Άλλη μια χρονιά Ευρωλίγκας έφτασε στο τέλος της, άλλη μια χρονιά που οι ελληνικές ομάδες είδαν το final-4 από μακριά. Γιατί όμως να σταθούμε πάλι στους απόντες; Γιατί να μη μιλήσουμε για τους παρόντες. Και ο πιο παρών απ΄όλους φέτος ήταν ο Δημήτρης Ιτούδης.
Το λέω καθαρά και μόνο λόγω του αποτελέσματος; Όχι. Το λέω σίγουρα και γι΄αυτό. Πήρε την δεύτερη Ευρωλίγκα σε 5 χρόνια στη Μόσχα και σίγουρα κρατά μια ισχυρή παρακαταθήκη για να αφήσει όταν θα αποχωρήσει από τον πάγκο. Λογικά κάτι που δε θα συμβεί για την επόμενη διετία ή τριετία.
«Με 35 εκατομμύρια μπάτζετ έπρεπε να έχει 5 Ευρωλίγκες» φωνασκούν κάποιες αδαείς φωνές. Είναι οι φωνές που λένε το ίδιο για τον Ομπράντοβιτς. Λένε το ίδιο και για τον Λάσο. Ε, τι να κάνουμε ρε παιδιά; Ένα τρόπαιο δίνεται, ένας μπορεί να είναι ο νικητής. Εκ των πραγμάτων δύο από τους τρεις των κορυφαίων μπάτζετ θα είναι αποτυχημένοι για την απαίδευτη μπασκετικά μάζα.
Αν η ΤΣΣΚΑ ήταν η μόνη με τόσο ψηλό μπάτζετ και όλοι οι άλλοι είχαν από 10 εκατομμύρια και κάτω, θα είχε μια αξία το επιχείρημα. Όμως είναι 4 αυτές οι ομάδες που παίζουν από τα 27 μέχρι τα 30-32. Η τέταρτη είναι η Μπαρτσελόνα που επίσης έχει να δει final-4 από το 2014.
Ο Ιτούδης είναι προπονητής σε μια πανάκριβη ομάδα και αντιμετωπίζει την ώρα που κρίνονται τα τρόπαια εξίσου ακριβές ομάδες με εξίσου ικανούς προπονητές. Άρα τα 2 τρόπαια που έχει δεν είναι με τίποτα λίγα. Το φετινό όμως έχει μια διαφορά από αυτό του 2016. Όπως έχει και η ΤΣΣΚΑ διαφορά από τα προηγούμενα χρόνια. Ιδίως το περσινό και το προπέρσινο.
Δύο χρονιές που η ρώσικη ομάδα βγήκε πρώτη στην κανονική περίοδο και αποκλείστηκε στον ημιτελικό. Πρόπερσι Ολυμπιακός, πέρσι η Ρεάλ. Φέτος, η πρώτη της regular season Φενέρ έχασε πανηγυρικά σε ημιτελικό και μικρό τελικό. Πήγε βέβαια λαβωμένη στο final-4 σε βαθμό που δεν ισχύει το ρητό «οι μεγάλες ομάδες φροντίζουν για βάθος πάγκου». Θα επανέλθω σε αυτό με υστερόγραφο.
Ο Δημήτρης Ιτούδης κατάλαβε ότι είναι σημαντικό το πλεονέκτημα έδρας, αλλά δεν είναι τόσο ουσιαστικό να γίνει με πρωτιά. Υπάρχει ένας ψυχολογικός κανόνας, άγραφος και άφατος μεταξύ κατεργαραίων. Κι αυτόν θέλησε να υπακούσει φέτος ο Έλληνας προπονητής. Εφάρμοσε το κόλπο της τρωτής ΤΣΣΚΑ.
Τερμάτισε δεύτερη στην κανονική διάρκεια, αλλά βρέθηκε πολύ πιο κοντά στο τρίτη. Κι αν η Ρεάλ δεν επέλεγε Παναθηναϊκό αντί Μπασκόνια, εκεί θα βρισκόταν. Έδειξε όμως και μια εικόνα αντίθετη από τα περασμένα χρόνια. Ήττα εντός έδρας με μεγάλη διαφορά από τη Μακάμπι, ήττα από τον Παναθηναϊκό. Δεν βάζω το χέρι στη φωτιά ότι έγινε επίτηδες, αλλά σίγουρα ο Ιτούδης είναι πολύ πιο έξυπνος και γνώστης των καταστάσεων από μένα.
