Από τη στιγμή που Άρσεναλ και Τσέλσι οριστικοποίησαν την παρουσία τους στον τελικό του Europa League στο Μπακού, εμφανίστηκε ένα πρόβλημα που έβαλε στο στόχαστρο την UEFA για την επιλογή της έδρας. Αυτό με τον Μχιταριάν.
Η αλήθεια είναι ότι αν κρίνουμε από τα πλάνα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου στην επόμενη δεκαετία, δεν θα έλεγες ότι το ενδιαφέρει ιδιαίτερα να προσελκύσει νέες αγορές και να δώσει ευκαιρίες και σε άλλες ομάδες. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει. Κάτι που επιβεβαιώνεται από το ότι φέτος έχουμε 4 αγγλικές ομάδες στους δύο τελικούς.
Είχαμε δηλαδή, αφού οι 2 ήδη έπαιξαν μεταξύ τους. Το ματς ήταν πολύ καλό, είχε φάσεις, είχε 5 γκολ, το ένα της Άρσεναλ και το τέταρτο της Τσέλσι τρομερά σε εκτέλεση και συνεργασία αντίστοιχα, αλλά κάτι του έλειπε. Όχι μόνο το ενδιαφέρον στον αντικειμενικό κριτή που δεν υποστηρίζει καμία από τις δύο.
Του έλειπε ο παλμός. Κι αυτό οφείλεται στο ότι δεν γέμισε το γήπεδο και υπήρχαν σημεία όπου μπορεί να καθόταν ένα άτομο ανά τρεις θέσεις. Σημεία που η κάμερα αναγκαζόταν να τα δείξει. Απ΄αυτή την άποψη, ότι δηλαδή δεν υπήρχε η φλόγα της κερκίδας, είναι απορίας άξιον πως βρήκαν τόσο πάθος οι ομάδες και πάλεψαν να το μεταδώσουν κάπως στο κοινό.
Πολλοί κάνουν λόγο για έναν νερόβραστο τελικό που καλύτερα τον απόλαυσαν όσοι τον είδαν από τηλεόραση, παρά όσοι ήταν στο γήπεδο. Σίγουρα μπαίνει στην δεκάδα με τους πιο δίχως παλμό τελικούς ευρωπαϊκής διοργάνωσης, αλλά δεν είναι στην πρώτη θέση.
Γι΄αυτήν ερίζει ένας τελικός που είχε συμμετοχή και η Ελλάδα. Είναι ένας τελικός που έγινε στο Ολυμπιακό Στάδιο τις εποχές που χωρούσε 80.000 και ειδικά σε ντέρμπι ο κόσμος κρεμόταν σαν τα τσαμπιά.
Μόνο που εκείνο το βράδυ της 13ης Μαΐου του 1987 θα μπορούσε κάθε φίλαθλος που παρακολουθούσε διά ζώσης τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, μέχρι και να ξαπλώσει. Για την ακρίβεια ήταν ένας τελικός-προοικονομία για το μέλλον του γηπέδου όσον αφορά στους εγχώριους τελικούς κυπέλλου.
Μόλις 35.000 κόσμος βρέθηκε στο ΟΑΚΑ για να δει τον Άγιαξ και τη Λοκομοτίβ Λειψίας. Μια ομάδα που προερχόταν από την Ανατολική Γερμανία κι επομένως δε μπορούσε να φέρει τους οπαδούς της στην Ελλάδα που ήταν ένα αμερικανικό προπύργιο. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι μόλις 4 χρόνια πριν, στον τελικό του Πρωταθλητριών ανάμεσα στο Αμβούργο και τη Γιουβέντους το ΟΑΚΑ γέμισε με 74 χιλιάδες άτομα.
Μάλιστα, το ίδιο αδιάφορο ήταν και το θέαμα στο χορτάρι, αφού ο Άγιαξ είχε κερδίσει με 1-0 με γκολ του Φαν Μπάστεν που είχε μπει μόλις στο 23ο λεπτό. Ελάχιστες ευκαιρίες είχαν γίνει στο υπόλοιπο του ματς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά το γεγονός πως οι 35 χιλιάδες είχαν συγκεντρωθεί σε ένα διάζωμα και στην κάμερα φαίνεται αρκετά γεμάτο το γήπεδο, δεν δημιουργούσαν καν αυτόν τον ηλεκτρισμό της κερκίδας.