Ο χαρακτηρισμός «τίμιος» δίνεται συνήθως σε παίκτες που τα πήγαν πολύ καλύτερα του αναμενομένου.
Σε ποδοσφαιριστές που δεν προορίζονταν για ηγέτες ή για να αποτελέσουν καθοριστικές μονάδες, αλλά προσέφεραν εντέλει πολλά.
Στην ΑΕΚ της νέας εποχής λοιπόν υπήρξαν αρκετές τέτοιες περιπτώσεις. Όχι ακριβώς «λαχεία», αλλά σίγουρα «μετοχές» που έκαναν… limit up φορώντας τα κιτρινόμαυρα.
Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα (βάσει του συνδυασμού απόδοσης και συμπεριφοράς) αυτόν που αποχαιρέτησε τις προηγούμενες μέρες την «Ένωση»:
Τον Ροντρίγκο Γκάλο.
Ο Βραζιλιάνος μπακ δεν ήταν ποτέ σταρ. Λόγω και της θέσης του εξάλλου, ήταν δυσκολότερο να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας.
Χωρίς αμφιβολία όμως, υπήρξε ένας από τους πολυτιμότερους στην τετραετή πορεία της ΑΕΚ από την επιστροφή στη Σούπερ Λίγκα, μέχρι την κατάκτηση του πρωταθλήματος και τη συμμετοχή στους ομίλους του Champions League.
Εξάλλου είχε τη δική του σημαντική συνεισφορά σε κάθε έναν απ’ αυτούς τους στόχους ξεχωριστά!
Γιατί ναι, ο Γκάλο δεν ήταν Μπορμπόκης. Διαθέτει όμως ένα επίσης «γλυκό» δεξί πόδι. Είχε ανεβάσματα που του επέτρεπαν άνετα να αγωνίζεται και ως χαφ (κάτι που συνέβη άλλωστε αρκετές φορές).
Έπαιζε το «1-2», ήταν αξιόπιστος στις επιστροφές του και δεν παραμελούσε τα αμυντικά του καθήκοντα.
Και γενικώς αποτέλεσε μια εξαιρετική λύση για την ΑΕΚ σε μια θέση που έχει ταλαιπωρηθεί διαχρονικά με… Παουτάσους, Αμπονσάδες και Ενσιαμπαφούμους.
Διότι δεν είναι μονάχα οι 160 συμμετοχές με τη φανέλα της, τα 8 γκολ που σημείωσε (εκ των οποίων τα 4 με όμορφες εκτελέσεις φάουλ) και οι 19 ασίστ που μοίρασε συνολικά.
Είναι το γεγονός ότι όλα αυτά συνδυάστηκαν με υποδειγματική συμπεριφορά. Με ήθος που ταίριαξε απόλυτα στο προφίλ που θέλει να πρεσβεύει ο σύλλογος.
Χωρίς να δημιουργεί ποτέ προβλήματα, χωρίς να φέρνει αντιρρήσεις ή να γκρινιάζει όταν χρειαζόταν να παίξει σε άλλη θέση, χωρίς να εμπλέκεται ποτέ σε εντάσεις και καυγάδες με αντιπάλους.
Πραγματικά ένας χαρακτήρας ποδοσφαιριστή απ’ αυτούς που οι προπονητές λατρεύουν να έχουν στη διάθεσή τους και οι άλλοι ποδοσφαιριστές λατρεύουν να έχουν συμπαίκτη τους.
Ο Γκάλο λοιπόν έφυγε από την ΑΕΚ με κάτι πολύ παραπάνω από θετικό πρόσημο. Έχοντας αποδειχθεί κάτι πολύ ανώτερο από τον «χρήσιμο» μπακ που είχε αποκτηθεί το 2015 από τον Παναιτωλικό.
Κι έχοντας συνδέσει το όνομά του με κάποιες από τις συμβολικότερες στιγμές της ομάδας στη νέα της εποχή:
Σκοράροντας στο πρώτο παιχνίδι στη Σούπερ Λίγκα (και μάλιστα με το αριστερό) απέναντι στον Πλατανιά.
Πετυχαίνοντας το καθοριστικό γκολ στη ρεβάνς με τη Σέλτικ (που ήταν το καθοριστικότερο βήμα για την πρόκριση στους ομίλους του Champions League).
Μέχρι και τον… Κρισάντους έκανε σκόρερ (με τη σέντρα του σ’ εκείνο το περιβόητο γκολ με τον Ατρόμητο στο 90’).
Μα το μεγαλύτερο «παράσημό» του, η στιγμή του που δεν ξεχάσει ποτέ ο κόσμος της ΑΕΚ (και για την οποία πάντοτε θα τον μνημονεύει) ήτανε άλλη.
Εκείνη η… άγια σέντρα στις καθυστερήσεις του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο «Καραϊσκάκη» που έκανε ήρωα τον Γιακουμάκη και (σε μεγάλο βαθμό) πρωταθλήτρια την «Ένωση» την περασμένη σεζόν.