Οι περισσότεροι εξακολουθούσαν να μιλούν για παιδιά-θαύματα ακόμα και τη στιγμή που φάνηκε να ξεφουσκώνει το πράγμα. Το ξεφούσκωμα στη σεζόν για τον Παναθηναϊκό δεν ήρθε στο δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος, όπως λένε πολλοί.
Το ξεφούσκωμα ήρθε μετά το ματς με τον Αστέρα στην Τρίπολη. Ήταν η 6η αγωνιστική. Από τότε και μετά τα καλά ματς της nouvelle vague ήταν τέσσερις φορές λιγότερα από τα κακά. Σποραδικές καλές εμφανίσεις ή, κυρίως, σποραδικές καλές ενέργειες μέσα στο ματς. Διάρκεια σε ένα ολόκληρο παιχνίδι καμία.
Κι αν δε γίνεται να υπάρξουν απαιτήσεις από όλους, είναι δύο οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού που γέννησαν, αδίκως όπως αποδείχτηκε, απαιτήσεις και προσδοκίες.
Γιάννης Μπουζούκης και Τάσος Χατζηγιοβάνης αποτέλεσαν αυτούς που δέχτηκαν τα περισσότερα εύσημα. Κάποιοι εξακολουθούσαν να τους τα δίνουν ακόμα και στο διάστημα που ήταν εμφανές ότι δεν προσέφεραν στην ομάδα, είτε από κούραση είτε από απειρία. Περισσότερο απ΄αυτά τα δύο όμως είναι το ότι εντός του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν έχουν καμία προοπτική. Όχι μόνο αυτοί, αλλά και όλοι οι και καλά πιτσιρικάδες που τους βαφτίσαμε έτσι φέτος.
Τα πράγματα για τον Χατζηγιοβάνη είναι πολύ πιο ξεκάθαρα. Ήταν φέτος η τρίτη του επαγγελματική χρονιά. Την πρώτη πήρε λίγες ευκαιρίες, πέρσι όμως πήρε πολλές. Δεν υπήρξε ούτε μία που να έδειξε κάτι. Επιπόλαιος τακτικά, επιπόλαιος επιθετικά, κουραζόταν πολύ εύκολα, η κάμερα τον έδειχνε πολλές φορές να περπατάει, αδύναμος απίστευτα στα πόδια.
Απ΄αυτά, λίγα πράγματα βελτιώθηκαν στη χρονιά που πέρασε. Είναι πραγματικά τραγικό που η αδυναμία στο σουτ παρέμεινε. Τα περισσότερα σουτ από 15 μέτρα και πίσω πάνε κυρίως συρτά, με ταχύτητα χελώνας και ο μόνος τρόπος να γίνει απειλητικός είναι με καμία κόντρα σε πόδι αντιπάλου. Όσον αφορά δε στην ποδοσφαιρική ευφυΐα, αυτή παρέμεινε εμφανώς στάσιμη.
Στην περίπτωση του έχει φανεί με ενάργεια ότι δεν έχει το τόσο τρομερό ταβάνι που παρουσίαζαν πολλοί στην προσπάθεια τους να πιαστούν από κάτι ελπιδοφόρο τη φετινή κάκιστη χρονιά. Εδώ και μέρες λέγεται ότι θεωρεί πως θα βρει καλύτερη πρόταση, γι΄αυτό δε συμφωνεί στην ανανέωση που του έχει προταθεί. Είναι αρκετοί αυτοί που θεωρούν ότι δεν πρέπει να τον αφήσει η ομάδα γιατί δεν έχει πιάσει το ταβάνι του.
Ακόμα κι αν δεχτεί κάποιος ότι το ταβάνι του Χατζηγιοβάνη είναι τόσο μεγάλο, αυτό σίγουρα δεν πρόκειται να το φτάσει στο περιβάλλον του Παναθηναϊκού. Εδώ ο Κουρμπέλης και παρουσιάζεται κάθε χρόνο χειρότερος. Πώς θα εξελιχθεί ο Χατζηγιοβάνης σε έναν Παναθηναϊκό που δεν έχει, πέραν του Μακέντα, έναν παίχτη της προκοπής να του δώσει κάποιες συμβουλές, να τον κατευθύνει κάπως;
Αφήνω στην άκρη την προσέγγιση του Δώνη που φάνηκε ποια είναι τη χρονιά που πέρασε και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μπορεί να αλλάξει τα μυαλά του ποδοσφαιριστή. Κι αν αλλάξει τα μυαλά, το καθορισμένο ταλέντο δεν αλλάζει. Αυτό είναι και ελάχιστη πρόοδο μπορεί να επιδείξει. Αν υπάρχει κάτι παραπάνω να δώσει ο Χατζηγιοβάνης, είναι τόσο ήσσονος σημασίας που δεν θα πρέπει να νοιάζει την ομάδα που δεν θα το δώσει σε εκείνη.
