Πρέπει να είσαι εμπαθής, ως Έλληνας φίλαθλος, για να αντιπαθείς τον Ερνέστο Βαλβέρδε.
Ακόμα κι αν δεν είσαι φίλος του Ολυμπιακού (και δεν έχεις ένα λόγο παραπάνω να τον γουστάρεις), δεν γίνεται να μην αναγνωρίσεις ότι υπήρξε κόσμημα για το πρωτάθλημά μας.
Ικανότατος και πετυχημένος στη δουλειά του, υποδειγματικός στη συμπεριφορά του, πάντα με σεβασμό για τους αντιπάλους -ένας πραγματικός κύριος.
Όσο και να τον αγαπάς όμως, όσο κι αν τον πηγαίνεις, όσο κι αν θέλεις πραγματικά να του βρεις ελαφρυντικά για το απίστευτο κάζο από τη Λίβερπουλ, ένα είναι δεδομένο:
Η παταγώδης αποτυχία της Μπαρτσελόνα (και) στο φετινό Champions League έχει το ονοματεπώνυμό του.
Θα πει κανείς ότι είναι εύκολη η κριτική έπειτα από μια «στραβή».
Θα υπάρξουν πιθανώς ακόμα περισσότεροι που θα ψελλίσουν «και ποιος είσαι εσύ, ρε ρούκουνα, που θα κάνεις κριτική σε προπονητή τέτοιου επιπέδου»;
Και πιθανότατα θα έχουν και δίκιο…
Δεν θα βρεθεί κανείς όμως ν’ αμφισβητήσει πως όταν μια ομάδα (ειδικά του διαμετρήματος των «μπλαουγκράνα») αποκλείεται για δεύτερη σερί σεζόν έχοντας διαφορά τριών (3) γκολ από το πρώτο παιχνίδι, βασικός υπεύθυνος είναι ο προπονητής.
Μετά το σοκ στα περσινά προημιτελικά από τη Ρόμα (όταν το 4-1 της Βαρκελώνης δεν αποδείχθηκε αρκετό και το 3-0 του «Ολίμπικο» διέκοψε βίαια την ευρωπαϊκή πορεία) η Μπαρτσελόνα δεν «τιμώρησε» τον Βαλβέρδε.
Αν και οι ίδιοι οι Μέσι και Πικέ τον έκραξαν στ’ αποδυτήρια για την τακτική που ακολούθησε στη ρεβάνς, ο σύλλογος τον βοήθησε να ξεπεράσει την μπόρα.
Η κατάκτηση ωστόσο του περσινού πρωταθλήματος και η εξασφάλιση και του φετινού δεν μακιγιάρισε ποτέ ότι η ποδοσφαιρική εκδοχή που παρουσίασε παραείναι κυνική για Μπαρτσελόνα.
Και είναι αδύνατο οι δυο εγχώριοι τίτλοι να σταθούν ως αντίβαρο στο… νταμπλ των ευρωπαϊκών ταπεινώσεων που ολοκληρώθηκε το βράδυ της Τρίτης στο «Άνφιλντ».
Καταρχάς και στο πρώτο παιχνίδι (για όποιον δεν έκρινε μονάχα εκ του αποτελέσματος) το 3-0 δεν ήταν τόσο απόρροια της δικής του τακτικής προσέγγισης, όσο της ατομικής κλάσης του Λιονέλ Μέσι.
Στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα η Λίβερπουλ ήταν ανώτερη και η εικόνα του ματς στο 1-0 (με την Μπαρτσελόνα στο δικό της μισό να αμύνεται και ν’ ακούει ακόμα και σφυρίγματα από την εξέδρα) έδειχνε ότι πάει για ισοφάριση.
Και αυτό θα είχε όντως συμβεί, αν οι Άγγλοι είχαν αξιοποιήσει κάποια από τις καλές φάσεις που είχαν.
Βέβαια, αν και ο Ντεμπελέ είχε αξιοποιήσει κάποιες από τις κραυγαλέες ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν στο τέλος, πιθανότατα θα εκμηδενίζονταν οι ελπίδες της Λίβερπουλ για ανατροπή στη ρεβάνς.
