Γράφει η Γεωργία Τζαγκαράκη
Η Ιταλία θα είναι γνωστή πάντα σε όλους μας για τα παγωτά της, τον τρόπο που μεταλλασσόμαστε όποτε την επισκεπτόμαστε -και από αδιάφοροι για το στυλ καταλήγουμε να φοράμε καπέλα και φουλάρια-, για την Φοντάνα Ντι Τρέβι -εκεί που πετάς κέρματα στο συντριβάνι -και για τον Ρομπέρτο Μπάτζιο και τη περίφημη διαφήμιση του Keep Walking έπειτα από το πιο διάσημο χαμένο πέναλτι σε τελικό Μουντιάλ.
Λέγοντας Μπάτζιο φυσικά το μυαλό μας πάει και στο ιταλικό πρωτάθλημα που δεν αγαπάμε πολύ μιας και όπως λέει ο Βασιλάκης από το Καματερό στις νυχτερινές εκπομπές «το παιχνίδι συνήθως παίζεται αμυντικά και δεν μου αρέσει», πιθανώς συνηθισμένος στο… jogo bonito της Σούπερ Λιγκ.
Όμως, η Ιταλία κατέχει μια υπέροχη πρωτιά, αυτή των πιο πιστών ποδοσφαιριστών.
Και όταν λέμε πιστών εννοούμε σε κάποια ομάδα (προφανώς) καθώς δεν μας νοιάζει τι κάνουν στα προσωπικά τους. Τα παραδείγματα παιχτών που ρίζωσαν για πάντα στην αιώνια αγαπημένη τους, κάνοντας τους να λατρευτούν από τους οπαδούς και να μείνουν για πάντα χαραγμένοι στη ψυχή τους, χωρίς να τρέχουν να κάψουν την φανέλα που αγόρασαν και να κλαίνε τα λεφτά τους κάθε καλοκαίρι, είναι πολλά και εδώ θα αναφέρουμε τα πιο σημαντικά.
Ίσως η πιο κλασσική περίπτωση ήταν ο Πάολο Μαλντίνι που από 16 χρονών έβαλε τη φανέλα της Μίλαν και δεν την έβγαλε μέχρι τα 40, αλλά ας μείνουνε σε αυτούς που επέλεγαν να δέσουν τις τύχες με ομάδες όπου ήξεραν πως οι τίτλοι θα είναι ελάχιστοι.
Και όμως προτίμησαν την αιωνιότητα…
Τζίτζι Ρίβα – Κάλιαρι
Ο άγριος στην όψη Τζίτζι Ρίβα ξεκίνησε την καριέρα του το 1964 στην Κάλιαρι και έμεινε για πάντα εκεί απορρίπτοντας την τεράστια πρόταση της Γιουβέντους η οποία προσέφερε 1,5 εκατομμύριο δολάρια για την απόκτησή του, ποσό εξωφρενικά μεγάλο για την εποχή.
Ο Σαρδηνός φορ γνωστός για το δυνατό σουτ του αλλά και την δεινότητα του στις κεφαλιές, έμεινε γνωστός ως ο ποδοσφαιριστής θρύλος της Κάλιαρι, η οποία προς τιμήν του απέσυρε τη φανέλα με το 11 το 1978 όταν πια αποσύρθηκε μετά από σοβαρό τραυματισμό στο πόδι δυο χρόνια νωρίτερα που του τελείωσε την καριέρα.
Το καλοκαίρι του 1973 η Γιουβέντους είχε συμφωνήσει σε όλα με την Κάλιαρι για να τον κάνει τον πρώτο ποδοσφαιριστή που θα περνούσε το ένα εκατομμύριο δολάρια. Κάτι που έκανε τελικά η Μπαρτσελόνα αποκτώντος τον Γιόχαν Κρόιφ από τον Άγιαξ λίγες εβδομάδες αργότερα. Ο ίδιος, αρνήθηκε κατηγορηματικά να μετακινηθεί λέγοντας πως η Κάλιαρι (την οποία είχε οδηγήσει στο μοναδικό της πρωτάθλημα το 1970) τον χρειαζόταν περισσότερο από τη Γιουβέντους!
