King of the court
Ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια έμοιαζε κανονισμένη: το παιχνίδι θα χωριζόταν σε δύο 15λεπτα, με αυτόν που θα σημείωνε, φυσικά, τους περισσότερους πόντους να παίρνει τη νίκη. Οι στοιχηματικές εταιρίες έδιναν φαβορί τον Τζόρνταν με 2.5 προς 1, την στιγμή που ο Μάτζικ «παιζόταν» αρκετά παραπάνω.
Μάλιστα, αυτό που ενέτεινε τη αισιοδοξία για την πραγματοποίηση του ιστορικού μονού ήταν το γεγονός πως εκείνον τον Ιούνη είχε διεξαχθεί ένα τουρνουά ένας εναντίον ενός ανάμεσα στα κορυφαία ταλέντα του NCAA, με τον Μπο Κιμπλ να κερδίζει τον (μετέπειτα All Star του ΝΒΑ) Γκάρι Πέιτον στον τελικό.
«Είναι πάρα πολύ πιθανό να γίνει, ναι. Υπάρχουν βέβαια ακόμα μερικές αντίθετες γνώμες, όμως δεν βλέπω το λόγο για να μην πραγματοποιηθεί μια μάχη μέχρις εσχάτων…», τόνιζε λίγο πριν το καλοκαίρι του 1990 ο Τζόρνταν.
Θα γινόταν, λοιπόν. Το παιχνίδι θα είχε τον υπέρτιτλο “King of the Court” («Ο βασιλιάς του γηπέδου») και οι δύο υπερπαίκτες θα κοιτούσαν ο ένας τον άλλον στα μάτια.
Το μεγάλο ερώτημα ήταν ποιος θα κατέβαζε πρώτος το βλέμμα.
Της μανούλας σου, ΝΒΑ
Θα μπορούσαμε να το συζητάμε μέχρι και σήμερα. Να είναι το πρώτο παιχνίδι κολοσσιαίων «συγκρούσεων» και ν’ ακολουθούσε μια σειρά από αγώνες όπως Κόμπε εναντίον ΛεΜπρόν, Γκαρνέτ εναντίον Ντάνκαν, Άιβερσον εναντίον Κάρτερ, Σακίλ εναντίον Ολάζουον και ούτω καθεξής.
Οι φαν είχαν αρχίσει ήδη να κάνουν τους υπολογισμούς τους: θα «χτυπούσε» τον Μάτζικ στα (εμφανώς πιο αργά) πόδια ο Τζόρνταν; Θα του κάρφωνε ξανά και ξανά την μπάλα στα μούτρα; Πόσα fade-away σουτ θα έβαζε; Ο Τζόνσον θα πόσταρε συνέχεια τον Μάικλ; Θα έκανε αλλεπάλληλα χουκ, φτάνοντας στο σημείο που ο Air δε θα μπορούσε να τον κόψει; Θα εκμεταλλευόταν την υψομετρική τους διαφορά και το γεγονός πως ήταν πιο βαρύς από τον άσο των Μπουλς;
Δυστυχώς, τα ερωτήματα κλειδώθηκαν ατάκτως στο ντουλάπι κι έμειναν δια παντός αναπάντητα: αν και υπήρχε ένθεν κι ένθεν συμφωνία (ή, τουλάχιστον, θέληση και από τις δύο πλευρές να τα βρούνε), το ΝΒΑ πάτησε πόδι φοβούμενο πως η κατάσταση λίαν συντόμως θα ήταν εκτός ελέγχου και οι σταρ, στο βωμό του εύκολου και γρήγορου χρήματος, θα σκάρωναν συνεχή μονά τα καλοκαίρια, υποβαθμίζοντας το πρωτάθλημα.
Έτσι, εξέφρασε την αντίθεσή του στην Ένωση Παικτών και το μεγαλόπνοο σχέδιο των δύο μεγαλύτερων σταρ της λίγκας βυθίστηκε αύτανδρο, καταλήγοντας στο βυθό της προσωπικής τους φιλοδοξίας.
«Αν νικούσα, ο κόσμος θα έλεγε “Τι περιμένετε; Αυτός είναι ο Τζόρνταν, ένας παίκτης που παίζει ένας εναντίον ενός”. Κι αν έχανα, θα έλεγαν πως δεν έχω τα δαχτυλίδια ή τους τίτλους του Μάτζικ. Άρα, ποιο το νόημα να το κάνω;», φημολογείται πως είπε ο MJ στον ατζέντη του λίγο καιρό μετά την ακύρωση του αγώνα, παρουσιάζοντας μια διαφορετική οπτική στην όλη υπόθεση.
Από κείνο το σημείο κι έπειτα κανείς εκ των δύο δεν αναφέρθηκε- πλην ορισμένων… μισόλογων- εκτενώς στο «παιχνίδι του αιώνα». Το κορυφαίο ματς που θα βλέπαμε ποτέ παρέμεινε στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας κι εμείς μείναμε με την άσβεστη δίψα για την απόλυτη τιτανομαχία.
Κάπως έτσι, η μπασκετική ζωή κύλησε παρακάτω. Ο Μάικλ έκανε δύο μυθικών διαστάσεων three-peats με το Σικάγο και εκτόξευσε τον προσωπικό του μύθο στην στρατόσφαιρα, την στιγμή που ο Μάτζικ αναγκάστηκε λόγω HIV ν’ αποσυρθεί πρόωρα (για να κάνει ένα σύντομο comeback το 1996).
Το παιχνίδι που θα ξεκαθάριζε ποιος ήταν το απόλυτο νούμερο 1 στον πλανήτη αναβλήθηκε δια παντός, καθώς ο κυνισμός κατάφερε ένα σοβαρότατο χτύπημα στο πρόσωπο των αθεράπευτα ρομαντικών.
Ας είναι. Στο μυαλό μας το συγκεκριμένο μονό παίζεται ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι που λιώνει το άυλο φιλμ εκείνης της αρχέγονης κασέτας που οσονούπω θα κλείσει τα 30 χρόνια ζωής.
Αγκωνιές, ποσταρίσματα, ηχηρά καρφώματα, skyhooks, σουτάκια από μέση και μακρινή απόσταση. Πίσω, ο κόσμος να παραληρεί και να φωνάζει με όλη τη δύναμη των φωνητικών του χορδών. Το ματς φτάνει στο τέλος του, ακόμα 5 δεύτερα, 4…3…2…1, τέλος. Ένας θριαμβευτής, ένας περίλυπος ηττημένος.
Το ποιος είναι ποιος εξαρτάται από το αν προτιμούσατε τον τύπο που μπορούσε να πετάξει ή εκείνον που το χαμόγελό του ζέσταινε για πάντα την καρδιά σας.
Λοιπόν;