Θα μπορούσε να αποτελεί και καλή ερώτηση σε τηλεπαιχνίδι. Για (σχετικά) δυνατούς συμμετέχοντες. Ποιος ήταν ο μοναδικός τελικός Κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο που δεν μεταδόθηκε τηλεοπτικά;
Η απάντηση είναι ο διπλός τελικός του 1991, μεταξύ Παναθηναϊκού και Αθηναϊκού, μια διοργάνωση ξεχωριστή για πολλούς και καλούς λόγους.
Ήταν η εποχή που οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου θεωρητικά έψαχναν τρόπους για να αναβαθμίσουν το προϊόν, αλλά στην πραγματικότητα αντέγραφαν ιδέες από τις γύρω χώρες δίχως τον παραμικρό έλεγχο και έρευνα για το πόσο αυτές θα ήταν εφαρμόσιμες στην πατρίδα μας.
Κάπως έτσι, εκείνα τα χρόνια έκανε την εμφάνισή της η ελληνική εκδοχή του Λιγκ Καπ, που έφερε την… βαρύτατη επίσημη ονομασία «Κύπελλο ΕΠΑΕ» και υπήρξε τόσο… επιτυχημένο που πραγματοποιήθηκε μόλις μία σεζόν! Έγινε μόνο την περίοδο 1989-90, με τη συμμετοχή των 18 (τότε) ομάδων της (τότε) Α’ Εθνικής και το κατέκτησε η ΑΕΚ επικρατώντας στον τελικό 3-2 του Ολυμπιακού. Με λίγα λόγια, η Ένωση μπορεί να καυχιέται ότι διαθέτει στη συλλογή της ΟΛΑ (δηλαδή 1 στα 1) τρόπαια του συγκεκριμένου θεσμού.
Περισσότερο μακροημέρευσε το Σούπερ Καπ, το οποίο στα μέρη μας βαφτίστηκε «Κύπελλο Φιλίας και Αλληλεγγύης» και κράτησε (όχι και πάρα πολύ) αμείωτο το ενδιαφέρον των φιλάθλων από το 1987 μέχρι το 1996. Το ελληνικό δαιμόνιο, σε αντίθεση με άλλες χώρες, έφερε την καινοτομία μη διεξαγωγής του όταν μια ομάδα έκανε το νταμπλ, με αποτέλεσμα να μην δούμε παιχνιδάκι κατακαλόκαιρο το 1990, το 1991 και το 1995 που ο Παναθηναϊκός είχε πάρει πρωτάθλημα και Κύπελλο. Οι πράσινοι πάντως πήραν την κούπα 3 φορές, η ΑΕΚ 2 και από μία η ΑΕΛ και ο Ολυμπιακός, ο οποίος επίσης πήρε τον τίτλο το 2007 όταν (άγνωστο γιατί) οι επαΐοντες της μπάλας αποφάσισαν να επαναφέρουν για λίγο μια “καμένη” ιδέα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της θολούρας των 90’s εντάσσεται και εκείνος ο τελικός Κυπέλλου που λέγαμε στην αρχή του κειμένου. Αυτός του 1991 θα ήταν για πρώτη φορά στα χρονικά του ελληνικού ποδοσφαίρου διπλός. Στα πρότυπα της γειτονικής Ιταλίας, δηλαδή. Υπήρχε, όμως, ένα πρόβλημα. Τον τίτλο δεν θα διεκδικούσαν ομάδες σαν την Γιουβέντους, την Μίλαν, την Ίντερ, την Νάπολι ή την δυνατή τότε Πάρμα. Για κακή τύχη της ΕΠΟ ο παντοδύναμος Παναθηναϊκός έβρισκε απέναντί του τον Αθηναϊκό. Σε άλλες χώρες αυτό θα ήταν ευλογία, για έναν θεσμό που στο κάτω-κάτω δεν χαρακτηρίζεται άδικα αυτός των εκπλήξεων.
Όμως για εμάς ισοδυναμούσε με καταστροφή. Το ενδιαφέρον σχεδόν ανύπαρκτο, οι διοικήσεις των ομάδων ζητούσαν 20 εκατομμύρια δραχμές ακατέβατα για να επιτρέψουν την τηλεοπτική κάλυψη των αγώνων, ενώ οι κακές γλώσσες επέμεναν ότι -όπως συνήθιζε τότε- ο Γιώργος Βαρδινογιάννης δεν άναβε το «πράσινο φως» επειδή δεν πήγαινε καλά η προπώληση των εισιτηρίων…
Έτσι, φτάσαμε στις μέρες των αγώνων χωρίς να υπάρχει σχετική συμφωνία και με την ΕΠΟ να μένει αμέτοχη και εκκωφαντικά σιωπηρή. Οι φήμες ότι την τελευταία στιγμή η ΕΡΤ ή κάποιο από τα ιδιωτικά κανάλια που είχαν εμφανιστεί εκείνη την εποχή θα έδειχναν το ματς αποδείχτηκαν αναληθείς. Κάποιοι κυκλοφόρησαν σενάρια ότι θα υπήρχε μεν μετάδοση, αλλά μόνο εκτός λεκανοπεδίου Αττικής και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ετοίμαζαν κοντινά ταξιδάκια σε Λουτράκι και Λειβαδιά για… σουβλάκι και μπαλίτσα, τελικά όμως τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη.
Με την ελπίδα ότι τουλάχιστον θα έβγαζε λίγα χρήματα παραπάνω από τα εισιτήρια, ο Αθηναϊκός υποδέχεται τον Παναθηναϊκό στην φυσική έδρα των πράσινων, δηλαδή στο «Απόστολος Νικολαΐδης», όπου το τριφύλλι επικρατεί εύκολα 3-0, σε ένα ματς που παρακολούθησαν 13.000 θεατές.
Λίγες μέρες αργότερα νικά ξανά με 2-1 στο ΟΑΚΑ (μπροστά σε 19.000 κόσμο) και σηκώνει το τρόπαιο, με τους «Λόρδους» πάντως να παίρνουν το εισιτήριο (αφού ο Παναθηναϊκός κατέκτησε και το πρωτάθλημα) για το Κύπελλο Κυπελλούχων της επόμενης σεζόν και τα επικά παιχνίδια κόντρα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Για την ιστορία να προσθέσουμε πως ο διπλός τελικός άντεξε για άλλη μία σεζόν, με τον ΟΣΦΠ και τον ΠΑΟΚ να κονταροχτυπιούνται σε Τούμπα (1-1) και Καραϊσκάκη (2-0) και τους ερυθρόλευκους να παίρνουν τον τίτλο. Τα παιχνίδια, τουλάχιστον, μεταδόθηκαν κανονικά…