Ο Χατζηγιοβάνης δύσκολα δεν θα γίνει ο Χαραλαμπόπουλος του ποδοσφαίρου. Ο Παναθηναϊκός μόνο χρήματα μπορεί να κερδίσει απ΄αυτόν από δω και πέρα και αυτό πρέπει να επιδιώξει. Προφανώς δεν θα τον πουλήσει για ψίχουλα, αλλά θεωρώ ότι απαιτήσεις πάνω από 1.5-2 εκατομμύρια είναι εθελοτυφλία και δεν θα βρεθούν πουθενά, με αποτέλεσμα να μην εμφανιστούν στο μέλλον οι καλές.
Πάμε και στον Μπουζούκη. Αυτός έχει σαφώς μεγαλύτερο περιθώριο εξέλιξης από τον Χατζηγιοβάνη, μιας και διαθέτει πολύ καλό πόδι, άρα σουτ και μακρινή πάσα. Ως εκεί όμως. Με τα τωρινά του στοιχεία, η θέση του δεκαριού δεν του ταιριάζει κι αυτό φάνηκε σε πολλά ματς. Δεν του ταιριάζει όχι γιατί δεν ξέρει να φτιάχνει παιχνίδι, αλλά γιατί σε ματς που η αντίπαλη άμυνα κλείνει πολύ, ο Μπουζούκης καλείται να φτάσει στο κέντρο για να συμβάλλει στο passing game.
Από τη στιγμή που οι αντίπαλοι τον έμαθαν, ζητούσαν να τον ακολουθεί ένας παίχτης ως το κέντρο. Τις περισσότερες φορές ο Μπουζούκης παίρνει τη μπάλα με πλάτη, παρουσιάζεται φοβικός, δεν μπορεί να παίξει παρά μόνο με το αριστερό, οπότε η κατάληξη ήταν συνήθης. Κοντρόλ με το αριστερό, αμφιβολία για πάσα προς τα πίσω ή κράτημα της μπάλας, εύκολη απώλεια, επικίνδυνη αντεπίθεση για τον αντίπαλο.
Θα ακουστεί μπασκετικό κάπως, αλλά ο Μπουζούκης δεν έχει παιχνίδι με πλάτη. Έχασε πολλές φορές τη μπάλα σε επικίνδυνο σημείο και την έχασε όχι από το τρομερό πρεσάρισμα. Την έχασε γιατί έχει έναν μονόπλευρο και πάρα πολύ προβλέψιμο τρόπο κίνησης όταν παίρνει τη μπάλα με την πλάτη. Και στις προσποιήσεις που κάνει, την αφήνει απροστάτευτη. Ακόμα κι ένας κακός αμυντικός μπορεί να του την κλέψει. Αυτό το στοιχείο θέλει καιρό για να φύγει από το εγγεγραμμένο ποδοσφαιρικό του dna.
Επομένως, ισχύει και για τον Μπουζούκη ό,τι και για τον Χατζηγιοβάνη. Η πώληση του είναι επιβεβλημένη, γιατί στον Παναθηναϊκό δύσκολα θα βρει χώρο να δείξει πόσο ψηλά μπορεί να πάει.
Από τη στιγμή που η ομάδα δε μπορεί να φέρει παίχτες πολύ πιο έμπειρους και ικανούς για να τους βοηθήσουν, τότε Μπουζούκης και Χατζηγιοβάνης θα πρέπει να θυσιαστούν, ώστε οι οικονομικοί πόροι που θα φέρουν, να χρησιμοποιηθούν για μερικές ποιοτικές προσθήκες που ίσως φανούν χρήσιμες για την ποδοσφαιρική ανάπτυξη αυτών που θα μείνουν πίσω όπως οι Καμπετσής, Μαυρομάτης, Αποστολάκης, Σέχου κλπ.
Κι αυτές τις ποιοτικές προσθήκες τις έχει πολύ περισσότερο ανάγκη η ομάδα. Άλλωστε, οι υπάρχοντες έμπειροι (Κουρμπέλης, Κάτσε, Κολοβέτσιος, Οικονόμου, Μουνιέ, Δώνης) απέδειξαν ότι δε μπορούν να ανεβάσουν επίπεδο τον Παναθηναϊκό για να μην υπολείπεται έστω του Άρη και του Ατρομήτου.