Η λέξη «κεφαλοσφαιριστής» είναι λίγο αδόκιμη.
Αποτελεί ένα από τα δεκάδες κλισέ των αθλητικών συντακτών που σε κανέναν δεν θα έλειπαν αν αύριο κιόλας απαγορευόταν η χρησιμοποίησή τους.
Παράλληλα όμως καταγράφει και μια αλήθεια.
Περιγράφει μια κατηγορία παικτών που η ειδικότητά τους σε έναν συγκεκριμένο τομέα δύσκολα θα περιγραφόταν πιο χαρακτηριστικά.
Γιατί πράγματι, υπήρξαν κατά καιρούς ποδοσφαιριστές (όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως) που η κεφαλιά ήταν η σπεσιαλιτέ τους.
Που σε αρκετές περιπτώσεις έμοιαζαν να χρησιμοποιούν το κεφάλι καλύτερα και από τα πόδια.
Και πού -αν τους δινόταν η ευκαιρία- μέχρι και τα πέναλτι θα εκτελούσαν με αυτόν τον τρόπο.
Στην τριάδα θα μπορούσαν φυσικά να είναι ιερά τέρατα του..αθλήματος της κεφαλιάς όπως οι Μίμης Μπενίσκος, Μιρτσέκης, Γιώργος Παπανδρέου, Κυπαρίσσης, Ζαχαρόπουλος, Αλεξούδης, Βασιλομπίλαρος Δημητριάδης, αλλά προτιμήσαμε αυτούς τους 3:
Τάσος Μητρόπουλος
Δεν ήταν το μόνο του προσόν, μα ήταν σίγουρα το μεγαλύτερο. «Ράμπο» όνομα και πράγμα, ο πρώην επιθετικός του Ολυμπιακού (και της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού) μπορούσε να πάρει αμπάριζα κάθε προσωπικό αντίπαλο.
Ήταν σχεδόν αδύνατο να του πάρεις -όχι μόνο κεφαλιά, αλλά οποιουδήποτε τύπου μονομαχία. Και το πόσο μεγάλο όπλο του ήταν το κεφάλι επιβεβαιώνεται ξεκάθαρα και από τους αριθμούς: Που λένε ότι σχεδόν τα μισά γκολ τους στους «ερυθρόλευκους» (30 από τα 63 συνολικά) τα πέτυχε με αυτόν τον τρόπο.
Σταύρος Λαμπριάκος
Και μόνο από το παρουσιαστικό (χωρίς καν να τον δεις να παίζει) μπορούσες να καταλάβεις ότι ήταν ανίκητος ψηλά. Μακρύς και γεροδεμένος, θύμιζε περισσότερο σέντερ στο μπάσκετ, παρά σέντερ-φορ στο ποδόσφαιρο. Καταφέρνοντας λοιπόν με το κορμί του να παραμερίζει τους αμυντικούς και χωρίς καν να χρειαστεί ιδιαίτερο άλμα, γινόταν συχνότατα στόχος γιόμας στην περιοχή.
Κι εξίσου συχνά κατάφερνε να συναντηθεί με την μπάλα στον αέρα. Με τέτοια αποτελεσματικότητα, που όταν ζόριζαν τα πράγματα, χρησιμοποιούνταν και ως στόπερ από τους προπονητές του.
Άγγελος Χαριστέας
Πώς θα μπορούσαμε να συζητάμε για κεφαλοσφαιριστές και να λείπει το κεφάλι που μας έκανε να βγούμε στους δρόμους;
Και τίποτα άλλο να μην έκανε στη ζωή του ο χρυσός σκόρερ του Euro 2004, η κεφαλιά «που έσκισε τους Γάλλους σαν σαρδέλες» (κατά Χελάκη) κι εκείνη που σφράγισε το μεγαλύτερο θαύμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με την κατάκτηση του τροπαίου θα ήταν αρκετές για να τον λατρεύουμε.
Άσχετα που το κεφάλι γενικώς στην καριέρα του -και όχι μόνο στην Πορτογαλία- το χρησιμοποιούσε καλύτερα κι απ’ το… μπουζούκι του.
