Με την πλάτη στον τοίχο βρίσκεται ο Παναθηναϊκός και θέλει πάση θυσία νίκη για να μην αποχαιρετήσει πολύ νωρίτερα από ό,τι υπολόγιζε την υπόθεση «Ευρωλίγκα».
Ό,τι έγινε στο παρελθόν μένει στο παρελθόν. Και στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (όπως έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου) έχει περάσει οριστικά ό,τι συνέβη στα δύο ματς της σειράς των πλέι οφ με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης. Είτε εξαιτίας (και) του παραπάνω από διακριτικού σπρωξίματος από την διαιτησία στο πρώτο παιχνίδι, είτε λόγω της ξεκάθαρης ανωτερότητάς της στο δεύτερο, η «βασίλισσα» έχει φτάσει στο 2-0 και αισθάνεται σχετικά ασφαλής στη μόνη σειρά των προημιτελικών στην οποία δεν έχει σπάσει ακόμη η έδρα.
Φυσικά, πλέον οι πράσινοι εύχονται αυτό να μην αλλάξει στα δύο (;) παιχνίδια που ελπίζουν να δώσουν στο ΟΑΚΑ, προσδοκώντας να απαντήσουν με ένα δικό τους «δύο στα δύο» και να επιστρέψουν την σειρά στην Μαδρίτη, ώστε να διεκδικήσουν εκεί σε (ακόμη) έναν –ουσιαστικά- τελικό την πρόκρισή τους στο Final-4.
First things first, όμως, όπως λένε και οι συμπατριώτες του Ρικ Πιτίνο.
Αυτό που προέχει είναι να έρθει η νίκη απόψε. Να γίνει το 2-1 και να κάνουν οι πράσινοι το πρώτο από τα τρία βήματα που χρειάζονται για να φτάσουν σε μια ανατροπή που θα συνιστά ένα μικρό θαύμα… πασχαλιάτικα, καθώς ποτέ στην ιστορία της Ευρωλίγκας δεν έχει υπάρξει προηγούμενο «επιστροφής» από το 0-2.
Αυτό είναι και το πρώτο πράγμα που οφείλουν να αφήσουν εκτός παρκέ οι παίκτες του τριφυλλιού. Το ψυχολογικό βάρος που φέρνει η «ανάγκη» για ανατροπή έχει λυγίσει σύνολα πολύ μεγαλύτερα του τωρινού Παναθηναϊκού στο παρελθόν. Η ομάδα (όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει) δεν πρέπει να σκέφτεται μακριά. Ο ορίζοντάς της απαραίτητα δεν θα πρέπει να ξεπερνά το αποψινό παιχνίδι. Κερδίζει; Προχωράει. Χάνει; Αποχαιρετά τη σεμνή τελετή με μια εις βάρος του «σκούπα» που θα είναι πέρα για πέρα άδικη και διόλου αντιπροσωπευτική της υπέρβασης που χρειάστηκε για να φτάσει μέχρι εδώ.
Από το μυαλό όλων, με εξαίρεση ίσως τους οπαδούς που έτσι κι αλλιώς σκέφτονται διαφορετικά και δεν παίζουν μπάσκετ, πρέπει να εξαφανιστεί η λέξη «εκδίκηση». Οι πράσινοι δεν χρειάζεται να αναζητήσουν ρεβάνς ούτε για το σερί νικών που τρέχει απέναντί τους η Ρεάλ Μαδρίτης, ούτε για την εντός έδρας ήττα της κανονικής περιόδου με το αναπάντεχα τυχερό τρίποντο του Ρούντι, ούτε για τα σφυρίγματα του πρώτου παιχνιδιού των πλέι οφ στην Μαδρίτη. Η μόνη λέξη που θα πρέπει να αποτελεί οδηγό είναι η «νίκη». Νίκη επειδή είσαι Παναθηναϊκός, έχεις 6 Ευρωλίγκες και πρέπει να συμπεριφέρεσαι όπως αρμόζει στο μέγεθός σου και στο status σου. Θέλεις να νικήσεις για να τιμήσεις τη φανέλα, την ιστορία σου και να δώσεις χαρά στον κόσμο σου. Όχι για να εκδικηθείς κανέναν.
Το 1-2 δεν θα είναι εύκολη υπόθεση και ο βαθμός δυσκολίας γίνεται σαφώς μεγαλύτερος λόγω του «αδειάσματος» που είναι φανερός στους παίκτες. Και η συγκεκριμένη αναφορά δεν περιορίζεται μόνο στο ψυχολογικό κομμάτι, αλλά επεκτείνεται και στο σωματικό. Γι’ αυτό ευθύνεται σαφώς η φυσική κατάσταση των παικτών (για την οποία είχε μιλήσει από πολύ νωρίς όταν ανέλαβε ο Πιτίνο) αλλά και το «κοντό» ρόστερ της ομάδας. Όταν αυτό συμβαίνει απέναντι στο σύνολο με τις περισσότερες λύσεις από όλες τις ομάδες της Ευρωλίγκας, τότε το πρόβλημα γίνεται ακόμη σημαντικότερο. Στο δεύτερο ματς της σειράς ο Πιτίνο δοκίμασε να ανοίξει το rotation χρησιμοποιώντας περισσότερο τον Αντετοκούνμπο, δίνοντας χρόνο στον Λοτζέσκι και ρίχνοντας στη μάχη τον Μήτογλου. Εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε ότι αυτό δεν ήταν αρκετό, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα παιχνίδι που είχε στραβώσει από την αρχή και θα έπρεπε εκείνος που θα ερχόταν από τον πάγκο να σήκωνε δυσανάλογα μεγάλο βάρος για να αντεπεξέλθει στις ειδικές συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί στον αγώνα.