Ο Ρίβα παραμένει έως σήμερα ο πρώτος σκόρερ της ιστορίας της Εθνικής Ιταλίας με 35 γκολ.
Φραντσέσκο Τότι – Ρόμα
Ίσως η πιο χαρακτηριστική ιστορία πίστης στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο ανήκει στον 5 φορές βραβευμένο ως καλύτερο Ιταλό παίκτη, τον Φραντσέσκο Τότι.
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1993 στη Ρόμα, ενώ την υπηρετούσε για δυο χρόνια και στη ομάδα νέων, για να αποσυρθεί το 2017. Θεωρείται ο καλύτερος παίχτης της Ρόμα όλων των εποχών και είχε την τιμή να χαρακτηριστεί από τον Πελέ ως ένας απ΄τους 115 καλύτερους ποδοσφαιριστές παγκοσμίως.
Κατάφερε να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο με την Εθνική Ιταλίας το 2006 αλλά και να κάνει τις γυναίκες να παρακολουθούν το Μουντιάλ πιο ευχάριστα.
Τζιανκάρλο Αντονιόνι – Φιορεντίνα
Ο γεννημένος ηγέτης ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του πορεία στην ερασιτεχνική Άστι το 1970 και 2 χρόνια αργότερα πήρε μεταγραφή για την αιώνια αγαπημένη του Φιορεντίνα .
Η σχέση ζωής κράτησε για 15 ολόκληρα χρόνια χωρίς να μπορέσει να την κλονίσει ούτε καν μια τεράστια προσφορά.
Το καλοκαίρι του 1978 ο ιδιοκτήτης της Γιουβέντους, Τζιάνι Ανιέλι, προσέφερε στη Φιορεντίνα να επιλέξει 4 παίχτες μεσαίου βεληνεκούς ή το ποσό των 2 δισεκατομμυρίων λιρετών ρεκόρ κόσμου για την εποχή για να τον αποκτήσει.
Πριν καν προλάβει η διοίκηση να απαντήσει, ο Αντονιόνι είχε δηλώσει πως δεν πάει πουθενά, απόφαση που πάντα έλεγε πως δεν μετάνιωσε. Το 1982 έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής με την Ιταλία αν και ένας τραυματισμός του στερήσει τη συμμετοχή τελικό εναντίον της Δυτικής Γερμανίας.
Αντόνιο Ντι Νατάλε – Ουντινέζε
Μερικά πράγματα αξίζουν πάνω από τα χρήματα, δήλωνε χαμογελαστός όταν ρωτήθηκε γιατί δεν δέχτηκε την προσφορά της (ναι, πάλι αυτής) Γιουβέντους.
Ο Αντόνιο Ντι Νατάλε είναι μια ξεχωριστή περίπτωση καθώς δεν έπαιξε ποτέ στην ομάδα που άξιζε το ταλέντο του και δεν έδωσε στον εαυτό του την ευκαιρία να αγωνιστεί σε μια από τις κορυφαίες του Ιταλικού πρωταθλήματος.
Πήγε το 2004 στην Ουντινέζε, ομάδα που οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν ως ένα σκαλοπάτι πριν την καταξίωση και ρίζωσε για πάντα εκεί, από επιλογή.
Το 2010 η Γιουβέντους έκανε πρόταση να τον πάρει όμως αρνήθηκε καθώς είχε προσαρμόσει την ζωή του στο Ούντινε και αγαπούσε την ομάδα και τον πρόεδρο σαν οικογένειά του.
Το ήθος αυτού του ανθρώπου, μπορεί κανείς να το αντιληφθεί όχι μόνο από την απόφαση της καριέρας του αλλά και από το γεγονός πως αποφάσισε να στηρίξει οικονομικά εφ’ όρου ζωής την ανάπηρη αδερφή του αδικοχαμένου συμπαίχτη του Πιερμάριο Μοροζίνι, αναλαμβάνοντας την υιοθεσία της.