Ίσως να μην υπάρχει ιστορικό προηγούμενο εθνικής ομάδας με τόσες πεταμένες ευκαιρίες και χαμένες γενιές, σαν αυτή της Αργεντινής.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που το σφύριγμα της λήξης ενός σημαντικού αγώνα της εθνικής Αργεντινής βρήκε τον Μέσι και τους υπόλοιπους με σκυμμένα κεφάλια και τους συμπατριώτες τους μέσα στην θλίψη. Αυτή την φορά αιτία για τη νέα απογοήτευση ήταν τα γκολ των Μαρτίνες, Σαπάτα και αυτό το δύσκολο να χωνευτεί 2-0 από την Κολομβία, στην πρεμιέρα του Κόπα Αμέρικα.
Στο παρελθόν το ίδιο σκηνικό έχει επαναληφθεί τόσες πολλές φορές που χάνεις το μέτρημα. Οι «γκαούτσος» έχουν καταφέρει να αποτύχουν με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο, σε ολόκληρη την περίοδο που μεσολάβησε από το «αντίο» του Μαραντόνα και μετά, ενώ η… δυστυχία συνεχίστηκε ακόμη και μετά την εμφάνιση του Μέσι, ο οποίος μόνο Μεσσίας δεν αποδείχτηκε για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Για χρόνια οι Αργεντινοί έπεσαν στην ίδια παγίδα με εκείνη των Βραζιλιάνων, που για πολύ καιρό έψαχναν τον «επόμενο Πελέ» και βαφτίζοντας ως τέτοιους μια σειρά από σπουδαίους μεν ποδοσφαιριστές, αλλά όχι εκείνο το «δεκάρι» που θα τα πράγματα απλά όταν οι υπόλοιποι «κώλωναν».
Η απουσία του «απόλυτου ηγέτη» που θα μετατρεπόταν σε «από μηχανής Θεό» θεωρήθηκε η αιτία που ομάδες αποτελούμενες από ονόματα σαν αυτά των Μπατιστούτα, Σιμεόνε, Κρέσπο, Γκαγιάρδο, Βερόν, Ορτέγκα, Λόπες, Αϊμάρ, Σανέτι, Σάμουελ, Αλμέιδα, Αγιάλα, Ποτσετίνο, Τσαμότ κλπ, «κέρασαν» πίκρες στο σημείο εξευτελισμού, όπως ήταν ο ατιμωτικός αποκλεισμός από την φάση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002.
Η εμφάνιση του φαινομένου που λέγεται Λιονέλ Μέσι έδωσε στους Λατινοαμερικανούς την ψευδαίσθηση πως μια επανάληψη του θαύματος του 1986 θα μπορούσε να επαναληφθεί. Όσα δηλαδή δεν πέτυχαν μερικά από τα πλέον πλήρη ρόστερ στην ιστορία του ποδοσφαίρου της χώρας, θα το έκανε ένας άνθρωπος μόνος του. Ο μικρός θαυματοποιός της Μπαρτσελόνα, ακόμη κι αν είχε συμπαίκτες σαφώς υποδεέστερους από αυτούς που κατά καιρούς έχουν φορέσει την τιμημένη φανέλα της Αργεντινής.
Και η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι έχουν δοκιμάσει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα για να μπορέσουν να βάλουν ένα τέλος στην δική τους εθνική… τραγωδία. Έδωσαν τα «κλειδιά» της ομάδας στον Μαραντόνα, που ως προπονητής το μόνο που έβγαλε στην επιφάνεια ήταν ο δύστροπος και αλλοπρόσαλλος χαρακτήρας του. Ακολούθησαν σωρεία αμφιλεγόμενων επιλογών (Μπατίστα, Σαμπέγια, Μαρτίνο, Μπάουσα), έως ότου στραφούν στην διαφημισμένη ως ενδεδειγμένη λύση του Χόρχε Σαμπαόλι.
Το πέρασμα του τύπου που στέρησε 2 Κόπα Αμέρικα, ως τεχνικός της Χιλής, αποδείχθηκε εξίσου καταστροφικό, με την εθνική ομάδα να χάνει κάθε ίχνος σεβασμού από αντιπάλους και να μετατρέπεται σε περιοδεύοντα θίασο κι έτσι να γιγαντώνεται οι θλίψη αλλά και οι φωνές για «γκρέμισμα» αυτού του «σάπιου» οικοδομήματος.
Όλα τα παραπάνω συνέβαιναν εν μέσω της διαρκούς και μόνιμης γκρίνιας για τον Μέσι, την ατμόσφαιρα «καμαρίλας» για παίκτες που δεν κλήθηκαν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, τσακωμούς, έριδες, πισώπλατα μαχαιρώματα, αποκλεισμούς, κερατώματα, γκομενικά και ό,τι άλλο μπορεί να κατεβάσει ο νους. Και πάντα, σε κάθε περίπτωση, με το καθαρά αγωνιστικό σκέλος να μην μπορεί να μένει ανεπηρέαστο από όλα τα υπόλοιπα.
Κι ενώ τα πάντα (ρόστερ, παίκτες, προπονητές) αλλάζουν, ένα πράγμα μένει αναλλοίωτο στην εθνική Αργεντινής. Αυτή η αίσθηση της λιποψυχίας που βαραίνει τα πόδια όλων μετά το χαμένο πέναλτι του Ιγκουαΐν στον τελικό του Κόπα Αμέρικα με την Χιλή ή την μεγάλη ευκαιρία του «Πιπίτα» κόντρα στην Γερμανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ένα βάρος που γίνεται μέρα με την μέρα μεγαλύτερο και αβάσταχτο, ακόμη και για προσωπικότητες σαν κι αυτήν του Μέσι ή του Αγουέρο.
Πλέον οι δυο τους (και με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν διαθέτουν και τόσα πολλά στηρίγματα εντός της ομάδα (μια ματιά στη σύνθεση είναι αρκετή) αλλά ούτε και τα ψυχικά αποθέματα για να ανατρέψουν την κατάσταση. Προφανώς δεν είναι θέμα θέλησης πια. Κανείς στον κόσμο δεν θέλει έναν τίτλο πιο πολύ από τον Μέσι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όπως επίσης σίγουρο είναι το γεγονός πως κάθε μέρα που περνά η αίσθηση πως στην Αργεντινή πλέον τα «νιαουρίσματα» γίνονται ολοένα και περισσότερα.
Εκεί, στην χώρα που ζει κι αναπνέει για το ποδόσφαιρο, τα… γατάκια νιαουρίζουν ακόμα.