Η μαύρη τρύπα. Η μπέρτα του Μπάτμαν. Το έρεβος. Ιδού ορισμένα πράγματα πιο «φανταχτερά» από την χθεσινή εμφάνιση του Παναθηναϊκού στη Μαδρίτη, εκεί όπου ηττήθηκε για δεύτερη σερί φορά από τη Ρεάλ και κοιτάζει τον αποκλεισμό από το F4 κατάματα.
Δύο ημέρες αφότου φλέρταρε ξεδιάντροπα με το εκκωφαντικό break στο σπίτι της πρωταθλήτριας Ευρώπης, το Τριφύλλι παρουσιάστηκε μπασκετικά αγνώριστο, είδε τον Καλάθη να χτίζει ένα δεύτερο ΟΑΚΑ (τούτη τη φορά στην Ισπανία) καθώς τα «τούβλα» του διαδέχονταν το ένα το άλλο και, μοιραία, υπέκυψε στις ορέξεις μιας άκρως ταλαντούχας ομάδας, που- παρά τις απουσίες της- παραμένει ένα από τα 3 μεγαλύτερα φαβορί (και) για τη φετινή κούπα.
Τα πράγματα πλέον για τους Πράσινους μοιάζουν πιο δύσκολα κι από τον τετραγωνισμό του κύκλου από κάποιον φιλόλογο: καμία ομάδα δεν έχει γυρίσει ποτέ από το 0-2 εις βάρος της στην ιστορία της Euroleague, ενώ η εικόνα του παιχνιδιού της Παρασκευής ήταν λιγότερο ενθαρρυντική κι από λόγια πατέρα που ετοιμάζεται να πάει την κόρη του στο πρώτο της ραντεβού.
Οι παίκτες του Πιτίνο αντί ν’ αρπάξουν τους Μαδριλένους από το λαιμό και να μπουν στο παρκέ με μάτι που γυαλίζει, έδωσαν ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη στα παιδιά του Λάσο και πέρασαν εντός των τεσσάρων γραμμών με μάτι που έχει προσβληθεί πασιφανώς από αρχόμενο καταρράκτη.
Το εύκολο συμπέρασμα, λοιπόν, είναι πως ο Παναθηναϊκός δεν έχει καμία τύχη από δω και πέρα και καλά θα κάνει να συνηθίσει στην ιδέα πως ούτε φέτος θα πάει στο Final-4, σωστά;
Όχι ακριβώς. Γιατί, βλέπετε, υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια, μια παράμετρος που ελάχιστοι φαίνεται να της έδωσαν σημασία: ο ΠΑΟ σε δύο ματς στα οποία μετά δυσκολίας βλεπόταν (μην σας ξεγελάνε τα 6 καλά λεπτά του 4ου δεκαλέπτου στο πρώτο παιχνίδι), κράτησε τη Ρέαλ- μια φύσει επιθετική ομάδα- κοντά στους 75 πόντους.
Αυτό σημαίνει πως αν και πελαγοδρομούσε εντέχνως επιθετικά, στα μετόπισθεν (πρωτοστατούντος του υπέροχου, σ’ αυτό το κομμάτι, Θανάση) δεν τα πήγε καθόλου μα καθόλου άσχημα.
Πέραν τούτου, η ελληνική ομάδα έφτασε μια ανάσα από το να «κλέψει» το game 1, κι ας είχε τον αρχηγό του (και απόλυτο αγωνιστικό του βαρόμετρο) σε μέτριο βράδυ. Στο δε game 2, ο Καλάθης δε βλεπόταν ούτε μετά την κατάποση ποσοτήτων αλκοόλ που αντιστοιχούν σε δύο Βόσπορους- παρ’ ολ’ αυτά, υπήρχαν κομμάτια μέσα στον αγώνα που το Τριφύλλι έδειξε ανταγωνιστικό.
Με την σειρά να μεταφέρεται στην Αθήνα για τα δύο απόμενα παιχνίδια, μοιάζει απίθανο ο Νικ- ο κορυφαίος γκαρντ της Ευρώπης, αν λάβουμε υπόψη και τις δύο πλευρές του παρκέ…- να θυμίσει εκ νέου έργο του Αισχύλου (να είναι, δηλαδή, τραγικός).
Κι αν ο αρχηγός της ομάδας πιάσει τα γνωστά του στάνταρ, είναι δεδομένο πως ολόκληρος ο Παναθηναϊκός θα εκτοξευτεί στην πορτοκαλή στρατόσφαιρα, καθώς η ομάδα εξαρτάται απόλυτα από τα κέφια του captain της.
