Νίκλος, τον άνθρωπο που κυνηγά σε τίτλους και τώρα πια θεωρείται περίπου βέβαιο ότι νομοτελειακά θα πιάσει. Αν υπάρχει οτιδήποτε βέβαιο στη ζωή του Τάιγκερ Γουντς…
Ο ίδιος πάντως έσπευσε να τον συγχαρεί μέσω twitter. Όπως άλλωστε ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Μπαράκ Ομπάμα, ο Λεμπρόν Τζέιμς, η Σερένα Γουίλιαμς, αλλά και ο Στεφ Κάρι, που έγραψε αυτό που αναγνωρίζουν όλοι όσοι έχουν έστω και ελάχιστη σχέση με το γκολφ. «Η μεγαλύτερη επιστροφή στην ιστορία του αθλητισμού»…
Την ώρα της στέψης, την στιγμή της επαναφοράς του στον θρόνο που αξιωματικά του ανήκει, ο Τάιγκερ Γουντς ήταν ένας άλλος άνθρωπος σε σχέση με εκείνον την τελευταία φορά που είχε συμβεί το ίδιο πριν την αποκαθήλωσή του. Περισσότερες ρυτίδες, λιγότερα μαλλιά, αλλά και μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση του θριάμβου.
Ήταν πιο εμφανές από ποτέ εκείνο το στοιχείο που πάντα έλειπε όταν ένιωθε ανίκητος και παντοδύναμος. Η ταπεινότητα. Εκείνο το συναίσθημα που έρχεται μόνο όταν ακόμη και οι βασιλείς αντιληφθούν πως όλα όσα έχουν μπορούν να εξαφανιστούν μέσα σε ένα δευτερόλεπτο και με την επίγνωση του ότι ποτέ δεν πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου απόλυτο διαχειριστή του πεπρωμένου σου.