Όταν η Λίβερπουλ πραγματοποιούσε εκείνη τη φοβερή και τρομερή ανατροπή κόντρα στην Μπαρτσελόνα, ο μισός ποδοσφαιρικός πλανήτης πίστεψε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει το φετινό Champions League η ομάδα του Κλοπ.
Όταν, μια μέρα μετά, η Τότεναμ έκανε το θαύμα και απέκλεισε μέσα στο Άμστερνταμ την ομάδα-φαινόμενο της φετινής διοργάνωσης (τον Άγιαξ) το πίστεψε και ο άλλος μισός: δεν έπαιζε να χάσει η Λίβερπουλ από την Τότεναμ στον μεγάλο τελικό.
Η εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Σαλάχ κόντρα στην ομάδα του Ποκετίνο τελείωσε από πολύ νωρίς κάθε περί του αντιθέτου συζήτηση. Η Λίβερπουλ επιβεβαίωσε αυτό που οι προσεκτικοί της παρατηρητές γνώριζαν ήδη: ότι εκτός από επιβλητικό και ενθουσιώδες ποδόσφαιρο κατοχής μπορεί πανεύκολα να γίνει κυνική, να επιβάλει παιχνίδι κέντρου, να παίξει για να μπλοκάρει και όχι για να πνίξει τον αντίπαλο.
Και κάπως έτσι, το παιχνίδι άρχισε να προσομοιάζει εντυπωσιακά σε σούπα. Φυσικά, όσοι περίμεναν να δουν την Λίβερπουλ να κάνει κάτι άλλο από αυτό, να βγαίνει ψηλά δηλαδή και να αφήνει χώρους (κάτι που θα έκανε το ματς ανοιχτό και με μπόλικους χώρους) προφανώς αντιλαμβάνονται την μπάλα με έναν ρομαντισμό που δεν αντιστοιχεί στον σύγχρονο επαγγελματισμό του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Ο Γιούργκεν Κλοπ επιβεβαίωσε δια του χειρισμού του στο ματς ότι οι έννοιες του «επιθετικογενούς» και του «αμυντικογενούς προπονητή» είναι πλέον ξεπερασμένες: ο σωστός ο σύγχρονος κόουτς φτιάχνει ομάδες με πολλαπλές ταυτότητες ανάλογα με το υλικό τους και αυτές προσαρμόζονται στην εκάστοτε συνθήκη της εκάστοτε αναμέτρησης.
Και κάπως έτσι, αντί να δούμε μια Λίβερπουλ που δίνει δαιμονιώδη ρυθμό στο ματς, είδαμε μια ομάδα που προσδοκούσε κατά βάση να κλείσει χώρους και λιγότερο να κυριαρχήσει σε αυτούς. Και η εντυπωσιακή δυνατότητα της ομάδας του Κλοπ να μεταμορφώνεται ανάλογα με την ανάγκη, κάνει κατανοητό το γιατί ο Γερμανός είναι τόσο μεγάλος προπονητής.
«Και το πέναλτι, κύριε;», θα μπορούσε να ακουστεί μια παιδική φωνή να αναρωτιέται. Προφανώς, δεν μπορεί να μείνει εκτός συζήτησης η φάση που ουσιαστικά έκρινε το παιχνίδι. Οι πιο πολλοί μίλησαν για μια απόφαση-σκάνδαλο. Η μπάλα άλλωστε πρώτα χτύπησε στο στήθος του Σισοκό και στη συνέχεια στο χέρι του, γεγονός που ξένισε πολλούς.
Ο κανονισμός άλλωστε είναι ξεκάθαρος: αν η μπάλα χτυπήσει πρώτα σε άλλο μέρος του σώματος και στη συνέχεια στο χέρι, παράβαση δεν υπάρχει. Άρα ο χαρακτηρισμός «σκάνδαλο» ταιριάζει απόλυτα στην φάση. Σωστά; Χμμ, όχι ακριβώς.
Αν δει κανείς προσεκτικά τη φάση, εκτός από το ότι ο Σισοκό έχει έτσι κι αλλιώς απλωμένο το χέρι -δηλαδή σε αφύσικη θέση- το κατεβάζει προς το μέρος της μπάλας όταν αυτή βρίσκει στο στήθος του και αλλάζει πορεία.
Η κίνηση αυτή του παίκτη της Τότεναμ έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα του κανονισμού που αναφέρθηκε πριν: η μπάλα δεν βρίσκει στο χέρι του ως απόρροια της κατεύθυνσης που πήρε έπειτα από την κόντρα στο στήθος του αλλά επειδή το χέρι του κλείνει προς το μέρος της. Με άλλα λόγια, η κίνηση του χεριού του Σισοκό δείχνει παράβαση.
Κανένα σκάνδαλο λοιπόν: η Λίβερπουλ είναι εξάστερη με την αξία της και κυρίως με την μοντέρνα προσέγγισή της. Και το πέναλτι που συζητιέται όσο τίποτα άλλο σε σχέση με τον χθεσινό τελικό είναι κανονικό. Δύσκολο αλλά κανονικό.