Η ΤΣΣΚΑ έδειξε επιτέλους χαρακτήρα. Εχει προκριθεί 16 φορές τα τελευταία 17 χρόνια σε Final Four, αλλά τα 10 πιο πρόσφατα το κατέκτησε μόλις μία (2016). Έξι φορές κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας έχει ηττηθεί σε ημιτελικό (οι τρεις από τον Ολυμπιακό) και δύο σε τελικό (από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό).
Πέρσι ήταν η Ρεάλ αυτή που της είχε υψώσει stop. Αν είχαμε χθες remake του Βελιγραδίου, θα μιλούσαμε ασυζητητί για την πιο underachiever ομάδα της Ευρώπης από το 2008, που με Παπαλούκα και Ζήση στο ρόστερ αναδείχτηκε για 6η φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ευρώπης, στη Μαδρίτη.
Η εντύπωση που έμεινε πάντως στο τέλος του συναρπαστικού ημιτελικού είναι ότι για την πρόκριση δεν ευθύνεται μόνο η αντοχή στην πίεση που έδειξαν ο Δημήτρης Ιτούδης και οι παίκτες του, αλλά και το «φιλτράρισμα» όλων των παραπάνω από τη διοργανώτρια αρχή.
Ο πρόεδρος της ΤΣΣΚΑ Αντρέι Βατούτιν ζητάει καιρό τώρα να καταργηθεί το Final Four και να αναδεικνύεται ο πρωταθλητής Ευρώπης μέσω αγώνων πλέι-οφ, αίτημα που πέφτει διαχρονικά στο κενό.
Μια ομάδα που επενδύει εδώ και χρόνια όσο καμία άλλη δεν είναι προς το συμφέρον της Euroleague να ολοκληρώνει δυσαρεστημένη κάθε σεζόν. Έχω την αίσθηση ότι στο παρκέ της «Φερνάντο Μπουέσα Αρένα» κυριάρχησε από κάποιο σημείο κι έπειτα η μπακαλίστικη λογική του «αυτοί το πήραν πέρσι, ας είναι φέτος η σειρά των άλλων».
Στο δεύτερο ημιτελικό της βραδιάς δεν νίκησε η καλύτερη ομάδα. Η Ρεάλ ήταν αυτή που στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα είχε το καθαρό μυαλό, «χτυπούσε» με μαεστρία τα miss match, έβρισκε πόντους στον αιφνιδιασμό, αλλά και με διαδοχικά drive στο σετ παιχνίδι, εκθέτοντας την άμυνα της αντιπάλου στο ζωγραφιστό.
Η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει υπέρ της ΤΣΣΚΑ όταν οι Ταβάρες και Καμπάτσο φορτώθηκαν με τέσσερα φάουλ. Παρουσία του πρώτου στο παρκέ, η Ρεάλ ήταν στο +7 από την ομάδα του Ιτούδη. Ο γίγαντας των 2.20μ. έπαιξε όμως μόλις 15:07 διότι δεν «σημαδεύτηκε» μόνο από τους αντιπάλους του, αλλά και από τους διαιτητές.
Τα δύο φάουλ που χρεώθηκε σε διεισδύσεις του Νάντο Ντε Κολό δεν έγιναν ποτέ. Ειδικά το τέταρτο, στο οποίο ο Γάλλος προέταξε το χέρι του για να τον απωθήσει (και αυτή ήταν η μοναδική επαφή που είχαν στον αέρα), αποτέλεσε μια κάκιστη διαιτητική στιγμή του τελικού.
Ο Ντε Κολό κέρδισε -αν είναι δυνατόν- 11 φάουλ και πέτυχε με βολές τους 13/23 πόντους του, ενώ ο Κόρι Χίγκινς τους 9/11. Η Ρεάλ δεν έπαιζε τόσο πιο σκληρά (από μια αντίπαλο που διαρκώς κυνηγούσε στο σκορ) για να χρεωθεί με 10 φάουλ παραπάνω και να σουτάρει 18 βολές λιγότερες.
Έγιναν και άλλα περίεργα πράγματα. Φτάσαμε στο σημείο να… συμπονούμε τον Ρούντι, που χρεώθηκε με τρίτο (αμφισβητούμενο) φάουλ και καπάκι με τέταρτο λόγω τεχνικής ποινής. Είδαμε για πρώτη φορά παίκτη να εκτελεί ξανά βολή επειδή, λέει, ακούστηκε η κόρνα της γραμματείας και για πρώτη φορά έναν προπονητή να δέχεται τεχνική ποινή επειδή έγινε έξαλλος με κάποιον παίκτη του. «Ο διαιτητής παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος, αλλά μου είπε ότι δεν μπορούσε να ανακαλέσει την απόφαση του», είπε στη συνέντευξη Τύπου ο Πάμπλο Λάσο για την επίμαχη φάση.
Χαρακτηριστική ήταν και η φάση με τη reverse ντρίμπλα του Κλάιμπερν που σωριάστηκε στο έδαφος και κέρδισε φάουλ από τον Ράντολφ επειδή ο φόργουορντ της Ρεάλ δεν του έκανε… χώρο να περάσει.
Εν τέλει η Ρεάλ έχασε τρεις παίκτες με πέντε φάουλ (Καμπάτσο, Ταβάρες, Ρούντι) και η ΤΣΣΚΑ κανέναν. Ο Ντε Κολό κέρδισε μόνος του 11 και όλοι οι Μαδριλένοι 22. Ο αγώνας δεν παίχτηκε επί ίσης όροις, η διαιτητική αβάντα που έχει σε όλη τη διάρκεια της σεζόν η ομάδα της Μόσχας έκανε ξεκάθαρα την εμφάνιση της όταν στο 26’ βρέθηκε στο -14.
Ακόμα κι έτσι βέβαια, το παιχνίδι δεν θα γύριζε πιθανόν ποτέ, αν ο Σέρχιο Γιουλ δεν άρχισε άνευ λόγου και αιτίας τις «καμινάδες». Ενώ ήταν αποτελεσματικός στο drive (4/6 διπ.), άρχισε να εκτελεί από τα 7 και τα 8 μέτρα, ολοκληρώνοντας με 1/10 τρίποντα. Αν στο τελευταίο στάδιο του ματς ο Πάμπλο Λάσο είχε στο παρκέ τον Τζέισι Κάρολ αντί του (σταθερά ντεφορμέ φέτος) αρχηγού, η εξέλιξη ίσως να ήταν διαφορετική.
Η ΤΣΣΚΑ, οκ, προφανώς έβγαλε και χαρακτήρα, αλλά αν δεν πάρει την κούπα το βράδυ της Κυριακής κανείς δεν θα θυμάται την αντίδραση της. Η ιστορία έχει διδάξει ότι στις πλείστες των περιπτώσεων που παίζει με την ταμπέλα του φαβορί τα θαλασσώνει. Δεν είναι μάλλον τυχαίο ότι η μοναδική φορά που τα κατάφερε την τελευταία 10ετια ήταν κόντρα στην ισοϋψή Φενερμπαχτσέ το 2016.
Το καλό για αυτήν είναι ότι η Εφές προέρχεται από έναν ψυχοφθόρο πνευματικά «εμφύλιο». Το κακό ότι ο Σέιν Λάρκιν θυμίζει… Ντέιβιντ Ρίβερς του 1997. Καθώς και ότι η αντίπαλός της έχει παρασκηνιακά εξίσου ισχυρά ερίσματα στα headquarters της Euroleague, στη Βαρκελώνη.