Αν ρωτήσεις τους αδελφούς Αγγελόπουλους να σου πουν με το χέρι στην καρδιά ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος τους στη μακρά θητεία τους στον Ολυμπιακό, είναι εξαιρετικά δύσκολο να εισπράξεις διαφορετική απάντηση από το ότι «αφήσαμε τον Κώστα Σλούκα να φύγει».
Προσφορά μπορεί να έγινε εκείνο το κρίσιμο καλοκαίρι του 2015, ο παίκτης όμως ουδόλως αισθάνθηκε τότε ότι ήταν αντίστοιχη του (αναβαθμισμένου) ρόλου που ήθελε να έχει στον Ολυμπιακό και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς άδραξε την ευκαιρία, «ερεθίζοντας» πρωτίστως την ψυχοσύνθεσή του και σε δεύτερο πλάνο τον… τραπεζικό λογαριασμό του.
Οι ιδιοκτήτες της ΚΑΕ και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέλεξαν τότε ουσιαστικά να διατηρήσουν τα «κλειδιά» της ομάδας στον Βασίλη Σπανούλη και η αλήθεια είναι ότι παρότι ήδη δις πρωταθλητής Ευρώπης, τις καλύτερες μπασκετικές ημέρες του ο Σλούκας τις έζησε μακριά από το λιμάνι.
Σήμερα που συγκαταλέγεται στο top-3 των Ευρωπαίων πλέι-μέικερ (αν υποθέσουμε ότι ο Νικ Καλάθης και ο Σέρχι Ροντρίγκεθ είναι οι άλλοι δύο), τα ρεπορτάζ θέλουν τους αδελφούς Αγγελόπουλους να παίζουν τα ρέστα τους για την «επανόρθωση» αυτού του λάθους.
Είτε στην Α2, είτε στην Αδριατική Λίγκα, είτε… πουθενά (όπως προβλέπεται να γίνει για την πρώτη ομάδα αν ο σύλλογος υποβιβαστεί και δεν γίνει αποδεκτός στην Αδριατική), μια ενδεχόμενη επιστροφή του 29χρονου point guard στα παλιά λημέρα θα έχει παράπλευρα οφέλη για τους ερυθρόλευκους.
Πέραν του προφανούς αγωνιστικού, θα αποτελέσει ένα επικοινωνιακό «άρμα μάχης», φτιάχνοντας εκτός από τους οπαδούς και τους υπόλοιπους παίκτες, ενώ θα λειτουργήσει και ως αντίβαρο στην κακή φήμη που δεδομένα έχει αποκτήσει πλέον ο Ολυμπιακός σε ότι αφορά το διοικητικό status.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μετά απ’ όσα έχουν συμβεί φέτος, ο τρις πρωταθλητής Ευρώπης είναι πολύ λιγότερο δελεαστικός προορισμός για ξένους παίκτες απ’ ότι έως το περασμένο καλοκαίρι. Αν όμως ένας παίκτης της κλάσης του Σλούκα αφήσει κοτζάμ… Ομπράντοβιτς για να υπογράψει συμβόλαιο μαζί του, θα πρόκειται πέραν όλων των άλλων και για ένα διαφημιστικό «κόλπο γκρόσο».
Δικαίως θεωρείται από τα αφεντικά της ομάδας ο πλέον κατάλληλος νεοφερμένος για να πιάσει ξανά το καράβι «ξέρα» μετά τα πολλαπλά μποφόρ – έως ναυαγίου – που το χτύπησαν κατά τη διάρκεια της φετινής σεζόν. Θα συνιστά μια ξεκάθαρη «δήλωση» ανάκαμψης και ένα βροντερό «είμαστε εδώ» των ιδιοκτητών της ΚΑΕ, που δεν έχουν σταματήσει να διαρρέουν μέσω κύκλων τους ότι δεν πρόκειται να αποχωρήσουν από το τιμόνι.
Τα δημοσιεύματα είναι αντιφατικά. Η τουρκική ιστοσελίδα «trendbasket» έγραψε ότι ο παίκτης είναι έτοιμος να βάλει την υπογραφή του σε νέο διετές συμβόλαιο με τη Φενερμπαχτσέ, ενώ ο φερόμενος ως ο πιο έγκυρος μπασκετικός ρεπόρτερ της Μπαρτσελόνα, Χοσέ Ινάσιο Χουκέτ, ανέφερε στο twitter ότι «ο μεγάλος αντίπαλος της Μπαρτσελόνα για την απόκτησή του είναι ο Ολυμπιακός».
Η βούληση των Αγγελόπουλων είναι δεδομένη και η φημολογία που έχει αναπτυχθεί τους θέλει να έχουν καταθέσει ήδη πρόταση για κλειστό τριετές συμβόλαιο. Αυτό βέβαια είναι το ένα σκέλος. Το άλλο είναι η επιθυμία και οι σκέψεις του ίδιου του Σλούκα, που ακόμα και αν δεν μείνει στην Κωνσταντινούπολη – άλλωστε σύμφωνα με αρκετά δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου το τελευταίο εξάμηνο και η Φενέρ αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα – μπορεί να βρει μεγάλο συμβόλαιο σε κάποια από τις σπουδαιότερες ομάδες της Ευρώπης (όπως καλή ώρα η Μπαρτσελόνα).
Ωστόσο οι αδελφοί Αγγελόπουλοι ήταν αυτοί που επέβαλαν τρόπο τινά τον Σλούκα στον Ολυμπιακό, μεταπείθοντας τον Ντούσαν Ίβκοβιτς που ήθελε να τον στείλει δανεικό. Αυτοί ήταν που τον τίμησαν όταν επέστρεψε στο ΣΕΦ με την κίτρινη φανέλα και που στην τελική δικαιούνται να θεωρούν ότι έχουν το προβάδισμα, αν αποφασίσει να εγκαταλείψει την Τουρκία.
Για το τι θα έκανε ο καθένας στη θέση του, η απάντηση δεν μπορεί να μην περιστρέφεται γύρω από το… περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Αν υποτεθεί ότι οι δεσμοί του με το λιμάνι «χαλάρωσαν» τη βραδιά της 15ης Νοεμβρίου, όταν πλείστοι κάφροι τον έβριζαν εν χορώ, βλέποντας τον πανηγυρίζει την «υπογραφή» του στο διπλό της Φενέρ στο ΣΕΦ, τότε μάλλον δεν έχει λόγο να επαναπατριστεί.
Ομοίως και αν δεν θέλει να μπλέξει με έννοιες που δεν θα έπρεπε να απασχολούν έναν μπασκετμπολίστα αυτού του επιπέδου, όπως ΚΕΔ, Βασιλακόπουλος, ΑΣΕΑΔ και καταστάσεις όπως… κόκκινα στρινγκ και «ντου» σε σπίτια διαιτητών.
Αν όμως οι οιμωγές των κάφρων δεν ήταν ικανές να διαταράξουν το συναισθηματικό δέσιμο με την ομάδα στην οποία ανδρώθηκε μπασκετικά και αν η πρόκληση να επιστρέψει σε αυτήν ως ηγέτης αντανακλά στην εξαργύρωση ενός εφηβικού ονείρου, τότε δεν θα είναι η πρώτη φορά που η ανθρώπινη υπόσταση ενός αθλητή θα έχει νικήσει την επαγγελματική.