Η απομάκρυνση του Μανόλο Χιμένεθ από τον πάγκο της ΑΕΚ είναι ένα υποκειμενικό θέμα.
Ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του άποψη για το αν είναι σωστή ή λανθασμένη, για το αν του άξιζε ή όχι, για το αν η ομάδα θα βγει ωφελημένη ή ζημιωμένη από την αποχώρησή του.
Εξάλλου το μέλλον (και το γήπεδο) είναι το μοναδικό που μπορεί να δώσει απαντήσεις για κάτι τέτοιο.
Πέρα όμως απ’ αυτό, ανεξάρτητα από το αν και πόσο θα πετύχει ο διάδοχός του, ένα είναι δεδομένο:
Ο Ανδαλουσιανός θα έχει πάντα τον σεβασμό του κόσμου της ομάδας. Και οι λόγοι γι’ αυτό δεν είναι μονάχα αγωνιστικοί.
Όχι φυσικά επειδή τα όσα πέτυχε στις τρεις συνολικά θητείες του στον πάγκο της «Ένωσης» δεν είναι αρκετά για να λατρεύεται από τους οπαδούς:
Ένα πρωτάθλημα. Ένα Κύπελλο. Μια έξοδος στο Champions League. Τρεις τελικοί. Ισοφάριση του μεγαλύτερου αήττητου ρεκόρ ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη.
Επιδόσεις που από μόνες τους τον καθιστούν τον πιο πετυχημένο προπονητή στην ιστορία της ΑΕΚ μετά τον Ντούσαν Μπάγεβιτς.
Εκτός από τα επιτεύγματα όμως, υπήρξαν κι άλλοι λόγοι για ν’ αγαπηθεί από τον κόσμο:
Ο χαρακτήρας που πέρασε στην ομάδα. Το μέταλλο που της έβγαλε. Το γεγονός ότι (δεν έπαιζε ποτέ μπαλάρα, αλλά) έτρωγε σίδερα και είχε νοοτροπία νικητή.
Το εξαιρετικό κλίμα που έφτιαξε στ’ αποδυτήρια. Η εκτίμηση των παικτών του (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ότι ήταν δίκαιος. Η πεποίθηση ότι έπαιρνε το 100% από τον καθένα τους.
Το ότι ήξερε να διαχειρίζεται δύσκολους χαρακτήρες (όπως οι Αραούχο, Βράνιες, Λιβάγια). Το ότι στις αποτυχίες αναλάμβανε πάντοτε την ευθύνη.
Παράλληλα, ήταν απόλυτα συνεργάσιμος με τη διοίκηση. Δεν έθεσε ποτέ βέτο για μεταγραφές συγκεκριμένων παικτών, δεν γκρίνιαξε ποτέ δημόσια για το υλικό του.
Αντιθέτως σε κάθε ευκαιρία δήλωνε ότι «οι παίκτες μου είναι, για μένα, οι καλύτεροι στον κόσμο».
Πέρα απ’ αυτά όμως, ήταν κύριος και με τους αντιπάλους. Με εξαίρεση το περιστατικό της χειρονομίας στη Λεωφόρο (για την οποία ζήτησε συγγνώμη και δέχτηκε αδιαμαρτύρητα τη βαριά τιμωρία του) δεν προκάλεσε ποτέ.
Δεν πλακώθηκε κατά τη διάρκεια αγώνα, δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να κατηγορήσει παίκτη ή συνάδελφό του, δεν απάντησε ποτέ στις πάμπολλες προκλήσεις από την πλευρά του ΠΑΟΚ και προσωπικά του Ραζβάν Λουτσέσκου.
Μα πάνω απ’ όλα «κόλλησε» απόλυτα με τον χαρακτήρα της ΑΕΚ. Κατάλαβε την ιδιοσυγκρασία της, ζώντας τη και στα καλά και στα δύσκολα.
Ανέδειξε σε κάθε ευκαιρία τις συναισθηματικές της ιδιαιτερότητες ως σύλλογος.
Και με την καλώς εννοούμενη τρέλα του να ταιριάζει με τη δική της, έκανε τον κόσμο να τον νιώθει για πάντα «δικό του»…
