Ως σύλλογος ο Ηρακλής είναι μια κατηγορία μόνος του. Ένα μέγεθος -βάσει τίτλων- όχι αρκετά σημαντικό για να τον βάλει στο “κλαμπ” των “μεγάλων”, αλλά με ιστορία και διαδρομή που ακόμα κι εκείνοι θα μπορούσαν να ζηλέψουν.
Συνήθως μακριά από τοξικές αντιπαλότητες και “αιώνιες” έχθρες, ο “Γηραιός” αποτελούσε πάντα μια ιδιαίτερη περίπτωση ομάδας, κάτι που το γνωρίζουν καλά και οι οπαδοί του. Σχεδόν καταδικασμένοι να αγαπούν μια ομάδα που θα αγγίζει την τελειότητα, αλλά όχι τις κούπες. Τουλάχιστον όχι τόσες όσες θα άξιζε να έχει στο πέρασμα του χρόνου. Αλλά και υπερήφανοι, έχοντας την επίγνωση του πόσοι ζήλεψαν τα κατορθώματά του κι εκείνους που έγραψαν ιστορία τιμώντας το έμβλημά του.
Κι ενώ στο ποδόσφαιρο όλη η ουσία συνοψίζεται σε κάθε στιγμιότυπο που δείχνει τον Χατζηπαναγή να κάνει με την μπάλα πράγματα που άλλοι δεν τολμούσαν (ούτε τολμούν) να φανταστούν, το μπάσκετ ήταν μια άλλη ιστορία.
Την εποχή που η πρωτοκαθεδρία στο σπορ ήταν ακόμη μετέωρη στο μπρα-ντε-φερ μεταξύ Θεσσαλονίκης (του αυτοκράτορα Άρη και του δυνατού ΠΑΟΚ) και Αθήνας (των δύο αιωνίων), ο Ηρακλής ήταν η δεύτερη αγάπη όλων των παραπάνω. Εκείνη η ομάδα που γούσταραν να βλέπουν, να παρακολουθούν και (ενδόμυχα) να υποστηρίζουν.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ο “Γηραιός” έψαξε την υπέρβαση, γνωρίζοντας πως η πορεία για μια επιτυχία στην Ελλάδα έμοιαζε περισσότερο με… ναρκοπέδιο, θέλησε να βρει τίτλους (και δικαίωση) στην Ευρώπη. Ήταν η σεζόν 1994-95. Λίγους μήνες πριν, είχε ηττηθεί στον τελικό Κυπέλλου στο ΣΕΦ από τον Ολυμπιακό και μπορεί ο Ντέιβιντ Ίνγκραμ και τα κατορθώματά του να είχαν αφήσει το “Ιβανώφειο”, στο παρκέ του όμως έβρισκε κανείς πολλά πολύτιμα “πετράδια”.
Εκείνο το καλοκαίρι ο Λευτέρης Σούμποτιτς είχε αντικαταστήσει τον Ντράγκαν Σάκοτα και χάρη στα χρήματα ενός ισχυρού παράγοντας, όπως ήταν ο Κώστας Χαΐτογλου, κατάφερε να πείσει τον Γιούρι Ζντοβντς να παραμείνει στην ομάδα, παρά τις “σειρήνες” που άκουσε από όλη την Ευρώπη. Με μια δεύτερη κίνηση “ματ” έντυσε στα κυανόλευκα τον Ουόλτερ Μπέρι, τον άνθρωπο που κουβάλησε στην πλάτη του τους Θεσσαλονικείς στην φανταστική σεζόν που έκαναν στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο.
Ο “Truth” ήταν ένα όνειρο σε κίνηση. Με μέσον όρο 28,4 πόντους (πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης) και 10,4 ριμπάουντ (τρίτος στη λίστα), ο Αμερικανός οδήγησε τους κυανόλευκους σε ένα φανταστικό 13-1 στη φάση των ομίλων! Μια επίδοση που θα έπρεπε να του είχε δώσει (λογικά) την πρωτιά και κατά συνέπεια το πλεονέκτημα έδρας στα ημιτελικά. Κι όμως… Ο “Γηραιός” ήταν δεύτερος, προς μεγάλη απογοήτευση των οπαδών του, που τον είδαν στο πιο σημαντικό ματς του πρώτου γύρου να επικρατεί της Αντίμπ με 74-71, χάρη σε ένα τρελό τρίποντο του Κακιούση.
Στην Γαλλία, όμως, ήρθε η ήττα με δέκα πόντους (88-78), από μια ομάδα στην οποία αγωνιζόταν ο Ντέιβιντ Ρίβερς (μετέπειτα πρωταθλητής Ευρώπης με τον Ολυμπιακό), αλλά και οι Φουαρέ, Οστρόφσκι, κι έτσι αυτή η σπουδαία παρέα περιορίστηκε στην δεύτερη θέση.
Σύμφωνα με το σύστημα που ίσχυε τότε ο Ηρακλής θα αντιμετώπιζε την Ταουγκρές, δίνοντας ένα ματς εντός και δύο εκτός. Οι Βάσκοι είχαν στις τάξεις τους παιχταράδες, όπως ο σημερινός προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης, Πάμπλο Λάσο, ο Ρίβας, ο Περάσοβιτς, ο Γκριν. Κανένας από αυτούς, όμως, δεν κατάφερε να αντισταθεί στο Ιβανώφειο και τον ήρωά του, τον Ουόλτερ Μπέρι που με 34 πόντους (15 στα 20 δίποντα) και 8 ριμπάουντ, έκανε κυριολεκτικά ό,τι περνούσε από τα χέρια του για να νικήσει ο Ηρακλής με 79-78.
Τι χρειαζόταν πλέον για να φτάσει στον τελικό; Μία νίκη σε δύο παιχνίδια στην Βιτόρια. Και, διάολε, έφτασε τόσο κοντά στο να την πετύχει. Ένα λεπτό πριν το τέλος, ένα ριμπάουντ, ένας αιφνιδιασμός, μία ασίστ κι ένα κάρφωμα. Αυτή η αλληλουχία γεγονότων χρειαζόταν. Και βγήκε σχεδόν ολόκληρη, με εξαίρεση αυτό το “μπιπ” τελευταίο σκέλος της, όταν ο Κούβελας έχασε το πιο εύκολο -ίσως- κάρφωμα της καριέρας του...
Και κάπως έτσι, εντελώς αναπάντεχα, ήρθε η ήττα με 79-74 και λίγες μέρες αργότερα έφτασε ξανά μια ανάσα από το θαύμα. Άγγιξε εκείνη την νίκη που θα τον έστελνε στον τελικό, αλλά το ταμπλό έγραψε 70-66 και η συνολική αποτίμηση πως μια ομάδα που έκανε 14 νίκες σε 17 ματς, έμεινε εκτός τελικού.
Ο “Γηραιός” είχε χάσει την ευκαιρία και το “βάλτο ρε Κούβελα” η ατάκα που ακούστηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, από τα χείλη ανθρώπων πάντως που ποτέ δεν ζήτησαν τίτλους και επιτυχίες ως αντίτιμο για την αγάπη της…