Είπαμε όμως: Ήταν ούτως ή άλλως κολακευτικό το 3-0 για την Μπαρτσελόνα (βάσει απόδοσης) για να μπορεί κάποιος να παραπονεθεί που δεν έληξε και 5-0 το παιχνίδι.
Αντί λοιπόν να εστιάσει στις δυσλειτουργίες της ομάδας του και να δείξει ότι έμαθε από το περσινό πάθημα, ο Βαλβέρδε προτίμησε να επαναλάβει το αποτυχημένο μοντέλο.
Το ίδιο μοντέλο για το οποίο είχε δεχθεί γκρίνια και στον Ολυμπιακό σε εκτός έδρας ντέρμπι και κυρίως στον οδυνηρό αποκλεισμό από τη Μέταλιστ στο Europa League:
Προτεραιότητα στην άμυνα (και όχι εξισορρόπηση με τη δημιουργία). Παθητικότητα (και όχι επιβολή του δικού του ρυθμού). Αδυναμία να διαχειριστεί τον ρόλο του φαβορί.
Ανεξήγητη επιμονή σε επιλογές που έβγαζαν μάτι ότι δεν ήταν ενδεδειγμένες (όπως το γεγονός ότι έδωσε ξανά φανέλα βασικού στον εξαφανισμένο Κουτίνιο).
Αποτέλεσμα; Αποκλεισμός από μια ομάδα ποιοτική μεν, αλλά που χρειαζόταν τέσσερα γκολ (4) για να περάσει.
Και έπρεπε αυτά τα τέσσερα γκολ να τα πετύχει ΧΩΡΙΣ τους κορυφαίους της σκόρερ (Σαλάχ και Φιρμίνο) οι οποίοι απουσίαζαν!
Και να πεις ότι βρισκόταν ο ίδιος σε κακό φεγγάρι; Κομπλέ κατέβηκε. Με τον καλύτερο παίκτη του κόσμου στη διάθεσή του και σε τοπ φόρμα. Με εξαιρετική ψυχολογία από την εμφατική επικράτηση στο πρώτο παιχνίδι και την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Κι όλα αυτά την ίδια ώρα η αντίπαλός του (εκτός από τις απουσίες) κουβαλούσε την απογοήτευση και το εύλογο ξενέρωμα της προηγούμενης μέρας:
Από τη δραματική νίκη της Μάντσεστερ Σίτι επί της Λέστερ που κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό σήμανε την αποτυχία της για μια ακόμη χρονιά να πανηγυρίσει το πρωτάθλημα.
Με όλες τις προϋποθέσεις λοιπόν συντριπτικά υπέρ του, κατάφερε (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) να χάσει ξανά τα πάντα.
Για να μην το κουράζουμε λοιπόν και να μην αναλωνόμαστε σε επιμέρους (και δευτερεύοντα) τεχνικά ζητήματα.
Δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα που φέρνει στο επίκεντρο της κριτικής τον Βαλβέρδε.
Ένας αποκλεισμός (ακόμα και τόσο οδυνηρός όπως αυτός) είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε μεγάλο σύλλογο.
Το θέμα είναι ο τρόπος που έρχεται και ο αδύναμος χαρακτήρας που δείχνει το σύνολό του (τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο).
Κακά τα ψέματα, το κοινό της Μπαρτσελόνα περιμένει από την ομάδα του να νικά ή να χάνει, να προκρίνεται ή να αποκλείεται, να ζει ή να πεθαίνει παίζοντας το δικό της ποδόσφαιρο.
Ο Ερνέστο δεν το έλαβε υπόψη του όσο σοβαρά θα έπρεπε και το DNA του συλλόγου τον εκδικήθηκε:
Κάνοντάς τον να μοιάζει ένας καλός καπετάνιος, αλλά όχι για τέτοια «καράβια» και τέτοιες «φουρτούνες»…
