Μετά τον τελευταίο τελικό πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό ο Μάκης Γιατράς βρήκε (έναν ακόμη) τρόπο να κλέψει την παράσταση.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου -κι ενώ μιλούσε ο Ρικ Πιτίνο- χτύπησε το κινητό του με Θέμη Αδαμαντίδη.
Πέρα λοιπόν της δίκαιης αποθέωσης που γνώρισε (και της καζούρας του Πιτίνο ότι τον ψάχνει η γυναίκα του), δημιούργησε μια εύλογη απορία.
Με τι κομματάρες αντίστοιχες του «Στην Καρδιά» θα μπορούσαν να χτυπούν τα κινητά άλλων προπονητών στην Ελλάδα.
Κι επειδή τέτοια θεμελιώδη ερωτήματα πρέπει να απαντώνται αμέσως (με τη γραφικότητα που απαιτεί η περίσταση), ήρθαν πρόχειρα στο μυαλό κάποια παραδείγματα.
Όπως τα εξής:
Νίκος Αλέφαντος – Δώδεκα (κι ούτε ένα τηλεφώνημα)
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν πρόκειται να το ξεπεράσει. Είναι το μεγάλο του απωθημένο. Η αιώνια (και ταυτόχρονα οδυνηρή) απορία του: «Γιατί δεν βγαίνει ο κύριος Δούρος στο τηλέφωνο». Γι’ αυτό θα το αναφέρει πάντα. Γι’ αυτό όλες οι συζητήσεις του θα καταλήγουν εκεί. Γι’ αυτό θα χτυπάει το κινητό του και (σαν αιώνιος καψούρης με το πρωτάθλημα «που του στερήσανε») θα ταυτίζεται με την απελπισία της Άννας Βίσση…
Μιγκέλ Καρντόσο – Διώξε πια τον μακρυμάλλη
Εντάξει, δεν τον λες και μαλλιά τον Χιμένεθ (ειδικά αν αναλογιστείς το «μπιφτέκι» που έχει σχηματιστεί στο πισωκαύκαλο), αλλά σίγουρα διαθέτει πολύ περισσότερο μαλλί από τον διάδοχό του. Οπότε κι εκείνος έπρεπε να στείλει το δικό του μήνυμα. Να δείξει ότι η θητεία Κετσπάγια στην ΑΕΚ δεν πρέπει να καταδικάσει όλους του «ξεσκέπαστους». Και να διαψεύσει τους κακόπιστους που στο άκουσμα του ονόματός του ψιθύρισαν «τρίχες…»
Ραζβάν Λουτσέσκου – Για μένα
Ξέροντας τα ποδοσφαιρικά αισθήματα της καλλιτέχνιδος, ούτως ή άλλως θα της έχει αδυναμία. Πέρα όμως από το ότι είναι ΠΑΟΚάρα, ο Ραζβάν Λουτσέσκου θα γουστάρει και για έναν ακόμα λόγο την Πάολα: Γι’ αυτή την κομματάρα που έχει βάλει ringtone. Διότι μπορεί ο στίχος «αυτά που σκέφτομαι ποτέ δεν θα στα πω, δεν τα μοιράστηκα ποτέ και με κανέναν» να μην τον περιγράφει ακριβώς, αλλά ποιος νοιάζεται; Για ‘κείνον, είναι τραγούδι που του ταιριάζει…
Άγγελος Αναστασιάδης – Δι’ ευχών
Κανονικά θα έπρεπε να έχει Πέτρο Γαϊτάνο, αλλά ως προπονητής της Εθνικής δεν θα μπορούσε να συνδέεται με κάποιον που έχει μιλήσει υπέρ της Χρυσής Αυγής. Χρειαζόταν κάτι πιο οικουμενικό. Πιο κοινής αποδοχής. Και ποιος σε αυτή τη χώρα θα τολμούσε ν’ αμφισβητήσει τη Χαρούλα Αλεξίου; Ποιος θα του ‘λεγε οτιδήποτε όταν (ενόσω ο ίδιος θα ωρυόταν στον πάγκο «δεν μπορούν τα παλικάρια») το κινητό στην τσέπη του θα κουδούνιζε με τον ύμνο της;
Τάκης Λεμονής – Μ’ είχες πάντα δεδομένο
Όπως ισχύει για κάθε κολλημένο με παλιά του αγάπη, η πόρτα του είναι πάντα ανοιχτή. Εκείνη -στην πρώτη δυσκολία ή κρίση ανασφάλειας- θυμάται ότι τον θέλει πίσω. Κι εκείνος -όλο το υπόλοιπο διάστημα που αναγκαστικά ξεροσταλιάζει μακριά της- πνίγει τον πόνο του στο αλκοόλ. Σπαράζει (αλλά δεν μπορεί να το εμποδίσει) που τον κάνει ό,τι θέλει. Και περιμένει κλήση της πάνω από το κινητό, που θα συνοδευτεί με το σχετικό καψουροτράγουδο του Πασχάλη Τερζή…