Είναι κάτι μεταφυσικό, κάτι ανεξήγητο. Και τα τελευταία χρόνια συμβαίνει όλο και πιο συχνά στον ομαδικό αθλητισμό. Κυρίως ποδόσφαιρο, αλλά ενίοτε και στο μπάσκετ. Είναι αυτή η αίσθηση της απώλειας που μεταμορφώνει μια ομάδα προς…το καλύτερο!
Άλλες φορές έχει την μορφή του «ο αντίπαλος έμεινε με 10 και δεν μπορέσαμε να τον διασπάσουμε». Άλλες, όπως συνέβη με τη Λίβερπουλ απέναντι στη Μπαρτσελόνα, έχει την μορφή του «μας λείπουν οι δύο από τους τρεις της επίθεσης, ο ένας δε είναι το Χρυσό Παπούτσι της περασμένης χρονιάς και ο franchise player μας».
Είναι ο νόμος της ζούγκλας για τα πληγωμένα θηρία; Κανείς δεν πρόκειται ποτέ να το εξηγήσει με δεδομένα, με κάτι απτό. Συμβαίνει όμως. Κι όταν συμβαίνει σε τοποθετεί σε σκέψεις.
Στο μυαλό του Γιούργκεν Κλοπ δεν είμαστε, αλλά δε μπορεί να μην ήταν μια από τις σκέψεις του λίγο πριν κοιμηθεί, η εξής: βάζεις Σαλάχ και Φιρμίνο στον τελικό βασικούς; Είναι κι εκείνη η σύγκριση που ξεφυτρώνει από μόνη της σε σχέση με το πρώτο ματς και το γκολ που έχασε ο Αιγύπτιος. Κι εκεί η σκέψη παίρνει πρωτοβουλία να εδραιωθεί περισσότερο.
Κι αν τους βάλεις βασικούς είναι αυτό το βασικό σου πλάνο ή κρατάς τους άσους σου κρυφούς για να τους ρίξεις κάπου στο 60ο λεπτό, να κάνεις το ματ σοκάροντας τον αντίπαλο σου και να μην του αφήσεις χρονικό περιθώριο αντίδρασης που να είναι επαρκές;
Μάντεις δεν είμαστε, ούτε έχουμε το γάντι του Thanos για να γυρίσουμε πίσω και να δούμε το what if, φαντάζει όμως παραπάνω από βέβαιο ότι αν έπαιζαν Σαλάχ-Φιρμίνο, το 4-0 δεν θα είχε έρθει. Ένα 2-0 ναι. Ένα 3-0 ίσως. 4-0 με τίποτα.
Αν λοιπόν υπάρχει ένα τέτοιο δίλημμα στον Κλοπ, που αναμφίβολα έχει 10 φορές τη δική μας ποδοσφαιρική ευφυΐα για να το απαντήσει, τότε…δεν υπάρχει δίλημμα. Γιατί αυτές οι απουσίες μοιάζουν και αποδείχτηκαν κλείσιμο ματιού από την θεά τύχη. Μόνο έτσι θα γινόταν και τόσο εμφατικά. Αλλά μόνο γι΄αυτή τη μία φορά.
Παίζοντας 2 χρόνια τώρα με τριάδα μπροστά και τους Σαλάχ-Φιρμίνο σχεδόν αναντικατάστατους, η Λίβερπουλ αποκτά ένα τέτοιο τρόπο παιχνιδιού που εκ των πραγμάτων ευνουχίζει κάποιους για να απελευθερωθούν οι δύο αναφερόμενοι και ο Μανέ. Έτσι είναι ο ομαδικός αθλητισμός. Κάποιες φορές πρέπει να πας πίσω το εγώ σου για να γίνεις σκαλοπάτι άλλων εγώ.
Η απουσία δύο παιχτών στους οποίους βασίζεται το παιχνίδι, δημιουργεί ανισορροπία στον αντίπαλο παρά στην ομάδα που παίζουν. Γιατί ο αντίπαλος έχει μελετήσει το παιχνίδι με αυτούς. Είναι σαν τον Παναθηναϊκό με τη Ρεάλ φέτος. Ρεάλ με Γιουλ είχαν δει και πιθανότατα προετοιμάστηκαν για να παίξουν απέναντι του. Ο Καμπάτσο τους έβγαλε εκτός πλάνου. Πρακτικά και πνευματικά.
Αυτό έπαθε και η Μπαρτσελόνα. Χωρίς αυτό να είναι το μοναδικό αίτιο για το κάζο. Αλλά σίγουρα κατέχει μεγάλο μερίδιο. Η Λίβερπουλ είναι ταυτόχρονα τυχερή και άτυχη με τον αντίπαλο που θα βρει στον τελικό. Η Τότεναμ την ξέρει τόσο καλά. Αλλά επειδή την ξέρει τόσο καλά, είναι ακόμα πιο δύσκολο για εκείνη να μην την ξέρει.
Εννοώ ότι αν είναι να πιάσει ξανά το δόγμα του σοκ με τον Βαϊνάλντουμ να έρχεται από τον πάγκο και τον Οριγκί να τα παστελώνει από το πουθενά, θα πρέπει να γίνει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και σε σημείο που ο αντίπαλος θα έχει προσαρμοστεί με τέτοιο τρόπο στο παιχνίδι σου, ώστε όταν το αλλάξεις να του πάρει ώρα μέχρι να ξαναπροσαρμοστεί. Γιατί ο Ποκετίνο δεν είναι ο κοντόφθαλμος Βαλβέρδε. Θα αναγνώσει το τρικ.
Επομένως, αν παρουσιάστηκε ποτέ το δίλημμα στον Κλοπ, η απάντηση είναι «Ναι, τους βάζεις». Τους βάζεις έχοντας όμως πλέον μεγαλύτερη πίστη ότι μπορείς να βασιστείς σε plan b, c και όσα άλλα. Κι αν έχει ο Κλοπ αυτή την πίστη, μπορεί να την έχει ακόμα κι ο τελευταίος του πάγκου της Λίβερπουλ.