Σε συνέχεια του προηγούμενου έρχεται και η ανάγκη αποφόρτισης του Νικ Καλάθη. Όσο ο Παναθηναϊκός σκεφτόταν τρόπους για να σταματήσει το «σκιάχτρο» Ταβάρες, οι Μαδριλένοι επικεντρώνονταν στον αρχηγό, με την βεβαιότητα ότι εάν τον βραχυκύκλωναν (όπως συνέβη στα 7 από τα 8 δεκάλεπτα που έχουν παιχτεί ως τώρα) δεν θα είχαν να ανησυχούν για οτιδήποτε άλλο. Η κόπωση, σωματική και πνευματική, του Νικ είναι ορατή με γυμνό μάτι. Και αποτελεί κακή συγκυρία για τους πράσινους στο δεδομένο χρονικό σημείο η απουσία του (όχι ξενερωμένου, αλλά του καλού και συνεπούς τακτικά) Νίκου Παππά. Του μοναδικού, εκτός του Λεκαβίτσιους, παίκτη που μπορεί να κατεβάσει με μια κάποια συνέπεια την μπάλα και να συνυπάρξει στην πεντάδα με τον συνονόματο του, προσθέτοντας ακόμη έναν παίκτη στον οποίο πρέπει να έχει στο νου της η αντίπαλη άμυνα. Πορευόμενος με ό,τι έχει διαθέσιμο, ο Πιτίνο ίσως αναζητήσει λύσεις μέσα από «κοντά» σχήματα, έχοντας φυσικά κατά νου πως θα χρειαστούν αυξημένα ποσοστά ευστοχίας για να αντισταθμιστεί η αδυναμία που θα προκύψει κοντά στη ρακέτα. Παράλληλα, ίσως έτσι αναγκάσει τους ψηλούς της Ρεάλ να βγουν έξω από το «ζωγραφιστό» για να κυνηγήσουν τους αντιπάλους τους, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια ανισορροπία που μπορεί να γίνει «αντικείμενο εκμετάλλευσης» από τους πράσινους.
Όποια κι αν είναι η «συνταγή» για τη νίκη, απαιτεί κι ένα -τουλάχιστον- έξτρα συστατικό. Εκείνους τους παίκτες που θα εξελιχθούν στους αστάθμητους παράγοντες και θα αλλάξουν την λογική του ματς. Στην θεωρία ο Παναθηναϊκός διαθέτει κάποιους υποψήφιους «ήρωες» της μιας βραδιάς. Στο παρελθόν έχει καταγράψει μεγάλες επιτυχίες (εντός και εκτός των τειχών) επειδή κάποιος έκανε αυτό το… αναθεματισμένο το step up, κάνοντας προπονητή και παίκτες της αντίπαλης ομάδας αντιμέτωπους με μια εξίσωση για την οποία δεν είχαν έτοιμες λύσεις. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να «φλερτάρει» ξανά με triple double ο Καλάθης για να επικρατήσεις σε αυτό το παιχνίδι. Η βοήθεια μπορεί να λέγεται Γκιστ, Παπαπέτρου, Τόμας, Λάνγκφορντ (φανερά κουρασμένος κι αυτός) ή ακόμη και Λοτζέσκι ή Λέκα. Για κάποιους από αυτούς, αλλά και τους υπόλοιπους του ρόστερ, ισχύει το «ή τώρα ή ποτέ».
Απαραίτητος αρωγός στην προσπάθεια του Παναθηναϊκού απόψε πρέπει να είναι ο κόσμος. Έχοντας κατά νου ότι οι πράσινοι παίζουν απέναντι στην κάτοχο του τίτλου, την 10 φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά παράλληλα κόντρα σε μια από τις πιο «προκλητικές» ομάδες της ηπείρου, που έχει μάθει να ζει και να νικά με θεατρινισμούς και υπερβολές, σαν κι αυτές του «δάσκαλου» Ρούντι και του «άξιου μαθητή» του Καμπάτσο. Απαντήσεις σε αυτούς πρέπει να δοθούν μόνο στο παρκέ και αποκλειστικά σε αγωνιστικό επίπεδο. Τέλος, καλό είναι όσοι βρεθούν απόψε στο ΟΑΚΑ (και θα είναι πολλοί αφού το ματς είναι sold out) να θυμούνται ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται νίκη και πως το «ροζ φύλλο» θα καταλήξει στους πράσινους είτε επικρατήσουν με 20 πόντους, είτε το καταφέρουν με ένα τρίποντο «αλά Φερνάντεθ» στο τέλος. Έστω και με ταμπλό, όπως το έκανε ο Καλάθης στη Μόσχα…