Στα ελληνικά γήπεδα αρκετά συχνά (ή μάλλον εξοργιστικά συχνά) ακούγεται το σύνθημα «είναι τρελός ο πρόεδρος».
Τι γίνεται όμως αν ο πρόεδρος είναι πάνω από ένας;
Κι αν η ομάδα των ιδιοκτητών δεν είναι ένα τσούρμο λεφτάδες ή κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, αλλά λατρεμένες μορφές της μπάλας;
Γίνεται πραγματικότητα ένα υπέροχο ποδοσφαιρικό παραμύθι: Σαν αυτό που ζει η (παντελώς άγνωστη προ ετών) Salford City…
Εδρεύοντας σε ένα προάστιο του Μάντσεστερ, χωρίς διακρίσεις και λόγους για να τη γνωρίζει κάποιος εκτός των πολύ μυημένων στις ερασιτεχνικές κατηγορίες της Αγγλίας, η ταπεινή ομαδούλα ξεμύτισε στο προσκήνιο το 2014.
Τότε που οι Ράιαν Γκιγκς, Γκάρι Νέβιλ, Φιλ Νέβιλ, Πολ Σκόουλς και Νίκι Μπατ αποφάσισαν (μαζί με τον γνωστό επιχειρηματία, Πίτερ Λιμ) να την αγοράσουν.
Και να την κάνουν το… μεταπτυχιακό της περιβόητης «Class of ‘92», μέσω του οποίου θα έγραφαν ιστορία (και) ως παράγοντες στο Μάντσεστερ!
Όταν η πεντάδα των άσων που έγραψαν ιστορία με τη Γιουνάιτεντ (ως τα πρωτοπαλίκαρα του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στην 20ετία που άλλαξε την ιστορία του συλλόγου) ανέλαβε τη Salford City το σχέδιο ήταν συγκεκριμένο:
Θα αποκτούσαν από 10% των μετοχών ο καθένας (όπως και έγινε), θα γίνονταν από κοινού αφεντικά με τον Λιμ και θα έθεταν έναν φιλόδοξο και ταυτόχρονα ρεαλιστικό στόχο:
Η ομάδα (που αγωνιζόταν τότε στην 8η κατηγορία) να φτάσει στην Championship σε διάστημα 15 χρόνων.
Φυσικά άπαντες τους υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό. Το πλάνο-αποθέωση του ποδοσφαιρικού ρομαντισμού αγκαλιάστηκε αμέσως.
Μάλιστα, στο πλαίσιο του τεράστιου ενθουσιασμού, προγραμματίστηκε κι ένα φιλικό-επίδειξη της ομάδας με μια μεικτή επιλέκτων της «Class of ‘92».
Έτσι, ενώπιον 12.000 θεατών στο «AJ Bell Stadium» οι παίκτες του συλλόγου τέθηκαν αντιμέτωποι με τους πέντε νέους ιδιοκτήτες και την παρέα τους:
Γκιγκς, Σκόουλς, αδέρφια Νέβιλ, Μπατ μαζί με Σιλβέστρ, Φόρτσιουν, Μέι, Φαν Ντερ Χάου, Σάβατζ και άλλους.
Όλοι τους με προπονητή τον ίδιο που είχε η «Class of ‘92» στην ομάδα Νέων της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον Έρικ Χάρισον και βοηθό τον Ρίο Φέρντιναντ (που ταξίδεψε από το Λονδίνο γι’ αυτό τον σκοπό).
Μπορεί λοιπόν οι παίκτες της Salford να ρίσκαραν το εργασιακό τους μέλλον, επικρατώντας με το ευρύ 5-1 και μοναδική έκλαμψη των… αφεντικών να ήταν το πέναλτι αλά Πανένκα με το οποίο μείωσε το σκορ ο Γκιγκς, αλλά αυτό λίγη σημασία είχε.
Περισσότερο μετρούσε ότι το νέο ποδοσφαιρικό όνειρο των πέντε, αν και θα το ζούσαν φορώντας κοστούμι, ξεκινούσε ξανά από το γήπεδο.
Και ξεκινούσε (όπως φάνηκε από τις δηλώσεις του Νίκι Μπατ) με ταπεινότητα, αλλά και φιλοδοξία:
«Έχουμε όνειρα όλοι. Πιστεύουμε όλοι ότι μπορούμε να πάμε όσο ψηλότερα γίνεται. Νομίζουμε ότι η πόλη αξίζει μια ομάδα στη Football League. Και αν φτάσουμε εκεί, ποιος ξέρει πόσο ψηλά μπορούμε να πάμε; Μπορούμε να φτάσουμε ως τα αστέρια».
Μιλώντας όμως γι’ αστέρια, πώς θα γινόταν να λείπει το μεγαλύτερο αστέρι εκείνης της φουρνιάς της Γιουνάιτεντ από τη νέα μεγάλη της πρόκληση;
Δεν θα γινόταν. Γιατί, έστω και καθυστερημένα, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, θα ακολουθούσε τα βήματα των υπόλοιπων.
Αφότου λοιπόν η ομάδα είχε αρχίσει ήδη να πετάει (πανηγυρίζοντας τρεις ανόδους και ερχόμενη αντιμέτωπη με την πρόκληση του να βρεθεί στη Football League πολύ νωρίτερα του χρονοδιαγράμματος) αποφάσισε να συμμετάσχει κι εκείνος στο όνειρο:
Αγοράζοντας επίσης ποσοστό 10% από τον Πίτερ Λιμ τον περασμένο Γενάρη και μετατρέποντας την «Class of ‘92» σε μεγαλομέτοχο της Σάλφορντ Σίτι!
«Είναι μια στιγμή περηφάνιας για μένα το να συμμετέχω στην ιδιοκτησία της ομάδας μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά. Τα πρώτα μου χρόνια στο Μάντσεστερ τα πέρασα στο Σάλφορντ, οπότε σήμερα το συναίσθημα είναι ξεχωριστό για μένα.
Η ομάδα έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία σε τόσο μικρό διάστημα, οι οπαδοί είναι απίστευτοι και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος που θα περνάω περισσότερο χρόνο στην πόλη ξανά», δήλωνε ο «Becks».
Και δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά λίγοι μήνες, ώστε να γίνει κι εκείνος αυτόπτης μάρτυρας του επόμενου ιστορικού βήματος του συλλόγου.
Στις 11 Μαΐου λοιπόν η Salford αντιμετώπισε στον τελικό των play-offs για την άνοδο τη Fylde. Επικράτησε με το εντυπωσιακό 3-0.
Και με τους ιδιοκτήτες Μπέκαμ, Γκιγκς, Σκόουλς, Μπατ και αδερφούς Νέβιλ να πανηγυρίζουν έξαλλα κάθε γκολ στα επίσημα του «Γουέμπλεϊ», εξασφάλισε τη συμμετοχή της για πρώτη φορά στη Football League.
Ήταν η τέταρτη άνοδος σε διάστημα πέντε χρόνων. Η μείωση της απόστασης από τον στόχο της Championship σε δυο μόλις κατηγορίες.
Και ποιος ξέρει;
Η αρχή μονάχα του ονείρου της «Class of ‘92»:
H ομάδα που μεγάλωσε στα χέρια τους ν’ αντιμετωπίσει μια μέρα στα «σαλόνια» αυτή που μεγάλωσε ποδοσφαιρικά τους ίδιους…
