τα Βαλκάνια ο χαρακτηρισμός «Μαραντόνα» για έναν ποδοσφαιριστή είναι τόσο χρησιμοποιημένος που μετά την Αργεντινή πρέπει να είναι το μοναδικό μέρος του κόσμου που το όνομα του «Θεού» έχει αναφερθεί τόσες πολλές φορές.
Είναι πολλοί άλλωστε εκείνοι οι ποδοσφαιριστές που κατά καιρούς έχουν χαρακτηριστεί «Μαραντόνα των Βαλκανίων»: ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι από όλες τις λατινοαμερικάνικες σχολές ποδοσφαίρου είναι η αργεντίνικη που προσομοιάζει στην βαλκανική αλητεία.
Άπειρες υπερβολές φυσικά έχουν ακουστεί αναφορικά με το ποιος υπήρξε «Μαραντόνα των Βαλκανίων». Για την ακρίβεια, αν εξαιρεθούν τα ονόματα των Χάτζι και Ποπέσκου, έχουν ακουστεί μόνο υπερβολές. Αυτό βέβαια δεν διαφοροποιεί το γεγονός ότι αυτός ο -έστω υπερβολικός- χαρακτηρισμός έχει αποδοθεί σε αληθινές παικτάρες.
Στη Λάρισα το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Διότι ένας εξ’ αυτών των παικταράδων καθόρισε την ποδοσφαιρική πραγματικότητά της στα 90s. Ο λόγος για τον Λευτέρη Μήλο (Lefter Millo στα αλβανικά), τον βορειοηπειρώτη που έβγαλε μάτια στην Αλβανία των 80s με τη φανέλα της Παρτιζάνι, φόρεσε την φανέλα της Εθνικής Αλβανίας και θεωρήθηκε ένας αληθινός θρύλος για το ποδόσφαιρο της γειτονικής χώρας.
Ο Μήλος ή αλλιώς «Το Τρακτέρ» (εξαιτίας της δύναμής του μέσα στο γήπεδο και της ικανότητάς του να οργώνει τον αγωνιστικό χώρο) έφυγε πολύ πρόωρα από τη ζωή προκαλώντας θλίψη στο ποδοσφαιρικό κοινό που τον αγάπησε. Ήταν μόλις 31 χρονών όταν τον Μάρτιο του 1997 άφηνε την τελευταία του πνοή σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και ενώ ήταν έτοιμος, μετά από έναν κακό χρόνο στον Ηρακλή, να επιστρέψει εκ νέου στη Λάρισα.
Ο Μήλος φόρεσε την φανέλα των βυσσινί σε μια περίοδο ιδιαίτερα περίεργη για την ομάδα. Τα χρόνια εκείνα υπήρξαν ένα πολύ ιδιαίτερο μεταβατικό διάστημα για τη Λάρισα, η οποία έβγαινε από μια υπερεπιτυχημένη δεκαετία. Τα 80s ήταν η καλύτερη εποχή της Λάρισας: ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο, άλλοι δυο τελικοί κυπέλλου, μια δεύτερη θέση, ευρωπαϊκές έξοδοι και κυρίως, μια σούπερ ομάδα που ήταν υπεύθυνη για όλα αυτά και σιγά-σιγά, με την είσοδο της δεκαετίας του ’90, είχε αρχίσει να διαλύεται σταδιακά.
Όταν το 1991, ο Καραπιάλης πήγε στον Ολυμπιακό, ο Μήλος ανέλαβε ένα χρέος βαρύ σαν ιστορία: να γίνει με επιτυχημένο τρόπο ο αντι-Καραπιάλης της Λάρισας. Άπαντες φυσικά το ήξεραν και ας μην το παραδέχονταν: η δεκαετία που μόλις είχε μπει θα ήταν πολύ δύσκολη για την ομάδα και τα μεγαλεία του παρελθόντος θα υπήρχαν πλέον απλά ως αναμνήσεις. Σε αυτή τη δύσκολη εποχή, ο Μήλος (μαζί με τον Ρουμάνο Στέφαν Στόικα) κράτησαν ψηλά τη σημαία της Λάρισας.
Από το 1991 μέχρι το 1996, ο Μήλος ήταν ο απόλυτος ηγέτης της Λάρισας, o ποδοσφαιριστής που με την ποιότητά του και την προσωπικότητά του την κρατούσε στα μεγάλα σαλόνια. Εκτός από την τελευταία του χρονιά όταν και ένας πολύ βαρύς τραυματισμός τον ανάγκασε να μείνει εκτός αγωνιστικών χώρων για περίπου όλη τη σεζόν.
Το τέλος της σεζόν 1995-1996 βρήκε την Λάρισα να υποβιβάζεται στην Β’ Εθνική και το γεγονός ότι ο Μήλος έχασε όλη την χρονιά μόνο άσχετο με την πτώση της ομάδας δεν ήταν. Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τον υποβιβασμό της Λάρισας και να εντάξουν στο δυναμικό τους τον Μήλο. ΠΑΟΚ και Ηρακλής κονταροχτυπήθηκαν για την υπογραφή του με τον «Γηραιό» που μόλις είχε βγει στο Κύπελλο UEFA να κερδίζει τον ΠΑΟΚ που παραλίγο να υποβιβαστεί την προηγούμενη σεζόν.
Ο Μήλος πήγε στον Ηρακλή εν μέσω μεγάλων προσδοκιών από τους οπαδούς της ομάδας της Θεσσαλονίκης αλλά οι πρώτοι του μήνες ήταν απογοητευτικοί. Τον Δεκέμβρη εκείνης της σεζόν, ο Αλκέτας Παναγούλιας ανέλαβε τον Ηρακλή και το όνομα του Μήλος βρισκόταν στη λίστα με τα ονόματα των «κομμένων» παικτών που παραδόθηκε στη διοίκηση του «Γηραιού». Ήταν ξεκάθαρο: το κλίμα δεν ήταν καλό για το «Τρακτέρ».
Το παιχνίδι με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη τον Δεκέμβρη του 1995 ήταν το τελευταίο της ζωής του: ο Μήλος έπαθε ρήξη χιαστού και θα έχανε όλη τη σεζόν. Άνοιξε διαύλους προκειμένου, την επόμενη χρονιά, να επιστρέψει στην αγαπημένη του Λάρισα και να την βοηθήσει να ανέβει ξανά στην Α’ Εθνική και πράγματι, η επιστροφή του ήταν κοντά. Δεν πρόλαβε ωστόσο… Σκοτώθηκε τον Μάρτιο του 1997, λίγο πριν γίνει 31.
Το 2009 η Αλβανική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου του απένειμε μετά θάνατον τον τίτλο «Θρύλος του Ποδοσφαίρου». Ο Μήλος συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία 11άδα του προηγούμενου αιώνα της χώρας και το 2013 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στη Δερβιτσάνη.
To γήπεδο της Δερβιτσάνης έχει το όνομα του θρυλικού «Τρακτέρ», που μπορεί να μην συνόδευσε με τίτλους την καριέρα του στην Ελλάδα, αλλά υπήρξε μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις ποδοσφαιριστή που αναγνωρίστηκε και αγαπήθηκε από όλο το φίλαθλο κοινό ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων. Τέτοια παικτάρα ήταν…