Το πρόβλημα, είναι ηλίου φαεινότερο, έχει τις ρίζες του περισσότερο στο ψυχολογικό κομμάτι και λιγότερο στο αγωνιστικό: ο Καμπάτσο έχει μπει ξεκάθαρα στο μυαλό του Καλάθη, με την επιλογή να τον παίζει under και να του δίνει επιδεικτικά τα ελεύθερα σουτ- τα οποία, σχεδόν βλακωδώς, ο Έλληνας γκαρντ παίρνει ξανά και ξανά και ξανά, σε βαθμό κακουργήματος (32 σουτ σε δύο ματς από παίκτη που σουτάρει λιγότερο από 50% στα δίποντα και κάτω από 30% στα τρίποντα συνιστά ηθελημένο έγκλημα).
Ποια είναι η λύση στον, αίφνης δισεπίλυτο, γρίφο της άμυνας της «Βασίλισσας»; Ο Καλάθης θα πρέπει να στραφεί εκ νέου σ’ αυτό που κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού: την πάσα- και, μαζί της, το τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο, εκεί που δεν πιάνεται ούτε με λάσο (όχι Πάμπλο, το κανονικό).
Πέραν τούτου, σχεδόν επιβάλλεται σύσσωμο το Τριφύλλι να «χτυπήσει» επανειλημμένως τον Ταβάρες, προκειμένου να τον φθείρει. Φαντάζει σχεδόν στατιστικό λάθος το γεγονός πως ο σέντερ από το Πράσινο Ακρωτήρι έχει σε 52 αγωνιστικά λεπτά μόλις 3 φάουλ. Αν καταφέρουν οι ψηλοί του ΠΑΟ να τον βγάλουν εκτός αγώνα, τότε το ζωγραφιστό της Ρεάλ προσφέρεται απλόχερα για να το… ζωγραφίσεις.
Ο Παπαγιάννης οφείλει να τον κοιτάξει στα μάτια (γι’ αυτό, άλλωστε, γύρισε από το ΝΒΑ: για ν’ αποδείξει πως στην Ευρώπη μπορεί να κάνει τη διαφορά…), ο Βουγιούκας έχει τρυπήσει το ταβάνι του και πρέπει να συνεχίσει να το κάνει, ενώ- κατ’ εξαίρεση, σ’ ενδεχόμενα χαμηλά σχήματα- και ο Γκιστ μπορεί να λειτουργήσει σαν «βάσανο» για το θεριό της Ρεάλ.
Πέραν όλων των παραπάνω πρέπει και ο Πιτίνο, ειδικά στο παιχνίδι της Τρίτης, να προβεί σε… outcoaching «εις βάρος» του Λάσο- όπως έκανε, δηλαδή, και στο πρώτο ματς της Μαδρίτης, εκεί που έδεσε τον Ισπανό περίτεχνο κόμπο και χρειάστηκε να πέσει ο γενικός του ΠΑΟ στα τελευταία 4 λεπτά για να χάσει το ροζ φύλλο μέσα από τα χέρια του (ναι, ναι: και οι διαιτητές δεν σφύριξαν καλά, όμως δεν έκριναν αυτοί τον νικητή).
Επομένως, αν οι πρωταθλητές Ελλάδας παίξουν την ίδια άμυνα και στην Αθήνα και βελτιώσουν ελαφρώς την (κάκιστη, έως τώρα) επίθεσή τους, μπορούν κάλλιστα να μειώσουν τη σειρά. Σίγουρα, κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο, μιας και το άγχος θα κρέμεται σα Δαμόκλειος Σπάθη (από τον Τσίπρα το μάθαμε αυτό…) πάνω από τα κεφάλια όλων.
Η Ρεάλ είναι μια υπέροχη ομάδα, η οποία ακόμα και χωρίς τον ηγέτη της (Γιουλ) είναι δυσκολοκατάβλητη. Το 2-0 την έχει απαλλάξει από το άγχος και οι πιθανότητες είναι σαφέστατα με το μέρος της.
Ο Παναθηναϊκός, όμως, θα κυνηγήσει λυσσαλέα αυτό το 8-10% που του αναλογεί και θα προσπαθήσει να την σύρει σε 4ο και 5ο ματς, προκειμένου να πάει το ποσοστό του εκεί γύρω στο 25-30%.
Μπορεί να το κάνει; Η (πρώτη) απάντηση σε 3 μέρες από τώρα.
Αλήθεια, ποιος είναι έτοιμος να πάει στον «πόλεμο»;