Με την εικόνα της ομάδας-τρένο, η ΤΣΣΚΑ έφτανε στα final-4 και οι παίχτες έπαιζαν με τουπέ. Δεν έβγαζαν πάθος γιατί ένιωθαν πως δεν τους χρειάζεται. Δε βρέθηκαν ποτέ σε θέση πληγωμένου θηρίου που παλεύει για να μη δείξει τα τραύματα του. Δεν είχε τη νοοτροπία «πρώτα παλεύουμε και μετά φροντίζουμε τις πληγές μας».
Αν το δει κανείς ψυχολογικά, αυτό δημιουργούσε μια οξυμένη προσοχή στον αντίπαλο, τόση που παραπάνω δεν πάει. Στον αντίποδα, επέφερε έναν εφησυχασμό στην ίδια την ΤΣΣΚΑ. Για να καταλάβει κανείς τη διαφορά, ας δει τον Ντε Κολό αυτού του final-4 με τα προηγούμενα. Ή αυτής της χρονιάς συνολικά με πέρσι και πρόπερσι. Ο Γάλλος φαινόταν να έμαθε το μάθημα του και να έπαιζε μέχρι τα play offs με πολύ φρένο.
Η προσθήκη του Χάκετ στα γκαρντ έδωσε την ευκαιρία σε Σέρχι και Ντε Κολό να παίρνουν ανάσες. Όχι τόσο χρονικά, αλλά σωματικά. Ο Χάκετ με το πιο δυνατό και γυμνασμένο κορμί πήρε χρόνο στα κρίσιμα ματς για να τραβήξει πάνω του όλους τους κραδασμούς. Αυτό κράτησε πιο καθαρό το μυαλό των άλλων δύο. Γιατί αν γίνεσαι στόχος του αντιπάλου και συνεχώς χάνεις τη μονομαχία, δε θέλει πολύ να θολώσει το μυαλό και να γίνεις καταστροφικός (Βλ. Καλάθη).
Τι έκανε λοιπόν ο Ιτούδης; Πάντρεψε το επιθετικό χάρισμα της ομάδας του με τα στοιχεία που κάνουν τις ανατροπές. Κι αυτή ήρθε με τη Ρεάλ. Σαφώς χρειάστηκαν μια σειρά από συγκυρίες. Αλλά ήταν εκεί να τις δει και να τις εκμεταλλευτεί στο έπακρο.
Όλη τη χρονιά έκρυβε στην ουσία την ομάδα του για να την αποκαλύψει την κατάλληλη στιγμή. Όταν δηλαδή έχασε στη Μόσχα από τη Μπασκόνια στο δεύτερο ματς των play off. Πάρα πολλοί τότε έκαναν λόγο για 3-1 της Μπασκόνια. Τότε η ΤΣΣΚΑ έζησε πως είναι να παίζει ως πληγωμένο θηρίο. Σε μια φάση που θα της ήταν λιγότερο επιζήμιο να μάθει. Αν επιχειρούσε να το μάθει πρώτη φορά σε ημιτελικό και δη με τη Ρεάλ, θα αποτύγχανε.
Σίγουρα θα ήταν τέλειο για μια ομάδα να παίζει το ίδιο καλό μπάσκετ όλη τη σεζόν χωρίς κοιλιά. Αλλά ο ρεαλισμός των καταστάσεων λέει ότι αν παίξεις καλύτερο μπάσκετ απ΄όλους από τον Απρίλιο και μετά, τότε θα κατακτάς τίτλους και θα γράφεις ιστορία.
Υ.Γ. «Ας φρόντιζε ο Ομπράντοβιτς για να έχει βάθος πάγκου και να μην φανούν οι απουσίες» διάβασα σε κάποιο σχόλιο. Μιλάμε για 2 απουσίες βασικών παιχτών συν δύο που ήταν εμφανώς ανέτοιμοι. Καμία ομάδα δεν μπορεί να καλύψει τόσες απώλειες. Αλλά ας πούμε για την οικονομία της κουβέντας ότι είχε 16 παίχτες στο ρόστερ η Φενέρ και η κάθε Φενέρ που μπορεί να βρεθεί σε αυτή την κατάσταση.
Ας πούμε κι ότι οι 4 παραπάνω ήταν στο 70% ποιοτικοί όσο οι απόντες. Πώς θα μπορούσε να τους αφομοιώσει έτσι ξαφνικά σε ένα ματς, αφού δεν θα έπαιζαν όλη την υπόλοιπη χρονιά; Έτσι πάει ο ομαδικός αθλητισμός νομίζετε; Βγάζω έναν καλό, βάζω έναν καλό, το πρόβλημα λύθηκε;